Waar geweest en Wat gedaan?

Arlington National Cemetery

The Mall met de diverse monumenten.

Verslag

Vanmorgen waren onze schoenen nog nat van binnen.
Sandalenweer was het nog niet, maar wij zijn niet voor 1 gat te vangen.
Gelukkig was er een föhn in onze kamer en daarmee hebben we de schoenen nog vrij vlug droog gekregen. Met droge voeten konden we gaan ontbijten bij Subway.
Na het ontbijt gingen we naar het Arlington National Cemetery waar we om 10:30 uur arriveerden.

Op deze militaire begraafplaats liggen veel oorlogsslachtoffers en bekende personen begraven.
Mdat we ook nog terug naar The Mall wilden gaan wilden we ons bezoek aan de begraafplaats inkorten tot een uurtje. De auto konden we vlakbij de ingang bij het visitor center parkeren.
Bij het visitor center kregen we een folder en wat info mee en gingen op pad.
De hoeveelheid graven is indrukwekkend. Hele rijen vol witte kruizen.

De paden voerden ons heuvel op waar we een mooi uitzicht op een brug en het Washington Monument hadden. We kwamen uit bij het graf van John F. Kennedy, zijn vrouw en 2 van hun kinderen. Sommige spreuken die voor het graf gegraveerd staan zijn nu ook weer akelig aktueel. Een virtuele geocache leidde ons van het graf van de Kennedy’s naar een monument ter nagedachtenis van de slachtoffers van het Pan American vliegtuig dat bij Lockerbie, Schotland is neergeschoten. Van daar gingen we naar het graf van de onbekende soldaat waar we mooi op tijd aankwamen om de wisseling van de wacht te zien. Indrukwekkend.
Dit graf wordt al 48 jaar lang, 24 uur per dag bewaakt. Daarna gingen we weer naar de uitgang en ons bezoek van 1 uurtje was stiekem uitgelopen tot een bezoek van 3,5 uur.
We waren blij toen we eindelijk in de auto zaten. Het was toch een flinke wandeling geworden.
Gelukkig was het weer vandaag wel een heel stuk beter dan gisteren en konden we onderweg af en toe uitrusten. Om 14 uur vertrokken we weer naar de parkeergarage van het Ronald Reagan Building. We wandelden naar het Washington Monument. Daar probeerden we bij het visitor center nog tickets te krijgen om in het monument naar boven te gaan, maar helaas waren er geen tickets meer te krijgen. Bij het monument hebben we nog een tijdje lekker in het zonnetje gezeten en de nodige foto’s van de omgeving gemaakt.

Daarna zijn we het westelijke deel van The Mall gaan bekijken.
Als eerste kwamen we bij het World Warr II monument. Dit was een nieuw monument voor ons. Het is een ovale vijver met fonteinen die dwars op het oostelijke einde van de Reflecting Pool ligt. Aan de kopse kanten van de vijver staan 2 poorten als symbool voor de Grote en de Atlantische Oceaan. Aan weerszijden van de poorten staan zuilen met de namen van de Amerikaanse staten en de overzeese Amerikaanse gebieden. Langs een lange zijde van de vijver staat de Freedom Wall, een wand met 4048 gouden sterren. Elke ster representeert 100 gesneuvelde of vermiste Amerikanen. 

Vanaf dit mooie monument wandelden we langs de Reflection Pool naar het Vietnam Memorial.
De wand met namen van alle gesneuvelde Amerikaanse soldaten in de Vietnam oorlog.

Daarna gingen we naar het Lincoln monument.
Van boven af hadden we een mooi uitzicht op de Reflecting Pool en het Washington Monument in het verlengde daarvan.

Verder ging het naar het Korean Memorial. Prachtige beelden zijn dat.

En last but not least liepen we naar het monument van Martin Luther King.
Een imposant beeld.

Van daaruit zagen we ook het Rooseveld Memorial aan de overkant van het Tidal Basin, maar we hadden geen puf meer om daar nog heen te gaan.

Als allerlaatste op ons lijstje stond een bezoek aan het Witte Huis.

Op weg daarheen hebben we aan een kraampje een hot dog gehaald die we op een bankje opgepeuzeld hebben. Voor het Witte Huis stonden een stel mafkezen te protesteren.
Een van hun stond continu via een microfoon te zingen. Dat ging ons behoorlijk op de wekker. We hopen voor de presidentiële familie dat het Witte Huis geluiddicht is, want daar wordt je echt niet vrolijk van als telkens van die idioten voor je huis staan te spektakelen.
We hadden medelijden met de bewakers die dat de hele dag moeten aanhoren.
Na dit bezoek hadden we het gehad en flink moe zijn we om 20:30 uur onze auto op gaan zoeken. We hadden geen zin meer om in Washington een restaurant te gaan zoeken en besloten om bij een familie diner die we vlakbij ons motel hadden gezien te gaan eten.
Het eten was niet echt bijzonder, maar smaakte goed na zo’n lange dag.