Maandag 10 September 2001 Luray, VA – Lynchburg, VA (192 miles)

De 3e X op rij om 7:30 uur opgestaan. Voor ontbijt zijn we weer naar Brookside gegaan en ook dat smaakte uitstekend. Tegenover Brookside was een antiekzaak waar we het geluk hadden om nog een vijftal licenseplates te vinden. Via de 211 zijn we weer het Shenandoah National Park ingereden. Bij Dark Hollow Falls hebben we een wandeling gemaakt van 1,2 mile. Het pad voerde ons naar de voet van een waterval. Mensen maakten ons attent op een aantal beekforellen in het water onderaan de waterval. We zijn nog een stuk verder gelopen tot we helemaal onder aan het 2e deel van de waterval waren. Dat was het makkelijke stuk. En toen moesten we dezelfde weg weer terug naar de auto. De heenweg was constant bergaf gegaan, dus nou moesten we, juist ja, dat hele end weer bergop lopen. Naar beneden hebben we gedaan in een half uur. Terug omhoog in 3 kwartier. Tot nu toe hadden we bijna alleen maar goed weer gehad deze vakantie, maar de laatste 10 minuten van de wandeling begon het te regenen. Toen we de auto bereikt hadden zijn we eerst maar naar het visitorcenter gereden dat vlakbij lag en hebben ons daar wat droogs aangetrokken. Ondertussen was het gestopt met regenen, maar door de regen was het mistig geworden. Het was oppassen geblazen met het rijden en het schoot dus niet op. Maar de mist had wel een voordeel. Door het donkere weer kwamen de dieren uit het bos. We zagen 2 zwarte beren, een hoop herten en wat wilde kalkoenen. Op een gegeven moment zagen we 3 herten aan de kant van de weg. Toen David afremde schrokken ze blijkbaar van het geluid. 2 Schoten het bos in, maar nr. 3 sprong recht voor de wagen. David moest een noodstop maken. Met piepende banden kwamen we tot stilstand. Het scheelde een haartje. Gelukkig trok de mist op en buiten het park konden we weer wat meer gas geven. Het plan was om naar Buena Vista te rijden om te overnachten maar dat was een dorp van niks. De dichtstbijzijnde grotere plaats was Lynchburg, maar was van onze route af. We moesten toch een motelkamer vinden dus ging het maar richting Lynchburg. Om 21:00 uur hadden we uiteindelijk een kamer in het Timberlake Motel en konden eindelijk eens wat gaan eten. Om 21:30 uur zaten we aan tafel. Daarna meteen terug naar het motel en het duurde niet lang eer we de binnenkant van onze ogen zagen.

Dinsdag 11 September 2001 911 Lynchburg, VA – Boone, NC (221 miles)

Vandaag waren we iets later op dan de afgelopen dagen, namelijk om 7:45 uur. Nadat ik klaar was in de badkamer zette ik de TV aan voor het weer en nieuws. De beelden die we toen op TV zagen waren verschrikkelijk. We zagen net dat de eerste tower van het World Trade Center in brand stond en ze hadden het over een vliegtuigongeluk. Een paar minuten later zag ik het 2e vliegtuig in tower 2 vliegen. In 1993 hebben we daar nog bovenop gestaan. Het was zo onwezenlijk. We hebben een tijdje naar het nieuws zitten kijken, maar moesten toen uitchecken uit het motel. Ik ging de sleutel afgeven bij de receptie. Daar stond de TV ook aan en ik zag dat in die korte tijd dat we de bagage hadden ingeladen het 3e vliegtuig op het Pentagon was neergestort. De beelden van vliegtuig nr. 4 in Pennsylvania zag ik korte tijd later bij een tankstation. De hele dag op de radio en TV hoorde je niks anders en ze spraken constant over oorlog. We hebben meteen maar het thuisfront op de hoogte gesteld dat wij OK waren, maar mijn moeder heeft niet meer fatsoenlijk geslapen tot we weer thuis waren. De eerste dagen waren best wel spannend, want je weet niet wat er verder nog zou gebeuren. Gelukkig zijn er niet meer aanslagen gevolgd. De vliegvelden, federale gebouwen, scholen, banken en grote toeristische attracties werden meteen gesloten.  Als de terroristen de bedoeling hadden om de Amerikanen te breken is hun poging grandioos mislukt. Het tegenovergestelde is het geval. Overal werd door de mensen de Amerikaanse vlag uitgehangen. Aan veel auto's en motoren wapperde een vlag. De een nog groter dan de ander. Steeds meer mensen liepen met een T-shirt met de tekst 'Proud to be an American' en overal stond 'God bless America'. Velen hadden dat zelfs gewoon op hun auto geschilderd. Mensen verontschuldigden zich tegen ons dat we zoiets verschrikkelijks mee moesten maken, terwijl zij er toch ook niks aan konden doen en wildvreemden boden ons hulp en onderdak aan voor het geval dat we niet naar huis konden. Overal werd vanalles georganiseerd om geld op te halen en mensen stonden in de rij om bloed te geven. Het is een hele vreemde ervaring om zoiets van zo dichtbij mee te maken en niet vanuit je luie stoel bij de TV. Gedurende de 1e week na de aanslag hebben we geen vliegtuig gezien en daarna ook nog maar sporadisch. Pas de laatste dagen voor onze terugvlucht zag je wat meer vliegtuigen. Daar er verder niks gezegd werd over buitenlanders in Amerika of bijzondere maatregelen hebben wij onze tocht maar gewoon vervolgd. Dat de vliegvelden dicht waren was voor ons nog geen probleem omdat we pas over 2 weken naar huis zouden gaan en als het zover was zouden we het dan wel zien. Om 10:30 uur hebben we voor ontbijt een broodje kip bij KFC gegeten. Daarna zijn we richting Roanoke gereden, waar we bij een antiek mall weer 3 fototoestellen gekocht hebben. Via de Blue Ridge Parkway en de 221 zijn we door Virginia naar North Carolina gereden.  We wilden eerst de hele Blue Ridge Parkway volgen tot aan de Great Smokey Mountains, maar al die bomen werd toch wat saai. Daarom zijn we parallel aan de Parkway over de 221 verder gereden. Daar kwam je tenminste nog eens een dorpje tegen. We hebben trouwens meer op het nieuws gelet dan op de omgeving. En je kan wel raden waar het over ging als je met iemand in gesprek kwam. Omdat we gisteren al verder doorgereden waren dan we in eerste instantie gepland hadden kwamen we vandaag ook veel te vroeg in de plaats die we voor vandaag als overnachtingplaats hadden opstaan. Daarom zijn we dus ook vandaag verder doorgereden en hebben we in Boone, NC een motel gezocht. Om 18:30 uur kwamen we bij het Highland Hills Motel en kregen daar een kamer in een logcabine. Dit was echt een hele mooie kamer met een keukentje, een open haard en een balkon. Een stukje verder tegenover het motel hebben we gyros en souvlaki gegeten in een Grieks restaurantje. De rest van de avond hebben we naar het nieuws gekeken en toen zagen we ook eindelijk de beelden van hoe de beide Twin Towers instortten. Vandaag was een zwarte dag in de geschiedenis en de gevolgen zijn nog lang niet te overzien. Veel mensen zijn vandaag gestorven. En waarvoor? Het is niet te begrijpen dat er mensen op deze aardkloot rondlopen die zoiets waanzinnigs bedenken en laten uitvoeren en dan nog rustig kunnen slapen…

Woensdag 12 September 2001 Boone, NC – Cherokee, NC (150 miles)

Ik wist wel dat, dat vroege opstaan niet lang goed kon gaan. Vandaag was het 8:00 uur. Net buiten Boone hebben we ontbeten bij het Grandview restaurant. Weer een paar antiekzaken bezocht onderweg en 1 fototoestelletje gekocht. Over de 19 ging het via Asheville naar Cherokee. Cherokee is een plaats in het Eastern Cherokee Indian Reservation. Het ligt aan de zuidingang van het Great Smokey Mountains National Park. Om 18:30 uur hebben we een kamer voor 2 nachten geboekt in de Frontier Motor Lodge vlakbij Harrah’s Casino. Downtown hebben we een pizza gegeten bij de Pizzahut. Lekker. Downtown is wat de Amerikanen een ‘Tourist-trap’ noemen. Het ene winkeltje naast het andere. We hadden deze vakantie nog niks van indianen souvenirs gezien. De meeste winkels gingen echter al sluiten. We waren ook laat. Maar in 1 winkel hadden ze ons zien aankomen en konden we naar binnen. We waren de enigste klanten en hebben nog een hele tijd met de verkoper een Cherokee indiaan genaamd Jo Wolfe staan kletsen. We hebben de auto teruggebracht naar ons motel en zijn toen naar het casino gewandeld. We hebben ons vermaakt met de gokmachines en zijn om 1:00 uur weer naar het motel terug gegaan.

Donderdag 13 September 2001 Cherokee, NC (57 miles)

Alweer wat later dan gisteren. Het was 9:00 uur vandaag. We hebben downtown ontbeten naast de Pizzahut. Het was weer goed warm vandaag. We zijn na het ontbijt naar de Oconaluftee Indian Village geweest. In de Village kon je zien hoe de indianen vroeger geleefd hebben. Ze lieten zien hoe de pijlen, blaaspijpen, bogen, kano’s en nog veel meer gebruiksvoorwerpen gemaakt werden en vertelden over de historie van de Cherokees. Het was heel interessant. Na de rondleiding zijn we naar het Great Smokey Mountains National Park gereden. De toegang tot dit Nationale Park is gratis. Bij het visitorcenter hebben we wat informatie gehaald en zijn toen naar de Clingmans Dome gereden. Met 6643 ft (ca 2200 m) is dit de hoogste top van de Great Smokey Mountains. Bovenop de top is een uitzichttoren die je via een inspannende wandeling van een 0,5 mile kunt bereiken vanaf de parkeerplaats. De Smokey Mountains staan erom bekend dat het er vaak regent en ze hebben hun naam te danken aan het feit dat het er vaak mistig is. Maar wij hadden geluk. Het was schitterend weer en we hadden een goed uitzicht. Vol goede moed zijn we aan de wandeling begonnen. Het pad ging behoorlijk omhoog . Niet echt mijn favoriete richting. Het begon een beetje mistig te worden en tegen de tijd dat we bij de toren aankwamen zat het potdicht. We zijn toch de toren omhoog gegaan en hadden een geweldig uitzicht op de mist. Toen konden we eindelijk aan het leuke deel van de wandeling beginnen. Bergaf!!!! De terugweg ging een stuk sneller en gaandeweg werd het minder mistig. Bij de auto scheen de zon weer. We zijn weer teruggereden naar Cherokee en hebben bij het restaurant van de Best Western Inn catfish gegeten. Het smaakte uitstekend. Daarna moesten we natuurlijk nog wat geld uit gaan geven in de winkels die gisteren gesloten waren. Nadat we onze buit weer binnen hadden hebben we de wagen weer naar het motel gebracht. Ik heb nog even naar mijn tante in New York City gebeld om te vragen of met haar alles OK was en daarna zijn weer richting casino gelopen. Vandaag zat het geluk ons ook niet mee en om 23:45 uur zijn we wat lichter weer terug naar het motel gegaan.

Vrijdag 14 September 2001 Cherokee, NC – Chattanooga, TN (207 miles)

Om 7:30 uur stonden we naast het bed. Na het uitchecken gingen we eerst naar de Best Western Inn waar ze een goed ontbijtbuffet hadden. Navraag naar een mogelijkheid tot e-mailen leerde ons dat we dat bij de bibliotheek konden doen. Bij de bibliotheek mochten we een half uur gratis gebruik maken van de computer, maar omdat de server down was konden we onze mail niet versturen. Weer de auto in en op weg naar het park. We hadden beiden geen zin om te wandelen vandaag dus zijn we het park in 1 X doorgereden. We waren toen wel te vroeg om in Knoxville een kamer te pakken en besloten om ons programma te veranderen en in plaats daarvan naar Chattanooga te rijden. We reden de scenic route via de 411. Wat een verschil met de westkust. Als je daar een scenic route rijdt is het ook scenic en zie je een steeds veranderend landschap voorbijglijden. De enige verandering die we tot nu toe hier in het oosten hebben gezien is dat het landschap vanaf Pennsylvania wat heuvelachtiger en meer bebost is geworden. Het is hier ook wel mooi, maar het is toch wel erg eentonig. Vanaf de 411 wilden we ergens naar het westen afslaan richting Chattanooga maar we hebben die hele afslag niet gezien. Opeens zagen we het bord van Georgia. Georgia stond helemaal niet in onze route. Nou ja, een staat meer of minder maakte nou ook niks meer uit. Met Georgia erbij zouden we op een totaal van 17 staten komen. We zijn toen in Georgia maar weer naar het westen gereden en via het zuiden Chattanooga binnengereden. Bij het binnenrijden van de stad zagen we een sign waar ChooChoo op stond. Glenn Miller heeft ooit eens een song geschreven over de Chattanooga ChooChoo.  De Holiday Inn heeft het stationsgebouw met de treinen opgekocht en er een hotel van gemaakt. Omdat we verder geen motels zagen hebben we maar eens duur gedaan en daar een kamer gepakt. Niet dat je dat aan de kamers afzag. Het was een gewone standaard motelkamer. Het was wel leuk. We kwamen erachter dat ze de treincoupés ook tot motelkamers hadden omgebouwd. In de vroegere stationshal was een groot restaurant waar we BBQ porkchops hebben gegeten. Dat was heel goed te pruimen en ontzettend veel. Wij zouden samen genoeg gehad hebben met 1 portie.

Zaterdag 15 September 2001 Chattanooga, TN – Nashville, TN (167 miles)

Vanmorgen waren we om 9:00 uur wakker. We hadden een uitstekend ontbijtbuffet in het hotel met een grote keuze. In een folder hadden we gelezen over een waterval in Chattanooga en besloten om die eerst te bekijken voordat we richting Nashville zouden gaan. Het was de Ruby Falls. Deze waterval stort 145 ft (bijna 50 m) omlaag in een grot 1100 ft (ca 365 m) naar beneden in Lookout Mountain. Het waren mooie grotten met veel stalactieten en stalagmieten en nog veel meer bezienswaardige rotsformaties. Het hoogtepunt van deze tocht was natuurlijk de waterval. Daar hadden ze natuurlijk op ingespeeld. Vlakbij de waterval stond je opeens in het pikkedonker en klonk muziek die langzaam aanzwol. Toen onder luid tromgeroffel gingen de schijnwerpers aan en zag je de waterval in volle glorie. Er werd een muziek- en lichtshow opgevoerd terwijl je de waterval kon bewonderen en er achterlangs kon lopen. Nadat we met de lift weer uit het duistere binnenste van de aarde waren opgedoken hebben we op het zonnig terrasje nog wat gedronken. Via McMinnville en Murfreesboro leidde de weg ons naar Nashville. Om 18:00 uur hadden we een kamer voor 2 nachten in Nashville bij de Ramada Inn op Broadway. We hadden kortingsbonnen gevonden hiervoor en dat scheelde toch een $40. Nadat we eerst een uurtje hadden uitgerust zijn we richting downtown gelopen. Dat was maar een paar blocks van ons hotel af. Op Broadway hebben we gegeten bij Merchants. We hadden een 3-kleurige met kaas gevulde ravioli met garnalen, crawfish en ham. Heerlijk! Toen was het tijd om te stappen. We zijn eerst het deel van Broadway waar de bars lagen op en neer gelopen en toen zijn we bij Tootsie’s naar binnen gegaan. Er speelden verschillende countrybands en het was goed druk. Een tap hebben ze daar niet in de bars. Je krijgt gewoon flesjes bier (zonder glas). De bands worden ook niet betaald voor hun optreden. Het enige geld wat ze daar verdienen zijn de tips die de mensen in de ‘tip-jar’ stoppen. Daarna zijn we naar de Tebaux Tavern geweest. Daar werd bluesmuziek gespeeld en het was er vrij rustig. Op weg terug naar het hotel zag je de taferelen die je ook wel eens op TV ziet. Auto’s vol met jongens of meiden die Broadway op en af reden en naar elkaar riepen om afspraakjes te maken. Het was behoorlijk druk op straat. Rond 1:00 uur waren we weer terug in ons hotel.

Zondag 16 September 2001 Nashville, TN

Vandaag zijn we eens lekker tot 10:00 uur blijven liggen. We waren natuurlijk te laat voor ontbijt en hebben toen maar een hamburger in het hotel gegeten. Na de brunch zijn we naar het visitorcenter op Broadway gewandeld. Daar hadden ze plattegronden waar wandeltochten door downtown op stonden. We kwamen erachter dat alleen in Nashville al 700 kerken zijn! We hebben een wandeltocht uitgekozen die ons als eerste naar de Music Hall of Fame voerde.  Binnen was natuurlijk een winkel waar je cd’s met countrymuziek kon kopen. Een wand van die winkel hing helemaal vol met gouden platen. Het grootste deel van de wandeling was wel leuk. Het stuk in het bankendistrict was echter niet de moeite waard. Het laatste stuk hebben we aangepast omdat we nog naar de bibliotheek wilden om e-mail te versturen. Ze hebben een mooie grote bibliotheek in Nashville waar je ook gratis kunt internetten. Deze keer kregen we onze mail gelukkig wel verstuurd. Om 17:00 uur zijn we teruggegaan naar het hotel. Na een uurtje gerust te hebben ging het weer richting downtown om te gaan eten. Tijdens de wandeltocht waren we langs een smal steegje, de Printers Allee, gelopen waar we het Bourbonstreet Blues Café hadden zien liggen en volgens de info van Nashville kon je daar ook goed eten. Het eten was redelijk. De kelner vertelde dat om 21:00 uur een optreden van een goede bluesband uit Chicago begon. We waren dus nog wat vroeg en besloten om na het eten eerst richting Broadway te gaan en dan naderhand terug te komen. Omdat we daar gegeten hadden kregen we een stempel op de hand zodat we de entree van $5/pp niet hoefden te betalen. We gingen eerst weer naar Tootsies en daarna naar Robert’s Western World. We zijn daarna richting Printers Allee gelopen en weer naar het Bourbonstreet Blues Café gegaan. De bluesband die daar speelde heet de Anthony Gomez Band en ze waren steengoed. We zijn tot het einde blijven zitten en om 2:00 uur gingen we moe maar voldaan weer naar het hotel.

Maandag 17 September 2001 Nashville, TN – Memphis, TN (226 miles)

Om 8:30 uur zijn we opgestaan. We waren nou wel op tijd voor het ontbijtbuffet in het hotel. Om 11:00 uur reden we uit Nashville weg. Via de I 40 zijn we naar Memphis gereden. Onderweg zijn we nog bij 3 antiekzaken gestopt. Deze keer hadden we kortingsbonnen van de Best Western op Union Street. Dat scheelde weer $40 voor 2 nachten. We zaten weer midden in het centrum met ons hotel. Om 17:30 uur hadden we daar een kamer. Nadat we een uurtje gerust hadden merkten we dat het toilet lekte. We verhuisden naar een andere kamer en gingen toen te voet naar Beale Street. We hebben gegeten bij BB Kings Bluesclub. Tijdens het eten trad Ruby Wilson op. Later speelde de BB Kings Bluesband en trad Ruby nog een keer op. Na haar 2e optreden zijn we, met alweer een stempel op de hand, Beale Street verder afgelopen. Verder was in Beale Street niet veel te doen. Misschien omdat het maandag was en dus zijn we weer teruggegaan naar BB Kings Bluesclub. We hoefden weer geen entree te betalen vanwege de stempel. De Bluesclub was goed gevuld en de muziek was ook goed. BB’s kleinzoon Little Jimmy King trad ook op. Hij had 4 gouden voortanden. Hij speelde een solo op zijn gitaar met zijn tanden. Om 24:45 uur zijn we weer naar onze kamer gegaan.

Dinsdag 18 September 2001 Memphis, TN (17 miles)

We stonden weer om 8:30 uur op vandaag. Bij Friday’s tegenover ons hotel hebben we een ontbijtbuffet gehad. Nadat onze auto van de valetparking was opgehaald zijn we naar Graceland gereden. Bij Graceland kon je verschillende tours nemen. We hebben de simpele mansiontour genomen ($14/pp) Voordat we met de shuttlebus naar het huis werden gereden moest ik eerst mijn videotas in een kluis stoppen, want video-opnamen mochten niet worden gemaakt. Fotograferen mocht wel, maar alleen zonder flits. Voordat we in de shuttlebus stapten kreeg iedereen een headset voor de selfguiding tour door het huis van Elvis Presley. We staken met de shuttle de weg over en reden de oprijlaan op. Voor de voordeur werden we afgezet. Na wat verdere instructies over wat je wel, maar meer wat je niet mocht doen, konden we het huis van de King betreden. We kwamen in een hal met een trap naar boven waar je niet op mocht. Rechts was de zitkamer. Ernaast lag de slaapkamer en badkamer van Elvis’s ouders. Rechtdoor was een grote keuken die tijdens zijn leven altijd in gebruik was. Links van de ingang was de eetkamer. Verder zagen we Elvis’s TV- en muziekkamer met 3 TV’s, de billiardkamer, de jungleroom, het kantoor van zijn manager, al zijn gouden en platina platen en awards, veel kostuums die hij bij optredens en in films gedragen had, de wall of fame en uiteindelijk de meditation garden waar hij met zijn ouders en grootmoeder begraven ligt.  We werden weer netjes met het busje teruggebracht en nadat de headsets weer waren ingeleverd en mijn videotas was bevrijd hebben we wat gedronken in de Diner. Deze was ingericht in jaren 50 stijl. Er waren verschillende winkels waar je van alles van Elvis kon kopen. $$$$$ Rond 15:00 uur waren we weer terug bij het hotel en werd de wagen weer voor ons geparkeerd. Nadat we een tijdje uitgerust hadden gingen we om 16:30 uur weer op pad. We zijn naar de Mississippi river gewandeld. Hebben eindelijk het bronzen standbeeld van Elvis op Beale Street gevonden en hebben een ritje met de trolleybus gemaakt. We hebben gegeten bij Wang’s No. , een chinees, op Beale Street. Na het eten, dat heel goed smaakte, zijn we weer naar BB Kings Bluesclub gegaan. Deze keer moesten we wel entree (cover) betalen ($5/pp). Voor aan de dansvloer voor het podium was nog een tafeltje vrij, met een nog beter uitzicht dan gisteren. De show was grotendeels hetzelfde als de vorige avond. Om 23:30 uur gingen we terug naar het hotel.

Woensdag 19 September 2001 Memphis, TN – Vicksburg, MS (316 miles)

Om 8:00 uur stonden we op. We hebben ons weer te goed gedaan aan het ontbijtbuffet bij Friday’s en om 10:30 uur hebben we Memphis verlaten. We hebben een lange rit voor de boeg vandaag. Vanuit Memphis zijn we de Mississippi river overgestoken naar Arkansas. De heuvels en bossen van de laatste staten waar we doorheen gereden zijn hebben plaats gemaakt voor een vlak landschap met weilanden. Nadat we een stuk over de I 40 naar het westen waren gereden, volgden we highway 79 tot Marianna en verder de 44 naar Helena. Daar staken we de Mississippi river weer over om vervolgens de staat Mississippi in te rijden. Het asfalt van highway 61 naar het zuiden schoot onder onze wielen door en van de rivier was geen spoor te bekennen. We verlieten highway 61 om de 1 verder te volgen. Hier en daar zagen we enkele bomen met hun voeten in het water staan, maar de weg was nog te ver van de rivier af om hem te kunnen zien. Om 16:45 uur kwamen we aan bij de Vicksburg Inn & Conference center. Dit motel hadden we besproken bij het reisbureau. We kregen een kamer die uitkeek op de overdekte binnenplaats met zwembad, terras en billiardtafels. In een brochure van Vicksburg stond een restaurant waar een seafoodbuffet was. Het heette The Lucky Fischerman. We kunnen iedereen dit restaurant van harte afraden. Zelden zo’n slecht buffet gehad. Om 20:00 uur waren we weer terug in ons motel. We hebben eerst even TV gekeken en zijn toen een paar potjes gaan biljarten. Om 22:00 uur gingen de lichten uit en hebben we nog wat TV gekeken voordat we gingen slapen.

Donderdag 20 September 2001 Vicksburg, MS – New Orleans, LA (253 miles)

Vandaag weer om 8:00 uur opgestaan. We hadden een ontbijtbuffet in het motel. Weer verder naar het zuiden vandaag. Via highway 61 en de Natchez Trace zijn we naar Natchez gereden. We zijn daar naar de Wallmart geweest. Na een quarterpounder met kaas bij McDonalds zijn we verder gereden naar New Orleans. Om 18:30 uur hadden we een kamer in een oud hotel, genaamd LaMothe House op Esplanade Avenue in het French Quartier. De kamers waren antiek ingericht. Weer eens wat anders dan de doorsnee motelkamer. De knul aan de receptie vertelde ons dat je bij The Praline Connection wel goed kon eten. Het lag om de hoek van het hotel. David had de catfish en ik wilde wel eens weten wat Jambalaya was. De jambalaya leek op nasi goreng maar minder droog. Het smaakte ons heel goed. Het was behoorlijk warm en benauwd. Later zagen we op TV dat er een luchtvochtigheid was van 94%. Zweten dus. Gelukkig werkte de airco op de kamer goed. We wilden wel wat van het French Quartier zien en na het eten liepen we nog een rondje. We zaten aan de oostgrens van het French Quartier en zijn Decaturstreet afgelopen tot aan Canal Street aan de westgrens van het French Quartier. We hebben nog wat gedronken in een café en zijn hier en daar nog een winkel in geweest. We zijn rechts afgeslagen bij Canal Street en nogmaals bij Bourbonstreet. Bourbonstreet is het hart van het French Quartier en er was behoorlijk wat volk op de been. Bij BurgerKing kon je internetten voor $5 per 20 minuten en hebben we even de e-mail nagekeken. Er zijn veel winkels, cafés en stripclubs op Bourbonstreet. Overal kon je kettingen kopen in allerlei felle kleuren. Deze worden met Mardi Gras (het carnaval van New Orleans) gedragen, maar hier in Bourbonstreet liepen een heleboel mensen met die kettingen om. We liepen het uitgaansgedeelte van Bourbonstreet uit en vervolgden onze weg richting hotel waar we om 1:30 uur aankwamen.

Vrijdag 21 September 2001 New Orleans, LA (43 miles)

Om 8:30 uur waren we weer wakker en nadat we fris gewassen en aangekleed waren gingen we ontbijten in de eetkamer van ons hotel. Onze kamer lag achter het hoofdgebouw dus moesten we eerst langs het zwembad en de binnenplaats met vijver en bananenboom om daar te komen. Na het ontbijt van bagels en toast met jam hebben we de auto gehaald en zijn we naar het zuiden richting Des Allemandes gereden. We hadden een folder gevonden van een swamptour en nadat we onze tickets gekocht hadden zijn we naar Louisiana Swamp Tours gereden. Om 12:00 uur vertrok onze volgeladen boot. Het was al behoorlijk warm, maar op het water blies een verkoelend windje. Onze Cajun gids vertelde van alles over de omgeving en het leven in de bayou’s. Bayou is het Cajunwoord voor smal kanaal. Hij liet zelfs een fotoalbum rondgaan. Wel grappig. Hij bezat ook een stuk grond (nou ja, moeras) waar hij ook deed jagen. De jacht op alligators was alleen toegestaan gedurende een bepaalde periode per jaar en de alligators moesten groter zijn dan 6 ft (2 m). Je mocht ook maar een bepaald aantal per jaar vangen. Dat hing af van de oppervlakte ‘land’ dat je had. Hij had zijn quotum van 25 stuks in 3 dagen tijd gevangen vertelde hij. De huid werd verkocht en het vlees at hij zelf. Het smaakte heel goed volgens hem. Na een tijdje varen zagen we dan eindelijk de eerste alligators. Ze waren niet zo groot als ik verwacht had. De gids vertelde dat de alligators die in Louisiana leven niet zo groot worden als die in Florida. Hij lokte de alligators met kippenekken en marshmallows. Hij vertelde dat ze jonge alligators deden vangen en groot trokken om ze later op een beschermde plaats uit te zetten. Op een gegeven moment zag hij een alligator die een schub miste uit zijn staart. Hij zei dat, dat een alligator was die ze hadden uitgezet. Hij was erg enthousiast omdat deze alligator een heel stuk verderop was vrijgelaten. Hij wilde de alligator van kortbij bekijken en lokte hem met marshmallows. De alligator kwam naar de boot toe en eer we het in de gaten hadden had onze gids hem bij de staart en nek uit het water gehaald. Hilariteit alom. Iedereen natuurlijk filmen en fotograferen. Het beest zal zo’n 1,5 m groot zijn geweest. Nadat iedereen zijn kiekjes genomen had werd de alligator weer in het water gegooid en verder ging de tocht. Een tijdje later haalde onze gids een grote ton uit een hok op de boot en haalde daar een kleine alligator uit. Dit beest was ongeveer 30 cm lang. Hij vertelde dat hij hem gevangen had toen hij 1 jaar oud was (dat kunnen ze bepalen aan de lengte van het dier) en nou was hij 2 jaar. Over 1 jaar zou het dier weer worden vrijgelaten. Het dier was aan mensen gewend en iedereen mocht hem even vasthouden. De alligator voelde onverwacht heel zacht aan. Om 14:00 uur waren we weer terug waar we vertrokken waren. Nadat iedereen weer vertrokken was spraken we onze gids aan en vroegen hem waar je ergens alligator kon eten. Hij gaf ons een adres in New Orleans dat volgens hem zeer goed was. Verder gaf hij ons nog een adres waar ze goede schildpadsoep hadden. Dat was naast de plaats waar we onze tickets gekocht hadden. We hadden ondertussen toch weer honger gekregen en besloten de schildpadsoep te gaan proberen. De gids had gelijk. De soep smaakte uitstekend. Het leek een beetje op goulashsoep. Na onze lunch zijn we weer terug gereden naar het hotel en hebben de auto ingeruild voor de benenwagen. We liepen weer naar Decaturstreet. Aan Decaturstreet ligt ook de Moonwalk. Van daaruit heb je uitzicht op de Mississippi river. Het restaurant dat onze gids had aanbevolen heette Mulate’s en lag op de hoek van Julia en Convention Street. Dat was een flink eind lopen. Het lag buiten het French Quartier. Het was een behoorlijk groot restaurant met een dansvloer en er speelde een cajunband genaamd Charivari. We kregen een tafel vlak bij de dansvloer. Het was goed druk en er werd veel gedanst. Was leuk om te zien. We hadden onze keus van de menukaart gauw gemaakt. We bestelden beiden de fried alligator. Het smaakte heerlijk. Het had wat weg van calamari maar dan minder rubberachtig. Tegenover het restaurant lag een mall en daarachter was een station van de trolleybus. We zijn op de trolleybus gestapt en een aantal haltes verder vlak bij de Virgin Store weer uitgestapt. Hier gingen we “maar” met 7 cd’s naar buiten. Via Chartresstreet zijn we teruggewandeld naar ons hotel. New Orleans is echt een gezellige stad met zijn smalle straten en houten huizen met schitterende balkons en de mensen zijn hier heel vriendelijk en behulpzaam. Hier wil ik best nog een keer terugkomen. Rond 22:30 uur waren we terug in het hotel.

Zaterdag 22 September 2001 New Orleans, LA – Chipley, FL (326 miles)

Vandaag stonden we om 8:00 uur op en nadat alles vertrekklaar was gemaakt zijn we gaan ontbijten. Het was vandaag een stuk gezelliger dan gisteren aan het ontbijt. Er zaten al 2 koppels, 1 van Israël en 1 van Pennsylvania, die met elkaar zaten te kletsen. Het ontbijt werd namelijk aan 1 grote tafel gegeten. Wij gingen erbij zitten en al gauw werden wij ook in het gesprek betrokken. Zij vertrokken voordat wij klaar waren en wij kregen nieuw gezelschap van een ander stel. Door al dat geklets was het al 11:00 uur eer we uit New Orleans wegreden. Over de I 10 kwamen we weer in Mississippi en daarna in Alabama. In Alabama zijn we bij het visitorcenter gestopt om een foto te maken van het bord van Alabama. We zijn nog even in het visitorcenter gaan kijken voor wat informatie en kregen daar een gratis cola. Na Alabama kwamen we in onze laatste staat, Florida. Hier zijn we ook eerst naar het visitorcenter gegaan voor info. We waren tamelijk vroeg in Crestview, wat we als overnachtingplaats hadden opstaan, en zijn nog een stuk verder gereden tot Chipley, FL. In een kortingenboekje dat we bij het visitorcenter gevonden hadden zat een kortingsbon voor het Super8 motel aldaar. Dat was weer $20 gespaard. Bij Chuck Wagon in Chipley hebben we goed gegeten. Het leek wel of het hele dorp daar zat te eten. Daarna weer terug naar de kamer en op tijd naar bed.

Zondag 23 September 2001 Chipley, FL – Weeki Wachi, FL (307 miles)

Om 7:30 uur liep de wekker af. We beginnen toch goed moe te worden van al dat vroege opstaan en we beginnen de kilometers toch te voelen. Vandaag moeten we weer een eind rijden. Eerst ontbeten in een restaurantje in Chipley. We zijn verder gereden over de I 10 naar Tallahassee en daar highway 19 op naar het zuiden. In Perry hebben we nog een poging gewaagd om te internetten. Hier hadden we de bieb gauw gevonden maar die was gesloten op zondag. Pech. Wel nog in 2 antiekzaken geweest onderweg. We hebben nog niet alle licenseplates van alle staten waar we geweest zijn en we hebben nog maar een paar dagen te gaan. Rond 17:30 uur waren we moe gereden en hebben een kamer genomen in de Comfort Inn in Weeki Wachi. Weer met een kortingsbon. We zijn toen eerst gaan eten bij de Pizzahut. Op de terugweg naar het motel kwamen we langs een Wallmart. Terug in het motel heb ik naar familie in Tarpon Springs gebeld. Hij zei dat we bij hun konden overnachten. Hij heeft me verteld hoe we moesten rijden en we spraken af dat we rond 14:30 uur bij hun zouden zijn.

Maandag 24 September 2001 Weeki Wachi, FL – Tarpon Springs, FL (39 miles)

Om 8:30 uur zijn we opgestaan. Vanuit het motel naar huis gebeld. Mijn schoonmoeder vertelde dat we contact moesten opnemen met het reisbureau i.v.m onze terugvlucht. Wij hadden dat telefoonnummer niet bij ons en mijn schoonmoeder kon het nummer niet zo gauw vinden. We zijn toen eerst maar gaan ontbijten bij Ellie’s in het winkelcentrum naast het motel. Daarna weer naar mijn ouders gebeld. Ze hadden al contact opgenomen met het reisbureau en die hadden hun andere vluchttijden doorgegeven. Onze terugvlucht was vervroegd met 2,5 uur. Toen ging het richting Tarpon Springs. Het was maar 1 uurtje rijden en om 13:00 uur zaten we in downtown. In het centrum was 1 straat met bijna alleen maar antiekzaken. Een aantal ervan waren gesloten, maar die andere zijn we ingegaan op jacht naar licenseplates. We hebben weer 3 plates gevonden. De tijd vloog om en om 14:15 uur zijn we naar Henry & Eileen gereden. Precies om 14:30 uur kwamen we daar aan. We werden hartelijk ontvangen met drinken en gebak. Het zijn hele lieve mensen en ze wonen in een mooi huis met zwembad. Eerst werd een hoop gepraat en daarna gingen we met Henry terug naar downtown Tarpon Springs. Hij zou ons de spongedocks laten zien. In Tarpon Springs wordt naar sponzen gedoken. Ze hebben daarvoor Grieken naar het dorp gehaald. Er is daar nou dan ook een grote Griekse gemeenschap. Henry nam ons mee naar de sponzenfabriek waar we een film te zien kregen die liet zien hoe de sponzen opgedoken en voor gebruik geschikt gemaakt werden. Ik wist niet dat er zoveel verschillende soorten sponzen bestonden. Het was heel interessant om te zien. In de haven lagen een paar boten waarmee naar sponzen werd gedoken, maar er was verder niet veel te zien. Bij hun thuis heb ik eerst nog naar het vliegveld gebeld om onze vlucht te bevestigen. Ik moest verschillende keren bellen om eindelijk contact te krijgen. De lijnen waren overbezet, maar uiteindelijk is het toch gelukt. Ze bevestigden de tijden die mijn moeder ons al had doorgegeven. We reden met z’n vieren naar hun favoriete visrestaurant in Port Ritchie gereden. Eileen zei dat de Mahi Mahi daar zeer goed was. Mahi Mahi is een andere naam voor dolfijnvis. Nee, geen dolfijn, maar een vissoort die zo heet. We hebben dat geprobeerd en het smaakte inderdaad zeer goed. Ze lieten ons ook nog een soort citroengebak proeven dat een specialiteit van de Florida Key’s was. Dat vonden we niet zo geweldig. Veel te zoet. Tijdens het eten was het gaan regenen in de Sunshine State. Na het eten ging het weer huiswaarts en de rest van de avond werd al pratend en lachend doorgebracht. Mijn tante uit New York City belde ons ook nog op. Ze had een telefoontje van mijn moeder gehad, zodoende wist ze dat we bij Henry waren. Zij zei dat mijn moeder van mijn schoonmoeder had gehoord dat David’s familie in Kissimmee een groot huis hadden en dat we daar konden blijven slapen. Om 23:00 uur zijn we naar bed gegaan.

Dinsdag 25 September 2001 Tarpon Springs, FL – Kissimmee, FL (116 miles)

Om 8:30 uur stonden we op. We hadden heerlijk geslapen op een watermatras. Eileen heeft eieren met sausage voor ons gemaakt. Voordat we weer zouden gaan wilden ze ons nog het strand laten zien aan de Mexicaanse Golf. Dat leek ons ook wel leuk en we dachten dat ze in Tarpon Springs naar het strand wilden gaan. We stapten dus weer in Henry’s wagen en op naar het strand. Het was geen echt strandweer, maar gelukkig wel droog. Reden ze toen met ons naar the Clearwater Beach. 3 Kwartier van hun huis af. Op een terrasje hebben we daar wat gedronken en hebben we even over het strand gelopen. Daarna wilden ze nog met ons gaan lunchen. Nadat we het restaurant eindelijk gevonden hadden zijn we daar op het terras gaan zitten. De lucht zag dreigend uit, dus verhuisden we naar een tafeltje onder een afdak. Gelukkig bleef het toch droog. De lunch smaakte goed. Daarna weer via een andere weg terug naar hun huis. Thuis werden nog wat foto’s gemaakt en om 15:30 uur hebben we afscheid genomen. Toen konden we eindelijk op weg naar Buena Ventura Lake in Kissimmee. Buena Ventura Lake stond niet op onze kaart, maar m.b.v. andere kaartjes en na vragen bij een tankstation hebben we het huis van tante Wiesje toch gevonden. Om 18:00 uur stonden we bij hun voor de deur. Onderweg hadden we al een keer gebeld maar kregen alleen het antwoordapparaat aan de lijn. Nu maar hopen dat ze thuis waren. Dat waren ze, maar onze komst was een complete verrassing voor tante Wiesje en Phillip. Wij dachten dat ze ons verwachtten. Dus niet. Om 19:30 uur zei ik tegen David dat we weer eens moesten gaan om een motel te zoeken. Ze zeiden toen dat we bij hun konden blijven slapen. Ik vond het wel een beetje gênant, daar we geheel onverwacht bij hun op de stoep stonden. We vonden het wel fijn dat we konden blijven, want dat was veel leuker dan op een motelkamer zitten. De rest van de avond hebben we op het terras bij het zwembad zitten praten met een pilsje erbij. Om 23:30 uur was het bedtijd.

Woensdag 26 September 2001 Kissimmee, FL (32 miles)

Om 8:30 uur opgestaan. Voor het ontbijt heeft Phillip broodjes ei bij BurgerKing gehaald. Na het ontbijt zijn David en ik naar Downtown Kissimmee gegaan. Het stelde niet veel voor. 1 Straat met een paar winkeltjes. In een folder stond dat in het plaatsje St. Cloud een hoop antiekzaken waren. We misten nog 3 licenseplates en vandaag was onze laatste kans om ze te vinden voordat we naar huis moesten. Het dorpje stelde op zich ook niet veel voor. We hebben alle antiekzaken gehad, maar geen licenseplates. Wel vonden we een schitterende fotocamera met flitser in een houten kist. Rond 17:00 uur waren we weer bij tante Wiesje & Phillip. We wilden hun mee uit eten nemen en ze wisten een goed Chinees restaurant met buffet. We gingen met hun auto naar het restaurant. De keuze bij het buffet was enorm. Het smaakte voortreffelijk. Toen werd het tijd om alles te gaan inpakken. Daarna nog even wat geklets en om 24:00 uur was het bedtijd.

Donderdag 27 September 2001 Kissimmee, FL - Nederland (19 miles)

De laatste dag in Amerika stonden we om 8:30 uur op. Het regende. Tante Wiesje & Phillip namen ons mee om te gaan ontbijten. Het restaurant waar ze naar toe wilden was wegens een verbouwing gesloten, dus gingen we naar het Wafflehouse dat ernaast lag. We vonden het allemaal niet zo geweldig. Thuis gekomen werd de bagage in de auto geladen. Nog een paar laatste foto’s gemaakt en afscheid genomen. Om 12:30 uur reden we weg naar Alamo. De auto was zo ingeleverd en met het shuttlebusje werden we naar het vliegveld gebracht. Om 13:30 uur waren we op het vliegveld. We waren ruim op tijd. Ons vliegtuig zou pas om 16:50 uur vertrekken. We konden meteen inchecken. Toen bleek dat mijn koffer veel te zwaar was. Hij woog 91 lbs (ong. 41 Kg). Daar moest wat uit of we moesten een $400 overbagage betalen. We kregen een doos en stopten daar spullen uit het koffer in. Het gewicht van het koffer was nu goed, maar we hadden nu 5 stuks ruimbagage. Dat was 1 teveel. Toen zagen ze dat we ieder 2 stuks handbagage hadden. Dat was ook teveel. Op de heenweg mocht dat, maar nu na die aanslagen mocht je nog maar 1 stuk handbagage meenemen. Daar zaten we dus met 3 stuks overbagage. Dat zou $110 extra kosten. Wat nu. Toen kwamen ze met een grotere doos. Alles uit de kleine doos in de grote doos. De beautycase in de doos. De rugzak in de doos. We hadden tot nu toe de bagage gereduceerd tot 4 stuks ruimbagage en 3 stuks handbagage. De kist met het nieuwe oude fototoestel wilden we als handbagage meenemen evenals mijn videotas. We hebben mijn fototoestel met David’s flitser en lens in mijn koffer gestopt. Zijn fototoestel in mijn videotas en zijn lege fototas in de doos. Toen werd de doos goed dichtgeplakt. Hèhè! Eindelijk waren we klaar. 4Stuks ruimbagage en 2 stuks handbagage en niks bijbetalen. </