---

Waar geweest en Wat gedaan?

Carmel Canyons

Wahweap Overlook

 

---

---

Verslag

 

Als eerste stond vanmorgen Denny’s op het programma voor het ontbijt.

Het begon goed. We werden naar een tafel gebracht. Zochten wat uit op de menukaart. Gaven onze bestelling aan de serveerder en toen……………… begon het wachten.

We zaten gezellig te kletsen tot we ons eten zouden krijgen. David zag opeens dat mensen waarvan hij dacht dat ze na ons waren binnengekomen hun eten al kregen. Even later zag ik hetzelfde gebeuren bij een andere tafel. Ondertussen zaten wij al bijna een half uur te wachten.

We roepen de serveerder en vragen hoe het met ons eten zit.

Hij gaat naar de keuken en komt even later terug om te vertellen dat hij vergeten was om onze bestelling in de keuken af te geven. Duhhh. Dan krijgen we toch zeker korting, vroeg ik.

Ja we kregen korting en het eten zou zo komen.

Ondertussen was een groep van 11 personen binnengekomen en toen we al 50 minuten zaten te wachten kreeg die groep hun eten en wij hadden nog steeds niks.

Ik pissig, David over de rooie. WAAR BLIJFT ONS ETEN!!!! WE WACHTEN AL BIJNA EEN UUR!!!!

Sorry, sorry, sorry, het komt er zo aan. En nu is het toch zeker gratis hè, zei ik. Ja, ja, we hoefden niks te betalen. Eindelijk kwam dan toch ons eten, dat we morrend naar binnen werkten.

We kregen geen rekening op de tafel, dus na het eten zijn we zonder te betalen naar buiten gelopen.

Nee, hier gaan we niet meer heen. De Denny’s in Page is alleen maar slechter geworden in de loop der jaren. Weer een uur verloren door ongekend slechte service.

We hadden tijdens het wachten al besloten om vandaag de geocache in de Carmel Canyons te gaan zoeken in plaats van de hike door Buckskin Gulch. Ten eerste omdat Buckskin Gulch een stuk verder rijden is en we daar morgen ook langskomen en hem dan zouden kunnen doen. En ten tweede omdat het goed mogelijk is dat de rivierbedding waar we dan door moeten rijden misschien niet doorgankelijk is door de regen van gisteren.

Tijdens de voorbereidingen van de vakantie zoek ik altijd geocaches uit op die op onze route liggen. Dan zoek ik naar caches die bijzonder zijn om de manier waarop ze gemaakt zijn, of die ons naar een mooi plek brengen, of om even de benen te strekken tijdens een langere rit.

Deze cache valt in de tweede categorie. Bij de logs stonden mooie foto’s van de canyon die me wel aanspraken. Er stonden echter ook verslagen bij van een moeilijke wandeling, afgronden en zo meer.

Met hulp van Google Earth had ik echter een makkelijke route gevonden om bij de cache te komen zonder veel hoogteverschillen en de coördinaten in de GPS gezet. De wandelafstand tot het begin van de slotcanyon en terug bedroeg ca 2,5 km.

Via de US89 rijden we over de brug Page uit en stoppen we bij de Glenn Canyon Dam voor een cache.

Och en nu we hier toch zijn gaan we ook maar eens het visitorcenter in. Waren we nog niet eerder geweest. Was wel interessant om te zien. En wat was het lekker koel daar binnen. Het was niet aanlokkelijk om weer naar buiten de hitte in te gaan en te gaan wandelen. Maar ja, om dan de hele middag daar maar te blijven zitten? Neeeeee. Zonde van de tijd. Dus hebben we hebben we de moed bijeen geraapt en zijn we verder gereden.

We vervolgen de US89 tot we af moesten slaan op een onverharde weg.

Die weg was goed begaanbaar en al vlug kwamen we bij de parkeercoördinaten aan waar we de wagen veilig in een afgezette zijweg konden parkeren.

We legden weer een briefje achter de ruit met onze bestemming en tijd van vertrek, trokken de wandelkistjes aan, namen genoeg water mee en gingen op pad.

Het eerste stuk (en tevens ook het laatste stuk op de terugweg) was het lastigste lopen. Door los zand en tussen lage struikjes door totdat we bij een droge rivierbedding kwamen.

Daarna ging het makkelijk. We hoefden de rivierbeddingen maar te volgen en de juiste aftakkingen te nemen. Door de gevonden coördinaten in Google Earth was dit een makkie en zonder problemen kwamen we bij de cache locatie terecht. Na het loggen van de cache en een korte pauze gingen we de 2 slotcanyons bekijken.

Bij de linker kwamen we niet ver. We stuitten op een zeer smalle doorgang waar David even op geklauterd is, maar het was lastig om daar met de tassen en stokken samen verder te gaan.

We gingen terug naar de rechter slotcanyon en kwamen daar bij een dryfall uit. Een muur van bijna 2 meter hoog. David is daar eerst opgeklommen en is even gaan kijken in de canyon daarachter.

Het was mooi zei hij. Dus eerst eens gekeken hoe ik daar naar boven kon komen. Davids manier lukte mij niet, maar gelukkig hadden we in 2013 tijdens onze hike door de Fiery Furnace van de ranger een techniek geleerd om tussen 2 wanden omhoog te klimmen. Ik gaf dus eerst de tassen en stokken aan David. Daarna ging ik met mijn kont tegen de ene wand en de voeten tegen de andere wand en werkte ik me door het beurtelings verplaatsen van de kont, handen en voeten langzaam omhoog. Dat werkte goed en al gauw stond ik ook boven.

We wandelden de canyon door tot we niet meer verder konden.

Daar aan het einde wachtte ons nog een leuke verrassing. We zagen daar een mooie Amerikaanse oehoe boven op de rotswand.

Jammer genoeg was de mooie boog die ik op de foto’s had gezien niet meer aanwezig.

Afgebroken door invloeden van de natuur of vandalisme? Wie weet.

Ondanks dat was het toch een mooie wandeling en de korte slotcanyon was de moeite wel waard geweest. We liepen dezelfde weg weer terug naar de auto en reden weer terug naar Page.

We reden nog even naar de Wahweap Overlook waar we alweer net op tijd aankwamen voor de zonsondergang. Minder spectaculair dan de vorige keer, maar toch mooi.

We kletsten daar nog een tijdje met 2 Nederlandse zusjes.

Terug in Page gingen we eten bij Ken’s Old West steakhouse. Daar kwamen we er achter dat de lobster niet meer op de menukaart stond. Zo te zien heeft dit restaurant ook zijn beste tijd gehad.

We hebben redelijk goed gegeten en gingen terug naar de B&B.

Daar was de buitenverlichting niet aan en omdat er ook geen straatverlichting is, was het pikdonker. Niet echt gastvriendelijk. Goed dat er een zaklamp in de mobieltjes zit. Die hadden we wel nodig om het deurslot open te krijgen.