USA 2005

DALLAS - LAS VEGAS


REISSCHEMA

DAG DATUM ROUTE MILES GEREDEN
 1 08-06 Nederland - Newark - Dallas/Fort Worth, TX  16
 2 09-06 Dallas, TX  15
 3 10-06 Dallas, TX - Oklahoma City, OK 217
 4 11-06 Oklahoma City, OK - Elk City, OK 134
 5 12-06 Elk City, OK - Amarillo, TX 248
 6 13-06 Amarillo, TX - Santa Fe, NM 301
 7 14-06 Santa Fe, NM - Albuquerque, NM 149
 8 15-06 Albuquerque, NM 237
 9 16-06 Albuquerque, NM - Santa Fe, NM  93
10 17-06 Santa Fe, NM - Taos, NM  95
11 18-06 Taos, NM - Farmington, NM 227
12 19-06 Farmington, NM - Mexican Hat, UT 202
13 20-06 Mexican Hat, UT - Blanding, UT 111
14 21-06 Blanding, UT - Escalante, UT 239
15 22-06 Escalante, UT - Kanab, UT 136
16 23-06 Kanab, UT   2
17 24-06 Kanab, UT - Cedar City, UT 121
18 25-06 Cedar City, UT - Mesquite, NV 134
19 26-06 Mesquite, NV - Las Vegas, NV 106
20 27-06 Las Vegas, NV   3
21&22 28&29-06 Las Vegas, NV - Houston, TX - Thuis  

VOORWOORD

 

Dit is het verslag van onze 9e reis naar Amerika.

Deze reis zijn wij met Continental Airlines naar Dallas, Texas gevlogen.

In 3 weken tijd zijn wij van daar uit door 6 staten naar Las Vegas, Nevada getourd, waarbij we een stuk van Route 66 hebben gereden.

 

Texas en Oklahoma waren nieuwe staten voor ons evenals het stuk New Mexico dat we deze reis gezien hebben.

In Utah zijn we vaker geweest, maar deze staat heeft zo'n schitterende natuur dat we hier altijd weer terugkomen en toch steeds weer wat nieuws zien.

 

Bij het reisbureau hebben we een losse vlucht en een huurauto (SUV) van Hertz via Hotelplan geboekt.

Het motel in Dallas en Las Vegas heb ik via internet geboekt en het motel in Kanab telefonisch.

De rest hebben we op de bonnefooi gedaan.

Vanaf Las Vegas zijn we weer met Continental Airlines naar Schiphol gevlogen.


DAG 1: 8 Juni 2005

NEDERLAND-NEWARK-DALLAS/FORT WORTH, TX 

Zoals afgesproken stond vanmorgen om 8 uur Peter bij ons op de stoep om ons naar Schiphol te brengen. Om 8:10 uur reden we thuis weg richting Schiphol.
Om 11 uur hebben we afscheid genomen van Peter en zijn we met onze bagage naar binnen gegaan.
Op de monitors werd al aangegeven dat onze vlucht, CO 71 van 13:35 uur naar Newark vertraagd was en pas om 14:00 uur zou vertrekken.
We gingen ons inchecken en onze bagage werd meteen gecontroleerd bij de security check.
Echt nauw keken ze niet. We moesten alle aanstekers en lucifers inleveren, maar we hebben nog en paar aanstekers "vergeten" af te geven.
Om 12:15 moesten we naar de gate (G03).
Daar werden weer de gebruikelijke vragen over de bagage en het doel van je reis gesteld.

Het vliegtuig kwam pas rond 13:30 aan. 


Om 14:00 uur begon het boarden en om 14:10 uur verlieten we al de gate. Zo snel heb ik het nog nooit meegemaakt. Het vliegtuig was maar half vol dus genoeg plaats om te zitten en voor de handbagage. Om 14:30 uur gingen we eindelijk de lucht in.
De vlucht verliep rustig en het eten was goed.
We hadden tijdens de vlucht wel tijd ingehaald. We zouden eigenlijk om 15:55 uur in Newark aankomen en het was net 16 uur geweest toen we Newark bereikten.
We hadden dus nog goede hoop dat we onze volgende vlucht, CO 1139 van 17:15 uur zouden halen. Toen werd echter omgeroepen dat we vanwege de drukte pas rond 16:20 konden landen.
Om 16:45 uur waren we eindelijk uit het vliegtuig en om 17:05 uur waren we pas door de douane heen. Daardoor misten we onze aansluitende vlucht.
We moesten toen onze tickets laten omboeken voor een latere vlucht en de bagage moest omgelabeld worden.
Dat was allemaal zo geregeld toen we eindelijk de juiste balie gevonden hadden.
We werden omgeboekt naar vlucht CO 1141 van 18:30 uur. Toen met de trein van Gate C138 naar Gate A24, de bagage weer inchecken en we konden op tijd boarden. Deze vlucht was ook maar halfvol en om 19:00 uur gingen we in New York de lucht weer in.
Vrijwel direct nadat we op cruisehoogte waren kregen we wat te eten en de rest van de vlucht hebben we geslapen.
Rond 21 uur landden we op Dallas / Fort Worth Airport.
Nadat we de bagage opgehaald hadden en de 1e sigaret sinds Schiphol gerookt hadden, zijn we met een shuttlebus naar het carrental center gebracht.
Bij Hertz probeerden ze ons weer een grotere auto aan te smeren, want het was toch maar een kleintje wat we gehuurd hadden. Wij vonden de auto die we gehuurd hadden echter groot genoeg en hebben dat dus niet gedaan.
Toen alle papierwerk achter de rug was gingen we naar onze "kleine" auto. 

Een witte Chevrolet Trailblazer waar 7 personen inpassen.  Licenceplate: Virginia JNL9984.
Nadat we de bagage hadden ingeladen zijn we op weg gegaan naar het Super 8 motel in Irving.

 

Bij Hertz hadden ze ons de verkeerde afslag opgestuurd. we zijn toen bij een tankstation gestopt en hebben het daar aan een paar politiemannen gevraagd.
Daarna toch maar de laptop erbij gepakt en met de routeplanner van Microsoft hebben we het motel toch snel gevonden en om 22:30 uur waren we op onze kamer.
Ondanks dat we wel honger hadden waren we te moe en was het wat laat om nog een restaurant te zoeken. Om 00:30 uur zijn we naar bed gegaan.


DAG 2: 9 Juni 2005

DALLAS, TX



Om 6:30 uur werden we wakker.
We hebben de bagage gereorganiseerd en zijn toen gaan ontbijten bij Denny's.

De eieren met bacon, sausage en hashbrowns gingen er wel in. 

Toen op weg naar de Grapevine Mills Mall.
Vandaag gaan we shoppen.
We zagen al vlug Michael's, een grote hobbyzaak, langs de weg liggen.
Dat was onze eerste stop.
David had het daar al gauw gezien en hij ging op zoek naar de Virgin store.
Hij zou mij 2 uur later komen ophalen, maar na anderhalf uur was hij al terug en ik had toen net alles gezien bij Michael's.
Nadat we mijn buit in de auto hadden geladen zijn we wat gaan drinken bij een Mexicaans restaurant naast Michael's en zijn toen samen naar de mall gegaan.
De Grapevine Mills Mall is een behoorlijk groot winkelcentrum. Op 2 plaatsen stonden massagestoelen in de mall waar je voor $1 3 minuten een shiatsu massage kreeg. Kon ook langer als je wilde. Dit was wel lekker. Mijn rugpijn werd er in ieder geval minder van. David vond het maar niks.
Bij de food court hebben we een stuk pizza gegeten van Sbarro. Smaakte goed.
Om 17:30 uur hadden we het hele rondje door het winkelcentrum gemaakt. De vermoeidheid sloeg vooral bij David toe en we besloten om terug te gaan naar ons motel.

Het was spitsuur, maar gelukkig reed het meeste verkeer de andere kant uit zodat we vrij vlug weer bij het motel waren.
We zijn vrij laat wat gaan eten bij Denny's.
Ondanks het feit dat wij in een motelrijke buurt zaten was dit het enigste restaurant in de buurt.
De steak was daar heel goed te pruimen.
Rond 22:30 uur waren we weer op weg naar de motelkamer en om 23:20 uur lagen we plat.


DAG 3: 10 Juni 2005

DALLAS, TX - OKLAHOMA CITY, OK

 

Om 6:30 uur waren we weer wakker.
De spullen werden weer in de auto geladen en toen weer naar Denny's voor een "licht" ontbijtje.
Het smaakte weer prima en met een volle maag ging het om 8:30 uur op weg naar Oklahoma City.
Ten noorden van Dallas waren ze flink aan de weg aan het werken en dat zorgde voor enig oponthoud.
Om 11:00 uur waren we 40 miles buiten Dallas en hebben we een pauze ingelast waarbij we 2 antiekzaken in een outletmall bezocht hebben. De licenceplate van Texas hebben we daar voor $2 op de kop kunnen tikken.
Om 12:00 uur hebben we onze weg weer voortgezet en zonder verdere files en met nog 1 tussenstop voor een late lunch kwamen we rond 16:30 uur bij het Howard Johnson motel aan.
Het motel heeft wat achterstallig onderhoud, maar ze zijn het nu op aan het knappen.
Het motel heeft wel een aantal pluspunten: gratis internet op de kamer, Denny's aan de overkant en het Outback steakhouse naast de deur.
Om 17 uur zijn we binnendoor naar het centrum gereden, ca 6 miles van ons motel af.

We zijn naar een gedeelte van Oklahoma City gereden dat Bricktown heet.
Het heeft die naam waarschijnlijk gekregen omdat daar alle gebouwen met bakstenen gebouwd zijn en de wegen met straatstenen beklinkerd zijn.
We vonden vrij snel een parkeerplaats waar we voor $5 de wagen kwijt konden.

In deze wijk ligt het Bricktown Ballpark en daar was het behoorlijk druk. Er stond een lange rij mensen te wachten om naar binnen te kunnen en die werd steeds langer. Het viel ons op hoe netjes iedereen in de rij bleef wachten zonder voorkruipen of dringen. Bij ons is dat wel anders.
We dachten eerst dat er wel een wedstrijd zou zijn, maar het bleek dat die dag een concert van Brian Adams was. Hadden we dat maar eerder geweten.
We hebben nog wat rondgewandeld in Bricktown langs het kanaal met watertaxi's.
Dit is blijkbaar een uitgaanscentrum want buiten het Ballpark zagen we nog een theater en het event center en overal waren restaurants en de nodige terrasjes.
Rond 18:30 uur zijn we weer teruggereden richting motel.


Sinds we in Amerika zijn aangekomen hebben we schitterend weer gehad. (30°C) Op weg naar het motel hadden we even wat regen waardoor het een beetje afkoelde. Dat was wel lekker.
We zijn bij de buren (Outback steakhouse) gaan eten. Het was behoorlijk druk en er stond nog een rij wachtenden voor een tafeltje.
Omdat wij een rokersplaats als voorkeur aangaven konden we aan de bar zitten waar we ook het eten kregen.
Scheelde weer in wachttijd en de glazen werden constant bijgevuld zo dicht bij de bron.
We hebben genoten van de Victoria filet.
Een heerlijke botermalse steak. Heel wat anders dan de steak van gisteren.


DAG 4: 11 Juni 2005

OKLAHOMA CITY, OK – ELK CITY, OK

 

Om 7:30 uur werden we wakker.
Het was flink bewolkt buiten en later hoorden we dat het afgelopen nacht flink geonweerd had. Wij hebben overal doorheen geslapen.
De lucht klaarde echter vlug op en het werd weer een mooie dag.
Tegen de tijd dat wij met alles klaar waren was het gratis ontbijtbuffet van het motel afgelopen. We hadden niet op de tijd gelet.
Geen nood. Aan de overkant van de weg was Denny’s. Daar hebben we prima gegeten. De helft van het eten ging weer terug naar de keuken. Het was weer veel te veel.

Rond 10:30 uur zijn we de I-40 opgereden richting westen.
Bij de afslag naar El Reno hebben we de Highway verlaten en hebben in El Reno een Antique mall bezocht. De licenceplate van Oklahoma hebben we daar gevonden.
We hebben onze weg vervolgd over de oude Route 66.

Op een gegeven punt kwamen we echter automatisch weer op de I-40 terecht.
Bij Exit 101 zijn we daar weer af gegaan om naar het Red Rock Canyon State Park te gaan bij Hinton, OK.
Het park leek meer op een grote camping. Overal stonden tenten en het was vrij druk.
We zijn tot het eindpunt gereden waar een korte wandelroute naar een uitzichtpunt over de canyon was. De wandeling was wel leuk over de rode rotsen, maar het uitzicht aan het einde stelde niks voor. Je zag alleen bomen. Van de canyon zelf zag je niks. Het was trouwens behoorlijk benauwd geworden door de hoge luchtvochtigheid. De enige andere wandeling in het park hebben we dus maar gelaten voor wat die was. 

Het ging weer terug richting I-40 en daar pikten we weer de oude Route 66 op.
Deze loopt parallel aan de I-40. Je hebt dus hetzelfde uitzicht alleen schiet het minder op.
We hebben de Route 66 gereden tot de Cherokee Tradingpost. Daar hebben we nog wat rondgekeken en zijn via de I-40 naar Clinton (niet de ex-president, maar een klein plaatsje) gereden.
In Clinton hebben we het Route 66 Museum bezocht.

Een klein, leuk museum over het ontstaan van Route 66. Wij waren de enige bezoekers op dat moment dus we konden op ons gemak alles bekijken. Bij de entreeprijs van $3 zat een audiotour inbegrepen. We kregen ieder een cassettespeler met koptelefoon waardoor we informatie over Route 66 kregen.
Na de tour en het kopen van Route 66 T-shirts, zetten we onze reis weer voort naar Elk City.

Hier hadden we nog geen motel geboekt, maar we hadden vrij vlug een kamer gevonden bij de Best Western. Hier hadden we ook gratis draadloos internet, maar het lukte ons niet om te internetten. We hadden wel verbinding, maar de labtop ontving geen data. Waarschijnlijk iets met de instellingen..
We zijn ’s avonds gaan eten bij het enige restaurant in de buurt, het Flamingo restaurant. We hadden beide de catfish (meerval) gekozen. We hebben die wel eens beter gehad.


DAG 5: 12 Juni 2005

ELK CITY, OK – AMARILLO, TX

David was al om 6:30 uur wakker. Ik zag het licht pas om 7:30 uur. We hadden onze spullen snel ingepakt en om 8:30 uur zaten we aan het ontbijt bij het Flamingo restaurant. Het ontbijt was bij de kamer inbegrepen en bestond uit 2 eieren, bacon en 2 dollar pancakes. Het was precies genoeg voor ons.

Na het ontbijt gingen we naar het National Route 66 museum in Elk City. Op zondag ging dit echter pas om 13 uur open. Daar hebben we maar niet op gewacht. We zijn de I-40 west opgereden tot Erick, OK.

 

Daar zijn we weer verder gegaan via de oude Route 66. We kwamen zo weer in Texas terecht. Dit stuk Route 66 is echt weinig bereden. De dorpen zijn op sterven na dood. Bij Shamrock, TX viel de Route 66 weer samen met de I-40. Het landschap was een beetje heuvelachtig met veel velden. Het enige bezienswaardige onderweg was “het grootste kruis in het heelal”. We konden het vanaf de weg goed zien staan dus hoefden we daarvoor niet extra te stoppen. Onderweg kregen we nog een korte hevige regenbui waarna de lucht weer helemaal opklaarde. Bij de afslag van Claude, TX zijn we weer van de I-40 afgegaan en zijn binnendoor naar het Palo Duro Canyon State Park gereden. Dit stond eigenlijk voor morgen op het programma, maar we hadden hier vandaag nog genoeg  tijd voor. Het was 13:30 uur toen we bij het park aankwamen. Daar kregen we echter te horen dat we maar 3 mile het park in konden omdat vanaf daar de weg geblokkeerd was door rotsblokken die door de regen naar beneden waren geschoven. Dat was jammer, maar we besloten om toch maar die 3 mile te bezichtigen. Er waren verschillende uitzichtpunten op het eerste stuk waarvan je een mooi uitzicht op de canyon had.

We zagen nu ook eens de cactussen in bloei staan. Mooie gele bloemen. Tot nu toe hadden we alleen de cactusvijgen gezien in het najaar. Het was trouwens weer behoorlijk warm geworden (25°C). We zijn verder gereden tot het punt waar ze met een bulldozer het omlaag gekomen puin van de weg aan het halen waren. Eindstation. Dat betekende dus keren en terug naar de uitgang en op weg naar Amarillo. 

Om 15:30 uur waren we bij de Days Inn East. Met een coupon uit zo’n bonnenboekje kregen we de kamer voor een zacht prijsje, inclusief gratis internet en hot breakfast buffet. Bleek het internet hier ook draadloos te zijn. David is er achter gekomen dat de wireless internetkaart niet volledig geïnstalleerd was waardoor we geen data kunnen ontvangen of versturen.

 Toen we onze bagage op de kamer hadden gezet zijn we Amarillo gaan verkennen. De oude Route 66 loopt midden door de stad en een groot stuk hebben ze opgeknapt en daar zijn een hoop antiek en curiosa zaakjes. Het viel echter behoorlijk tegen en daarbij was het ook nog zondag dus 90% van de winkels was dicht. Op zondag lijkt alles uitgestorven te zijn hier. Ook veel restaurants waren gesloten. Na lang zoeken hebben we een Pizzahut gevonden waar we een heerlijke meatlover pizza hebben gedeeld. Om 19:30 uur waren we weer terug op onze kamer.


DAG 6: 13 Juni 2005

AMARILLO, TX  - SANTA FE, NM

Zijn wij even op tijd uit Oklahoma vertrokken.
Vanmorgen zag ik op het nieuws beelden van omgewaaide bomen en veel stormschade in Clinton, OK. Afgelopen nacht is het daar flink tekeer gegaan en in Oklahoma City hebben ze nu een tornado waarschuwing afgegeven.
Wij rijden gelukkig de goede kant op en hebben vandaag een strakblauwe lucht en temperaturen van 25 – 30°C gehad.

Vanmorgen hebben we gebruik gemaakt van het gratis hot breakfast buffet bij het motel.
Toen we Amarillo uitreden via de I-40 zagen we aan de zuidkant van de Highway verschillende winkelcentra liggen. 

Een stukje buiten Amarillo kwamen we langs de Cadillac Ranch. Midden in een veld (tussen de afslagen van de Hope en Arnot road) zijn 10 cadillacs half ingegraven en volgespoten met graffiti. Een maf gezicht.

Nadat de nodige foto's geschoten waren en David ook zijn initialen op 1 van de auto's gespoten had zijn we verder gereden.
In Adrian, TX zijn we nog even van de I-40 afgegaan. Daar ligt namelijk het geografische middelpunt van Route 66. Vanaf dat punt is het precies 1139 mile naar Los Angeles en naar Chicago.

Er staat natuurlijk een bord met die vermelding en er ligt ook het Midpoint Cafe.
Een leuke diner met jaren 60 inrichting.
Daar hebben we een heerlijke cheeseburger gegeten. Het ontbijt vanmorgen (we hebben alleen wat van de scrambled eggs gegeten) was toch wat tegengevallen. Toen wij daar waren was er ook een groep Duitsers met Harley's. 1 van hun viel echt op. Hij had zo'n Harley-helm op. Precies een Duitse helm. En dan ook nog eens een hartstikke grote Duitse vlag achter op de motor. Fouter kan haast niet.
Toen de cheeseburgers achter de kiezen waren ging het weer voort richting New Mexico.

Rond 12:45 uur reden we Texas uit en stopten bij het visitorcenter van New Mexico. Toen we de nodige informatie verzameld hadden reden we om 12:15 uur weer verder. We waren bij het passeren van de grens ook een andere tijdzone ingereden (van central naar Mountain timezone) waardoor we dus de klok 1 uur terug moesten zetten.

Verder ging het weer via de I-40 / Route 66 tot aan Cucumcari, NM.
Daar zij we van de I-40 afgegaan en via de State Road 104 (naar het noorden) naar Las Vegas, NM gereden. De 104 is een mooie route waar het landschap eindelijk Amerikaans aandoet met ocotillo's (cactussoort) en tafelbergen.
Meteen heel anders dan het Hollands aandoende landschap van Texas en Oklahoma.

In Las Vegas, NM hebben we het historic district bezocht. Was wel een aardig stadje met mooie gebouwen. We besloten om niet in Las Vegas te overnachten, maar om verderop een motel te vinden langs de I-25.
Langs de I-25 lagen echter geen motels, alleen 3 campings, en dus kwamen we vandaag al in Santa Fe terecht.
Santa Fe is groter dan we verwacht hadden, maar we hadden al vlug een weg gevonden waar een hoop motels lagen.
Omdat we vandaag toch wilden internetten zijn we dus de motels afgegaan op zoek naar een kamer waar high speed internet aanwezig was, maar niet draadloos. Het heeft even geduurd en we hebben een hoop motel lobby's gezien, maar eindelijk hadden we om 19 uur een kamer bij de Luxury Inn gevonden waar we konden internetten.
Vanavond hebben we chinees gegeten waarbij we 1 hoofdgerecht hebben gedeeld. Was ruim voldoende voor ons 2en.


DAG 7: 14 Juni 2005

SANTA FE, NM - ALBUQUERQUE, NM

Vanmorgen hebben we ons tevredengesteld met ieder 2 muffins van het gratis ontbijt in het motel.
Maar die zoetigheid op de vroege morgen is toch niks. Dat zullen we ook niet te vaak doen.
Nadat we hadden uitgecheckt zijn we eerst naar een grote computerzaak, Baillio's, vlak bij ons motel gegaan.
Daar was gelukkig een man die veel verstand van wireless internet had. Binnen een half uur had hij ons probleem opgelost en nu kunnen we dus eindelijk draadloos te internetten.
Vanaf Santa Fe zijn we NM 14 opgereden. Ook wel bekend als de Turquoise Trail.
Een National Scenic Byway langs de overblijfselen van een 19e eeuw mijngebied.
Als eerste kwamen we bij het plaatsje Cerillos.

Net alsof je 100 jaar in de tijd word teruggegooid als je dit dorpje binnenrijdt.
Het volgende dorpje op de weg is Madrid. Totaal anders.
Dit dorp word bewoond door artiesten en het ene huis is nog bonter en uitbundiger versierd dan het andere. In vrijwel ieder huis is wel een galerie of een winkeltje.
Hier was het ook een stuk drukker dan in Cerillos.
Verder kwamen we nog langs een kleine verzameling huizen die samen het plaatsje Golden vormden.

Bij San Antonito zijn we NM 536 opgereden, de weg naar de Sandia Crest.
Via deze mooie weg met veel haarspeldbochten zijn we door de Sandia Mountains naar de top gereden op een hoogte van 10678 foot (ca 3500 meter).
Vanaf de top heb je uitzicht over Albuquerque en de Rio Grande Vallei.

Na het uitzicht bewonderd te hebben en een bezoekje aan de giftshop met visitorcenter en snackbar, zijn we weer de NM536 naar beneden gereden. Onderweg zijn we nog een paar keer gestopt. Nu kon dat, want we hadden op de top een parking permit gekocht. Langs de hele weg, inclusief de top heb je een parking permit nodig.
Op de grotere parkeerplaatsen staat een paal waar je een envelopje uithaalt, waarop je de tijd, datum, automerk en licenceplate schrijft, het parkeergeld erin stopt ($3) en de envelop in een gleuf in de paal duwt. Vergeet niet van tevoren het flapje van de envelop af te scheuren en op het dashboard van je auto te leggen.
Toen we de berg weer afgedaald waren hebben we onze weg voortgezet via de NM 14 en de I-40 west. Bij de afslag van Central Ave. in Albuquerque zijn we van de I-40 afgegaan op zoek naar de Route 66 diner.
Central Ave. is echter een hele lange, brede, drukke weg en we wisten de naam van de diner niet. Ondertussen was het al 16 uur geworden en was het toch te laat om te lunchen dus zijn we eerst op zoek gegaan naar het super 8 motel aan University Blvd.
Deze weg heeft echter een aantal rare kronkels en het duurde een tijd eer we het motel gevonden hadden. Uiteindelijk hebben we het toch gevonden en met alweer een coupon uit een bonnenboekje hadden we weer een kamer voor een mooie prijs.

Die couponguides zijn een stuk beter geworden. Er staan betere motels in dan vroeger en de prijzen met zo'n coupon zijn nog een stuk lager dan de internet rates.
Bij de 2 motels waar we met een coupon een kamer hebben gevonden was de kamer de 1e keer $13 en de 2e keer $10 goedkoper dan via internet. Je kan alleen niet van tevoren reserveren.

's Avonds zijn we gaan eten bij Applebee's.
Onze favorieten stonden niet meer op de menukaart, maar desondanks hebben we goed gegeten.


DAG 8: 15 Juni 2005

ALBUQUERQUE, NM

Vandaag hebben we de zonsopgang meegemaakt.
Om 4:00 uur ’s morgen stonden we op en om 5:10 uur stonden we al bij een tankstation in Isleta, NM.
Wat wij daar deden zo gruwelijk vroeg op de dag?

Wij stonden daar te wachten op een man die ons naar de plaats zou brengen waar wij een vaart met een luchtballon zouden maken.
Na ons kwam nog een auto met 5 personen aan en precies om 5:30 uur kwam Dave van de luchtballonnen aan.
Er stond wat veel wind vertelde hij en ze hadden een “launchsite” in de bergen gekozen in de hoop dat daar minder wind zou zijn dan op de gebruikelijke launchsites.
Wij moesten achter hem aanrijden, zo’n 20 mile verder naar het zuiden toe.
Het laatste stuk ging over dirtroads door de velden heen, waarbij wij de stof van onze voorgangers moesten slikken.
Op de plaats van bestemming stonden al een aantal trucks, maar de ballonnen waren nog op de trucks.

Er werden wat ballonnen opgelaten om de windrichting en snelheid te bepalen, maar dat zag blijkbaar niet goed uit.
Er werd besloten om nog verder naar het zuiden te rijden om te kijken of de condities daar beter waren.
We gingen allemaal mee in de trucks en weer ging het door de velden naar een volgende plaats. Weer werd een ballon opgelaten en toen werd gewacht. En gewacht.
Om 7:30 uur werd het feest afgeblazen. De wind was net iets te sterk en kwam ook nog uit de verkeerde richting. Jammer dan.
We werden weer in de trucks geladen en naar onze auto’s teruggebracht.
We vroegen hoe het er dan voor de volgende dag uit zou zien en ze vertelden ons dat het zelden voorkwam dat 2 dagen achter elkaar niet gevlogen kon worden en dat we moesten bellen om de vlucht te verzetten naar de volgende dag.

We zijn toen weer naar ons motel gereden en hebben eerst ertegenover ontbeten.
Rare smaak hadden de eieren daar en het eten was ook nog koud. We hebben het teruggestuurd naar de keuken en kregen het opgewarmd terug.
Nou wij komen daar nooit meer terug.

Terug op de kamer hebben we gebeld om de vlucht naar morgen te verschuiven.
Dit betekende echter wel dat we morgen geen tijd zouden hebben om via het Jemez Mountain Trail naar Santa Fe te rijden.
Daarom besloten we om vandaag maar naar de Jemez Springs Fall (waterval) te gaan.

Via de I-25 en SR-550 kwamen we op de Mountain trail, de SR-14.
Deze route is nog mooier dan de Turquoise Trail.
Vanaf Jemez werden de rotsen en bergen prachtig rood.
De waterval lag echter wat verder weg dan we verwacht hadden. Hij lag dichter bij Los Alamos dan bij Jemez Springs.
Vanaf de parkeerplaats maakten we een wandeling door het bos naar de waterval toe.

Daar hebben we een tijdje rondgewandeld voor we naar de auto teruggingen.
We waren nog maar net bij de auto toen het zacht begon te druppelen.
We zijn omgedraaid en hebben dezelfde weg teruggenomen naar Albuquerque terwijl achter ons de lucht steeds donkerder werd en bliksemschichten de hemel verscheurden.
We bleven het onweer echter voor en reden steeds in de zon.

Tegen 15 uur waren we terug in Bernalillo waar we bij KFC een broodje gegeten hebben.
Rond 16 uur waren we pas terug in Albuquerque en de lucht was weer helemaal opengetrokken met een stralende zon, en zijn daar naar Old Town gereden.
Dit is echt leuk met de smalle straatjes, adobe huizen en de plaza.

Aan de rand van Old Town zijn ook nog een aantal musea. Om die nog te bezichtigen was het te laat. Maar er was zo ook nog genoeg te zien met al die winkeltjes.
Ik heb daar mijn 1e paar oorbellen van deze vakantie gevonden.
In een winkel hadden we een aantal spullen gevonden die we wilden kopen en kwamen daar met een verkoopster aan de praat. Die vond dat zo leuk dat we aan het einde van de rit een behoorlijke korting van haar kregen.

Na wat gedronken te hebben in een restaurantje zijn we om 20:00 uur bij onze motelkamer teruggekomen.

We zagen dat er voor ons gebeld was.
Hadden we 2 berichten van het luchtballonnenbedrijf gekregen waarin ze vertelden dat ze het morgen ook niet riskeerden om de lucht in te gaan.
We hadden vanmorgen toch gehoord dat het zelden voorkwam dat 2 dagen achter elkaar niet gevlogen kon worden? Hebben wij weer de mazzel dat wij mogen meemaken dat het wel kan gebeuren.

Rond 21:30 uur zijn we eens op zoek gegaan naar een eettentje.
Zowat alles was al dicht, maar om 22:30 uur hadden we een Denny’s vonden. Die zijn gelukkig 24 uur open.
De Buffalowings, onionrings en mozzerella-sticks smaakten voortreffelijk.
Rond middernacht waren we weer “thuis” .

We hebben nu wel het voordeel dat we morgen niet weer om 4:00 uur op hoeven nu de ballonvaart niet door gaat.


DAG 9: 16 Juni 2005

ALBUQUERQUE, NM – SANTA FE, NM

Vandaag zijn we wat later opgestaan dan gisteren :-)
Nadat we uitgecheckt hadden zijn we weer naar Denny’s gereden voor het ontbijt
Nou, zeg maar brunch, want het was 9:30 uur toen we daar aankwamen.

We werden naar een tafel gebracht en de serveerster veegde nog vlug de tafel en banken voor ons af.
We gingen zitten en ik sprong meteen weer op want de bank was nat.
Wacht maar, dan droog ik hem wel voor je, zei de serveerster.
Ze ging meteen zitten en begon al schaterlachend met haar kont heen en weer te schuiven op de bank. Aangezien haar zitvlak een paar maten groter was dan het mijne, was de bank in een mum droog en kon ik weer gaan zitten zonder een natte kont te krijgen.
We lieten ons het ontbijt goed smaken en gingen erna op weg naar Central Avenue, de oude Route 66.
Daar zijn we nog op een paar plaatsen gestopt om foto’s van de uithangborden te maken en eindelijk vonden we ook Diner 66.

We zijn daar rond het middaguur naar binnen gegaan om wat te drinken.
Honger hadden we niet door het late ontbijt dus de hamburgers daar moeten we maar eens een andere keer proberen.

Om 12:30 uur zijn we uit Albuquerque vertrokken en hebben de I-25 naar Santa Fe genomen.
Via Cerillos Road zijn we Sant Fe ingereden en zijn daar bij een mall gestopt.
Daar vonden we ook een hobbyzaak, de HobbyLobby.
We zijn nog even bij de andere zaken op de mall gaan kijken en ondertussen was het alweer 15:30 uur geworden toen we bij de auto terugkwamen.

We zijn toen eerst naar de Park Inn gereden op dezelfde weg, om een kamer te nemen.
We kregen een mooie, grote kamer met een apart zitgedeelte voor $49.
De bagage werd uitgeladen en toen ging het weer op weg naar Downtown.

Downtown hier was net zo gezellig als Old Town in Albuquerque en de gebouwen zijn hier nog mooier.

Tot 19 uur hebben we hier rondgewandeld, gewinkeld en gefotografeerd en toen melden onze magen zich weer.
In een gids van Santa Fe hebben we een restaurant uitgekozen.
Het werd de Red Lobster op Rodeo Road.

Na de lekkere salade kwam een behoorlijk groot bord met pasta, garnalen, rivierkreeftjes en krab in een knoflookroomsaus en parmezaanse kaas.
Het was weer veel te veel natuurlijk, maar overheerlijk.
Terug op de kamer wilden we de mail bekijken, maar de hi-speed verbinding was helemaal niet zo hi-speed.
Hij was zelfs zo langzaam dat we geen verbinding kregen (5 Mbps).


DAG 10: 17 Juni 2005

SANTA FE, NM - TAOS, NM

Vanmorgen uitgecheckt bij de Park Inn in Santa Fe.
Toen ik vertelde dat hun hi-speed internet helemaal niet zo hi-speed was en dat we daardoor geen verbinding kregen kreeg ik te horen dat we voor de $49 die we voor de kamer betaald hadden dan maar in het vervolg bij Motel 6 moesten gaan slapen, want daar had je ook geen internet.

We zijn gaan ontbijten bij de Sandwich Company op Cerillos Road.
Dit is ook een Route 66 diner. Daar hebben we een sandwich genomen. Ze hadden daar ook een gratis hot spot zodat we toch nog onze mail konden checken.

Daarna zijn we op weg gegaan naar Taos, NM.
Via de US-84 zijn we naar het noorden gereden tot de afslag naar Nambe.
Daar zijn we de SR-503 opgedraaid en hebben toen weer de afslag naar Nambe Falls genomen.

Om naar de watervallen te gaan moesten we een entree van $5 betalen.
Vanaf het rangerstation was het nog een stukje rijden over een onverharde weg tot we aan een grote cirkelvormige plaats kwamen. Daaromheen waren een aantal overdekte picknickplaatsen met BBQ's. Ideaal voor een feestje.
Vanaf de parkeerplaats hebben we de trail naar de Falls overlook gelopen.
De trail zal ongeveer 0,5 mile lang geweest zijn maar het ging wel behoorlijk omhoog.
Onderweg hebben we nog kolibries gezien.
Boven aangekomen zagen we een mooie waterval in 2 etappes waar een behoorlijke hoeveelheid water omlaag kwam.
Hij word gevoed vanaf het Nambe stuwmeer. Je kon bovenaan ook de dam zien.

Terug beneden aangekomen hebben we even op ons gemak op een van de picknickplaatsen gezeten en zijn we nog een stukje langs de rivier gewandeld.

Na een verblijf van 2 uur zijn we verder gegaan via de SR-503 richting Taos.
Van de SR-503 kwamen we op de SR-76 East. Een prachtige route door de bergen en slaperige dorpjes.

Een deel van die weg heet de High Road to Taos.
Via de SR-75, Sr-518 en SR-68 kwamen we in Taos terecht.
Ondanks dat we niet veel miles hebben gemaakt (95 miles / 152 Km) zijn we toch lang onderweg geweest. De route was gewoon heel mooi waardoor we vaker gestopt zijn en door de bochten en soms smalle wegen kon je niet hard rijden.

Rond 17 uur kwamen we in Taos aan. Daar was het meteen een heel stuk drukker.
Aan de noordzijde van de stad, maar binnen loopafstand van het centrum hebben we een kamer genomen bij de Best Western Kachina Lodge. De duurste kamer tot nu toe. $100 incl. TAX. Wel zit een full hot breakfast inbegrepen en gratis hi-speed internet.
Na een half uurtje op de kamer uitgerust te hebben zijn we te voet naar de plaza gegaan.
We hadden het eigenlijk vrij vlug gezien.
Na Old Town Albuquerque en Downtown Santa Fe zag de plaza in Taos hetzelfde uit.
Daarbij vonden wij dat Taos een te hoog "Valkenburg"-gehalte heeft.
Dat zag je ook aan de prijzen bij de restaurants. Een 8 oz steak voor $28. We vonden dat wat veel van het goede en zijn teruggewandeld om bij het restaurant van ons motel te gaan eten.

Daar aangekomen vertelde het meisje van de receptie dat het Native American dansen zo zou beginnen.
Was wel aardig. Midden in een cirkel brandde een houtvuur en daar omheen werd door een paar indiaanse meisjes en een jochie van 3 jaar, die was wel komisch, gedanst onder begeleiding van indiaanse zang en drums.

Na een half uur was dat gedaan en zijn we naar het restaurant gegaan waar de steak een iets schappelijker prijskaartje had.


DAG 11: 18 Juni 2005

TAOS, NM - FARMINGTON, NM

Vandaag hadden we weer een lange rit voor de boeg.
Na het ontbijt bij het Best Western motel zijn we de US-64 opgereden bij Taos, NM en bij Farmington, NM, 206 miles verder, zijn we er weer afgegaan.
Het was een mooie route.

Als 1e kwamen we zo'n 10 miles achter Taos bij de brug over de Rio Grande Gorge.
Vanaf de brug had je een prachtig uitzicht op de rivier die door een canyon stroomt.

Een stukje verder aan de rechterkant van de weg zijn aparte woningen te zien die grotendeels onder de grond liggen.
Het woestijnlandschap maakt plaats voor een subalpine landschap naarmate de weg verder stijgt. Boven in de bergen, uitlopers van de Rocky Mountains, was het een stuk kouder en hier en daar lag nog sneeuw.
Bij Chama, NM waren we weer uit de bergen en dat merkte je meteen aan de temperatuur. Daar was het 28°C.

Rond 16 uur kwamen we in Farmington, NM aan.
Met een coupon kregen we bij de Days Inn voor $42 een kamer.
Na het uitladen zijn we Farmington ingereden op zoek naar een restaurant.

We besloten om The Spare Rib BBQ Company eens uit te proberen.
Het was geen slechte keus.
Zoals bij een fastfood restaurant moest je voor bij de balie je bestelling doorgeven en meteen betalen.
Je kreeg een beker met ijs voor de frisdrank die je zelf kon vullen. Je pakte daar ook je plastic bestek en je eten werd naar je tafel gebracht.
Het was al klaar voordat we zelfs bij een tafel waren.
Het smaakte prima. Een ruime portie BBQ-ribs met 2 bijlagen voor $8,95.

Na het eten hebben we nog wat rondgereden in Farmington, op zoek naar de Wallmart.
Ze hebben hier ook een Wallmart super center. Hij is maar 24 uur per dag open.
Na de nodige CD's en flesjes Mountain Dew te hebben ingeslagen zijn we terug gegaan naar onze kamer.

Op het nieuws op TV werd net nog gewaarschuwd voor fraude met creditcards. Vooral Master en Visa cards. Er zouden al 4 miljoen gevallen van fraude bekend zijn.
Nog beter opletten dus.


DAG 12: 19 Juni 2005

FARMINGTON, NM – MEXICAN HAT, UT

Vanmorgen hebben we alweer een Denny’s opgezocht voor het ontbijt.
We hoefden gelukkig niet al te lang op een tafel te wachten, maar het duurde langer dan normaal eer het eten kwam door de drukte.
Op een gegeven moment zag David een man aan de kassa met een rood T-shirt met daarop een groot hakenkruis. Zeker 70% van het personeel en een groot deel van de klanten waren indianen, maar blijkbaar stoorde niemand zich (behalve wij dan) aan dat T-shirt.
Nadat we gegeten, getankt en het dode ongedierte van de voorruit gewassen hadden, zijn we vertrokken uit Farmington.
We reden New Mexico uit via de US-64 langs Shiprock.

In Arizona veranderde het wegnummer in US-160.
Bij Teec Nos Pos wilden we naar de Tradingpost gaan, maar deze was gesloten vanwege vaderdag.
We zijn van de US-160 afgeslagen naar de US-191.
Onderweg zagen we al mooie rotsformaties.
Hier en daar zag je in het woestijnlandschap groepjes bomen staan. Een soort oases.

Toen we weer over de top van een heuvel reden zagen we een heel groen lint in het droge land. Daar stroomde de San Juan rivier. Schitterend dat contrast.
Op de brug over de rivier lag een dode coyote die door de hitte helemaal uitgedroogd was.
Na de fotostop zijn we verder gereden tot de splitsing met de US-163.

Daar zijn we naar het zuiden afgeslagen richting Monument Valley.
Op weg daarheen zagen we de afslag naar Valley of the Gods.
We reden verder naar het zuiden en kwamen bij Mexican Hat.

Via een dirtroad zijn we tot de basis van Mexican Hat gereden. Voor het laatste stuk had je echt een terreinwagen nodig.
In het plaatsje Mexican Hat zijn we bij het tankstation gestopt voor een hoognodige plaspauze en meteen eens rondgekeken voor een slaapplaats voor deze nacht.
Vlak voor we Mexican Hat uit wilden rijden zagen we voor de brug de San Juan Inn.
De prijs viel reuze mee en de kamer was prima.
Die hebben we dus genomen, hebben de koffers uitgeladen en zijn op weg gegaan naar Monument Valley.

Het was bijna 17 uur toen we daar aankwamen. We betaalden de $5 entree per persoon en reden direct de Valley in. Het visitorcenter konden we erna wel bezoeken dachten we.
Om de haverklap werd er gestopt om foto’s te maken en te filmen. Wat een schitterende omgeving is dit toch. In de valley zagen we nog 5 wilde mustangs.

In het grootste deel van Monument Valley mag je alleen onder begeleiding van een Navajo indiaan komen maar de publieke route is lang genoeg en je ziet alle bekende uitzichtpunten.
Het was bijna 20 uur toen we weer bij de uitgang kwamen. De poort was echter al gesloten en we moesten een stukje verder uit de Valley rijden.
Het restaurant en visitorcenter waren ook al dicht dus zijn we naar Goulding's Tradingpost gereden om wat te eten.
Met een prachtig uitzicht op Monument Valley hebben we daar lekker gegeten.

We zijn in het donker teruggereden naar ons motel en kwamen daar rond 21:30 uur aan.
Tot 22:30 uur hebben we daar nog buiten gezeten op een van de terrasje met uitzicht op de San Juan rivier. Dankzij de bijna volle maan was het toch nog licht genoeg.
De temperatuur was nog aangenaam. Zo’n 20°C. Overdag was het een stuk warmer geweest. Zeker 35°C.


DAG 13: 20 Juni 2005

MEXICAN HAT, UT - BLANDING, UT

Bij de San Juan Inn is een restaurantje waar we deze ochtend het ontbijt hebben genuttigd.
Voor de zekerheid hebben we de tank maar weer vol gegooid want vandaag gaan we de woestijn in.
Naast ons bij het tankstation hoorden we opeens een Brabants dialect.

De 1e Nederlanders deze reis.
We hebben nog even gekletst met het Brabants koppel. Bleek dat zij ook in hetzelfde motel als wij geslapen hadden.

Na elkaar een goede reis te hebben gewenst verlieten we Mexican Hat door noordwaarts de US-163 op te rijden.
Na ca 7 mile kwamen we bij de afslag naar de Valley of the Gods.
Hier zijn we ingereden.
Dit is een gravelroad van zo'n 13 mile lang door de woestijn langs mooie rotsformaties.

Een soort Monument Valley met iets minder spectaculaire rotsen, maar wel erg mooi.
Er werd dus ook vaak gestopt om plaatjes te schieten.
Zolang het een beetje waaide was het wel lekker, maar anders was het heet. Dik over de 30°C.

Toen we de Valley of the Gods uitkwamen zijn we rechtsaf de SR-261 opgereden.
Voor ons torende een bergwand recht omhoog en daar moesten wij naar boven via de Moki Dugway. Dit stuk gravelroad gaat met vele switchbacks (haarspeldbochten) omhoog met hellingen van 10%. Prachtige rit.

Aan de top heb je een geweldig uitzicht over de Valley of the Gods.

Maar aan het moois kwam nog lang geen einde, want een stukje verder ging een dirtroad naar links. Dit is de weg naar Muley Point. Er staat echter geen bord om dit aan te geven.
We zijn deze dirtroad afgereden tot het 1e uitkijkpunt.
Het blijft te mooi voor woorden.
We keken uit op een canyon waarin je de Goosenecks van de San Juan rivier kon zien.

De Goosenecks zijn zo genoemd omdat de rivier zich een weg door de rotsen heeft geschuurd in bochten als van een ganzehals (wij zouden zwanenhals zeggen).
In de verte zag je de rotsen van Monument Valley.
We zijn een flink stuk langs de rand van de canyon gelopen en geklauterd. Dit moet je gewoon gezien hebben.
We hebben de laatste 2 dagen meer gefilmd en gefotografeerd als de 1e week van onze vakantie.
We zijn nog naar het eindpunt gereden, maar het 1e punt was toch mooier.

Daarna zijn we teruggekeerd naar de SR-261 en zijn verder gereden naar het noorden.
Hier werden de bergen weer roder van kleur.
Aan het eind van de weg gingen we oostwaarts over de SR-95 en daarna weer naar het noorden over de US-191 tot Blanding, UT.
Om 17 uur hadden we een kamer, met internet deze keer, in de Best Western Gateway Inn.
Volgens het meisje aan de balie was het steakhouse aan de overkant het beste restaurant in town.
Het was goed, niet echt geweldig, maar wel meer dan voldoende.
Het was geen lange rit vandaag, maar 111 miles. Maar wat een miles!


DAG 14: 21 Juni 2005

BLANDING, UT – ESCALANTE, UT

Na de eieren en het tanken gingen we weer op weg voor de volgende route.
Daarvoor moesten we de laatste 43 mile van gisteren weer terug rijden. Dus eerst terug naar het zuiden over de US-191 en toen naar het westen over de SR-95.
We zijn bij de afslag naar de SR-261 echter verder gereden via de SR-95.
De veerboot van Hall's Crossing, UT naar Bullfrog, UT vaart alleen op de even uren.
Om niet het risico te lopen dat we de boot net zouden missen en 2 uur zouden moeten wachten op de volgende, hebben we verderop de SR-276 naar het oosten, richting Bullfrog gepakt. In Ticaboo, UT hebben we de tank voor de zekerheid maar weer vol gegooid en een stukje verderop was de afslag naar de Burr Trail. Tot nu toe was de weg al prachtig

De Burr Trail was het eerste deel geasfalteerd.
Direct aan het begin waren 3 plaatsen waar je door een wash (rivier) moest rijden.
De eerste 2 waren droog, maar in de 3e stroomde nog water.
Het was ongeveer 10 cm diep en totaal geen probleem voor onze SUV.
Even gas geven en we waren er door.
De weg steeg uit de canyon en we reden verder over de bergrug.

Op een gegeven moment kwamen we bij een afslag naar Halls Creek Overlook.
We zijn deze dirtroad ingereden. Dit was het betere werk voor onze terreinwagen.
De weg werd steeds ruiger en we werden flink door elkaar geschud.
Aan het einde hadden we een magnifiek uitzicht over de Waterpocket Fold.

Toen we terugrammelden naar het Burr Trail kregen we een tegenligger op de smalle weg, maar we konden elkaar net passeren. We reden weer verder en het asfalt werd verruild voor een gravelroad.

We reden het Capitol Reef N.P. in en de gravelroad veranderde in een dirtroad
Dit reed beter dan het gravel. Je schoof tenminste niet weg op de dirtroad.
Dit deel van het park is nog mooier dan de noordkant.
We kwamen bij een splitsing.
De rechter afslag was de Notom Bullfrog Road, maar wij gingen verder richting Escalante.

We reden weer in een vallei waar we via een aantal switchbacks (haarspeldbochten) weer uit klommen. Boven was weer een mooi uitzicht over de vallei.
We reden verder en verlieten Capitol Reef N.P. weer.
De dirtroad werd weer gravel en de omgeving werd groener.
We reden in een canyon met hoge, rode rotswanden en de weg kronkelde zich hierin voort.
De weg ging weer omhoog en we zagen de canyon van boven af.

Dit was bijna het einde van de Burr Trail.
Nog een paar mile verder kwamen we bij Boulder, UT aan.
Dit is een klein gehucht en we zetten onze weg voort via SR-12 naar Escalante, UT. Een iets groter gehucht.
Hier zijn wat meer motels, maar bijna geen met internet.

We vonden een kamer bij het Circle D motel waar we 2 jaar geleden ook waren.
We hadden hier toen wat kleren vergeten die ze ons zouden nasturen maar die hebben we dus nooit teruggekregen.
Dat was dus het eerste waar we naar gevraagd hebben toen we daar aankwamen.
Ze wist zogenaamd niet meer wat met de kleren was gebeurd.
Dat was natuurlijk jammer, maar we vonden het 't ergste dat aan David's jeans een riem zat met een indiaanse gesp van onze 1e Amerika-reis.
Ze wist niet waar die gebleven was, maar zou wel eens kijken of ze hem kon vinden.
We besloten om daar toch maar een kamer te nemen omdat er verder nergens meer een rokerskamer vrij was en het te ver rijden was naar de volgende plaats.

We zijn aan de overkant bij het Cowboy Blues restaurant gaan eten. Erg druk was het er niet.
Desondanks hebben we meer als een half uur op ons eten moeten wachten.
Mijn steak was bijna zwart, terwijl ik medium rare besteld had.
Die hebben we dus teruggestuurd naar de keuken. Het duurde weer een tijd eer ze met een nieuwe steak kwamen. Die was nog helemaal rauw van binnen. Dus weer terug.
Uiteindelijk toen ik de rest al op had kwam een steak die goed gebakken was.
In 2 jaar kan veel veranderen. Toen was het restaurant uitstekend.

Terug bij het motel ging David een asbak halen bij de receptie en kwam terug met zijn riem.
Heeft hij na 2 jaar eindelijk zijn gesp terug.

DAG 15: 22 Juni 2005

ESCALANTE, UT – KANAB, UT

Nadat de auto was ingeladen en we de kamer nogmaals gecheckt hadden om hier niet weer wat te vergeten zijn we naar het Escalante Outfitters Café gegaan waar je gratis wireless kon internetten.

Na een prima ontbijt bij het Golden Loop Café op Main Street en het volgooien van de tank gingen we naar het Bureau of Land Management (BLM) kantoor.
De houten keet op Main Street waar het BLM 2 jaar geleden in zat was echter verdwenen en had plaats gemaakt voor een gloednieuw visitorcenter.
We zijn daar gaan vragen naar de roadconditions van de Smokey Mountain Road.
Dit is en dirtroad van Escalante naar de US-89, vlakbij Big Water, UT.
De weg zou goed te rijden zijn momenteel.

Hij is echter zo’n 70 mile lang en daar zou je zo’n 4 tot 5 uur voor nodig hebben.
De lucht zag echter niet goed uit. Het was zwaar bewolkt en zag dreigend uit en er werd zwaar weer voorspeld.
We wilden niet het risico lopen om halverwege die weg vast te komen zitten of in een storm te belanden en zijn via de SR-12 naar Cannonville, UT gereden.

Onderweg daarheen kregen we al een regenbui. Verder richting Cannonville zag het weer wat beter uit. Voordeel van de bewolking was wel dat het niet meer zo heet was.
Bij het visitorcenter in Cannonville hebben we geïnformeerd naar de roadconditions van de Cottonwood Canyon Road. Deze waren nog goed, maar je moest daar niet zijn als hier regende werd ons verteld. De modder plakt dan als “peanutbutter” op je wielen en je komt niet meer weg. Deze weg is 46 miles lang waar je 2 tot 3 uur voor nodig hebt. Via deze weg kom je ook op de US-89 uit vlakbij het Paria Rangerstation.

De lucht zag beter uit en we besloten de gok te wagen.
Voor het begin van de Cottonwood Canyon Road zagen we een oude benzinepomp waar een bordje aanhing met de tekst “too pooped to pump”.

We stopten om foto’s te maken. Een oude man op een quad kwam langsgereden en zag ons bezig.
Hij draaide om en kwam naar ons toe. “Shall I tell you a story about that?” (zal ik jullie daarover een verhaal vertellen?) zei hij.
Zijn vader ging vroeger de benzine in vaten halen en die werden in een tank geschud.
Via die pomp werd de benzine dan weer opgepompt en verkocht voor $ 0,14 per Gallon.
Daar zou je nog wel een paar vaten van willen hebben, besloot hij zijn verhaal.

Na hem bedankt te hebben voor zijn verhaal zijn we de Cottonwood Canyon Road opgereden.
Deze is geasfalteerd tot de afslag naar Kodachrome State Park.
Dit park lieten we links liggen omdat we daar al eens geweest waren.
Als je dit nog niet gezien hebt is het de moeite waard om te bekijken als je in de buurt bent.

We reden het onverharde deel van de weg op. Het was goed te rijden.
Voor ons reed nog een wagen met een aanhanger.
Voor ons zagen we een wash waar water door stroomde. Meer water als in de wash die we gisteren hebben doorkruist.
De auto voor ons reed er met aanhanger moeiteloos doorheen.
Wij er achter aan. Even gas geven, wat gespetter van water en het leed was weer geleden.
No problem.
We hebben nog meer washes gehad vandaag maar die waren allemaal droog.

Vandaag hebben we weer heel wat Ooooh, Aaaah en wauw momenten gehad op deze weg.
Het landschap op deze 46 miles is heel divers.
Rotsen in allerlei kleurschakeringen. Van wit via grijs tot zwart, van geel tot bruin, van roze tot dieprood. Puntige bergen, tafelbergen, zandsteen, graniet, glooiende hellingen, de Paria rivier, valleien, veel begroeiing en bloemen. Je ziet het onderweg allemaal.

Zo’n 16 miles na Kodachrome is een afslag naar de Grosvenor Arch.
In deze berg zit een dubbele Arch (boog) die door erosie is uitgesleten. Mooi gezicht.

Als je om de berg heen loopt zie je van de achterkant een ruitvormige opening die door de 2 bogen gevormd word.

Het mooiste stuk van de weg heet The Cockscomb.
We reden bergopwaarts en toen we op de top kwamen hadden we een Aaaah moment.
We zagen de weg voor ons flink dalen om daarna weer bergop te gaan.
In dit dal waren rotsen met verschillende steenlagen. Donkerrode zandsteen werd afgewisseld met witte steenlagen. Het contrast was geweldig vooral ook door het groen van de begroeiing. En dan de vormen van de rotsen….

We reden omlaag en aan de andere kant weer omhoog.
Vanaf deze top hadden we weer een totaal ander uitzicht op de vallei achter ons.
Na The Cockscomb passeerden we de Paria rivier en die werd weer afgewisseld door een glooiend heuvellandschap dat vergelijkbaar was met Noord Wyoming.

Rond 15:30 uur verlieten we de Cottonwood Canyon Road en sloegen rechtsaf de US-89 west op. We kwamen langs het Paria Rangerstation en de House Rock Road die naar het trailhead van The Wave gaat.

Om 16:15 uur reden we Kanab, UT in.
Als 1e zijn we naar de Alderman Camera Trading shop gegaan om te vragen hoe laat onze tour morgen zou beginnen.
Daarna nog wat winkeltjes bekeken en toen naar ons motel.

Wij hadden voor 2 nachten de Super 8 geboekt waar we afgelopen november ook geslapen hebben. Jammer genoeg hebben we hier geen internet aansluiting.
We zijn gaan eten bij de Pizzahut en op de terugweg hebben we geprobeerd of we onderweg ergens een draadloos netwerk konden oppikken.
We hebben een hot spot gevonden op de parkeerplaats van een ander motel. Net 2 minuten voordat de 2e accu leeg was hebben we daar nog gauw onze mail kunnen downloaden.


DAG 16: 23 Juni 2005

KANAB, UT

Om 7:00 uur kregen we onze wake-up call.
Na het voltooien van het ochtendritueel zijn we gaan ontbijten bij het Houston's Trail's End restaurant waarna we naar de Alderman Camera Trading shop zijn gegaan.
Terry Alderman, onze gids voor vandaag stond al buiten.

Afgelopen november zijn we in zijn winkel geweest en hebben daar een antieke stereocamera gekocht.
Hij vertelde ons toen dat hij ook fototours verzorgd waarbij hij je op plaatsen brengt waar je normaal nooit komt.
Dat leek ons wel wat. Voor ons vertrek hebben we dus zo’n tour bij hem geboekt en vandaag was het zover.

De lucht was helemaal bewolkt, maar hij zag het wel zitten.
We laadden onze spullen in zijn jeep en rond 9 uur vertrokken we.
We reden de US-89 oost op tot de Johnson Canyon Road.
Daar draaiden we in.
Een stuk verderop stopte hij. Rechts van de weg lag een vervallen stadje.

Bleek dat de filmset van de Tv-serie Gunsmoke te zijn.
Het ligt op privé grondgebied en je kunt er niet naar toe, maar vanaf de weg kan je het goed zien.
We vervolgden de Johnson Canyon Road en sloegen af naar de Skutumpah Road, een gravelroad.
We hoopten wel dat hij ons niet alleen deze weg zou laten zien, want die hadden we zelf al 2 jaar geleden gereden.

Onder het rijden vertelde Terry van alles over de omgeving, zijn familie en hoe hij als geboren Canadees in Kanab, UT terecht was gekomen.
Na zeker een half uur over de Skutumpah Road gereden te hebben parkeerde hij de jeep bij een wash. Die wash hadden wij ook al eens doorkruist alleen was het water toen helder.
Nu was het hartstikke oranje. Een rivier van wortelsap, de Willis Creek. Door het onweer van gisteravond werd het zand met de rivier meegevoerd waardoor de vreemde kleur ontstond.

Dit was een unieke belevenis volgens onze gids.
We namen alle 3 een fles water en onze fotospullen mee en liepen langs de rivier op. Ondertussen was de lucht weer opgeklaard en brandde de zon weer behoorlijk.
Hier en daar moesten we over het water heen springen (gelukkig was de rivier daar niet zo breed) om verder te kunnen omdat rotsen de doorgang vaak belemmerden.
De rivier stroomde verder een canyon in.
Ik had mijn jezus-nikes aan en Terry zei al dat ik wel een beetje natte voeten zou kunnen krijgen. Nou, dat werden dus zeiknatte voeten. En ik niet alleen. David sopte later ook in zijn hoge schoenen. Om verder de rivier te kunnen volgen moesten we wel het water in omdat er geen droge oever meer was door de canyonwanden.
Het water was enkeldiep dus dat was geen probleem.
De canyon was prachtig en we hebben mooie plaatjes geschoten.

Zonder Terry waren we hier dus nooit ingelopen.
Aan het einde van de canyon vroeg hij of we verder wilden lopen naar een paar andere canyons of dat hij met ons verder zou rijden om nog wat andere dingen te zien.
Het was daar prachtig zoals ik al zei, maar dat konden we altijd nog een andere keer op eigen houtje doen. We zeiden dus dat we ook wel andere dingen wilden zien.

We zijn dus door het water teruggelopen naar de jeep en reden terug naar waar we vandaan kwamen. Op een gegeven moment sloeg hij af naar een andere dirtroad en bracht ons naar de Deer Spring Ranch. Hier konden we wat foto’s maken van een houten stal waar zadels en dergelijke lagen en waar oude landbouwvoertuigen in een wei stonden.

Gelukkig was er ook een toilet waar we gebruik van konden maken.

Het ging weer verder over het land van de ranch naar een meertje waar je een mooi uitzicht had op de Pink Cliffs.
We liepen nog naar een vervallen pionierswoning en toen begon het ruigere werk.
We verlieten het land van de ranch en de weg werd steeds slechter.
Grote stenen op onze weg, diepe gleuven waar het water door stroomde, omgevallen bomen waar hij net langs kon rijden zonder in het diepe te glijden en grote poelen water waar we soms bijna zijdelings doorheen glibberden.
Het had daar gisteren toch meer geregend dan hij verwacht had zei hij.

We kwamen steeds dichter bij de Pink Cliffs en de weg steeg behoorlijk waardoor we vaak schitterende vergezichten hadden.
We kwamen weer bij een grote poel water midden op de weg en aan de andere kant stond een hert ons wazig aan te kijken. Lang bleef hij daar echter niet staan en we ploeterden weer door het water heen.
We kwamen bij de top aan en liepen een stukje door het bos.
De lucht was weer betrokken met dreigende bewolking.
We hadden een half uurtje de tijd zei Terry en dan moesten we maken dat we van de berg af kwamen voor het noodweer zou losbarsten.
Toen stonden we plotseling aan de rand van een cliff en hadden een geweldig uitzicht van boven af op de Pink Cliffs.

De schoonheid van Bryce Canyon en Cedar Breaks maar dan zonder hordes toeristen.
Hier waren we inderdaad nooit zonder hem gekomen.
Dit uitzicht alleen was het geld al waard.
In de verte zag je de regen uit de donkere lucht vallen, maar de zon scheen nog op de Pink Cliffs.

We zijn zo lang mogelijk gebleven, maar toen werd het toch tijd om te verkassen wilden we de buien voor blijven.
We reden de berg weer af en zagen onderweg nog verschillende herten.
Terug op het terrein van de ranch begon het langzaam te regenen, maar op die weg was dat geen probleem zei Terry.
Hij had gelijk. We kwamen goed weg over deze weg en de Skutumpah Road en reden weer via de Johnson Canyon en US-89 terug naar Kanab, UT waar we om 17:30 uur aankwamen.
Hier namen we afscheid van Terry en gingen terug naar onze motelkamer.

David had ijskoude voeten omdat zijn schoenen nog nat waren. De mijne waren gelukkig al lang weer opgedroogd.
We waren nauwelijks bij het motel toen de regen met bakken uit de lucht viel.
We hebben het noodweer even afgewacht en toen het minder werd zijn we gaan eten bij het Rocky V Café. Dit was een chiquer restaurant in het dorp en dat zag je ook aan de prijzen.
De steak was echter heerlijk.
Na het eten zijn we naar het Aiken motel gereden waar we gisteren een hot spot ontdekt hadden.
Daarna weer terug naar onze kamer.
We waren beiden behoorlijk moe geworden van deze lange, maar schitterende dag.


DAG 17: 24 Juni 2005

KANAB, UT – CEDAR CITY, UT

Vanmorgen uitgecheckt bij de Super 8 in Kanab, UT. We waren laat vandaag.
Na het ontbijt bij Houston’s Trail’s End restaurant zijn we nog even bij Terry Alderman langsgegaan om de digitale foto’s die we gisteren hebben genomen te laten zien. We hebben nog wat winkels bezocht en zijn pas rond 12:30 uur Kanab uitgereden.

Het weer werkte weer goed mee.
Net ten westen van Kanab zijn we gestopt bij de Moqui Cave.
In een grot hebben ze een museum gemaakt met fluorescerende stenen, dinosaurtracks, petroglyphs en kunst. Entree $4,50 per persoon.
Als je ooit in de buurt komt, rij maar gerust langs. Veel mis je niet. Het interessantste vonden wij nog de giftshop, maar als je die wil zien moet je ook entree betalen.
Na deze flop hebben we onze weg vervolgd over de US-89 naar het noorden tot Long Valley Junction.

Hier zijn we afgeslagen naar het westen op de SR-14.
Tot nu toe werd het landschap gekenmerkt door de typische rode bergen en het zalmkleurige zand. Vanaf de SR-14 veranderde het uitzicht.

De weg steeg geleidelijk en we reden door dennen- en berkenbossen heen.
Tussendoor lagen lavarotsen van een vulkaanuitbraak die hier ooit geweest is.
Hier en daar zagen we tussen de bomen wat sneeuw liggen.
Hoe hoger we kwamen, hoe meer sneeuw er lag.
Bij SR-148 sloegen we rechtsaf naar Cedar Breaks N.P.
De entree naar het park bedroeg $4 per persoon.
Bij het visitorcenter is het eerste uitzichtpunt op Cedar Breaks.
Prachtige rotsformaties a la Bryce Canyon in verschillende kleuren.

Hier en daar lag sneeuw op de rotsen wat voor een prachtig contrast zorgde.
We reden verder het park in en de sneeuw langs de weg lag op sommige plaatsen wel 1 meter hoog.

We zaten daar op een hoogte van 3000 meter boven zeeniveau.
We stopten bij het volgende uitkijkpunt en moesten daar door de sneeuw lopen om bij het uitzichtpunt te komen. Ik met blote voeten en sandalen.
Het was goed koud daarboven en de wind sneed je adem af.
We reden het vrij kleine park door en stopten nog een paar keer.
De lucht was ondertussen weer dichtgetrokken.

Aan de noordkant reden we het park uit en reden verder over de SR-148 tot Parowan, UT.
Hier gingen we de I-15 op naar het zuiden richting Cedar City.
Toen we daar aankwamen begon het flink te waaien en kregen we weer een bui over ons heen. De bui trok, net als de 2 vorige dagen, vlug over en daarna kwam de zon weer terug.
We vonden een kamer bij de Ramada Limited. De internetverbinding is hier net zo waardeloos als bij de Park Inn in Santa Fe.
We zijn gaan eten bij Sizzler.
Een uitstekende steak en lobstertail (kreeft) en de saladbar. We kregen nog een portie garnalen gratis erbij omdat ze een fout hadden gemaakt bij de bestelling.
Tegenover Sizzler ligt het Main Street Park en vandaag (en morgen) was daar het Groovefest. Een gratis festival waar o.a. blues en bluegrass country gespeeld werd.

Grootouders met kinderen en kleinkinderen zaten daar.
Mensen brachten stoelen en dekens mee.
Eten was er genoeg te krijgen, maar we zagen nergens een tentje waar je wat te drinken kon krijgen. Iedereen bracht zijn eigen drinken mee. Je zag iedereen lopen met flesjes water en frisdrank of met een thermosbeker. Nergens zag je alcohol.We zijn daar gebleven tot we het te koud kregen en zijn toen naar onze kamer teruggegaan.


DAG 18: 25 Juni 2005

CEDAR CITY, UT – MESQUITE, NV

De zon deed weer goed haar best toen we na het ontbijt bij Sullivan's Café uit Cedar City vertrokken. We reden de I-15 Zuid op naar de Kolob Canyon, het noordelijk deel van Zion N.P.
Toen we daar aankwamen zagen we ver naar het zuiden een donkere lucht waar flinke buien uit vielen. We gingen het park in nadat we $10 entree betaald hadden. (Voor heel Zion betaal je $20)
We reden bergop het park in en na de 1e bocht hadden we een mooi uitzicht op de rode bergen.

De weg slingerde zich verder omhoog langs de canyon.
De donkere lucht kwam snel dichterbij en toen we na 5 mile bij het eindpunt van de weg aankwamen hingen de donkere wolken boven ons.
Het begon al te donderen. Geen weer om in de bergen te gaan hiken.
We hadden verwacht dat de weg door de canyon zou gaan, maar deze liep er langs.
Na een half uur waren we weer uit het park en reden we verder zuidwaarts over de I-15.

We lieten het onweer achter ons en reden de zon weer tegemoet.
In de verte zagen we wel donkere wolken een stuk links en rechts van de interstate.
Uit de wolken links zag je de regen omlaag komen.
De wolken rechts waren echter geen onweerswolken, maar dikke rookwolken van bosbranden. Het regende dus duidelijk op de verkeerde plaats.
Op de I-15 hadden we nergens last van en we konden rustig verder rijden.

Omdat we tijd over hadden door het korte bezoek aan Kolob Canyon gingen we bij St. George daar weer vanaf en reden naar de Snow Canyon.
Hier was de entree $5. De helft van Kolob Canyon maar dubbel zo mooi.
Hier zijn meer wandelroutes en je rijd er wel door de canyon.
Verder was het hier behoorlijk warmer. Het was hier zeker 30°C terwijl het in de hoger gelegen Kolob Canyon maar zo’n 20°C was.
We zijn naar Jenny's Canyon gewandeld. Een korte slotcanyon waarin het heerlijk koel was.

Bij een van de volgende trailheads ging opeens het raam aan de bijrijderkant van de auto niet meer omhoog. Aangezien we alle bagage in de wagen hadden liggen konden we hem zo niet laten staan en viel er dus niks meer te hiken.
In St. George hebben we gelukkig het raam weer dicht gekregen.

En verder zuidwaarts ging het over de I-15. We reden Utah uit en Arizona in.
In Arizona is het mooiste stuk van de I-15. Je rijd hier dwars door de Virgin River Canyon.
Even later reden we Arizona weer uit en Nevada in.
En toen was het weer 1 uur vroeger. We gingen van de Mountain naar de Pacific Timezone.

Vlak achter de grens ligt Mesquite. Daar lag het eindpunt van onze tour vandaag.
Via Internet hadden we daar al thuis een kamer geboekt bij het Virgin River Casino & Hotel.
Het Virgin River Casino & Hotel heeft zijn hotelkamers in 7 gebouwen naast het casino liggen. Wij hadden een kamer in gebouw 2.
Voor het eten zijn we naar het buffet van Casablanca gegaan. Prima buffet met een berg garnalen en crablegs. Heerlijk.

Het gokken viel in tegenstelling met november tegen bij Casablanca.
Hier hadden ze ook al de kwartjesmachines weggehaald. Je kon dus alleen maar biljetten

in de apparaten duwen en kreeg een bonnetje als je liet uitbetalen.
Lang hebben we hier niet gegokt en zijn toen naar het Eureka Casino gegaan.
Hier konden we wel nog zwarte handen krijgen van de kwartjes.
Rond 22:30 uur zijn we teruggegaan naar onze kamer. $45 armer.
Misschien hebben we in Las Vegas meer geluk.


DAG 19: 26 Juni 2005

MESQUITE, NV – LAS VEGAS, NV

Om 8:30 uur schrokken we wakker.
We hadden dan ook heerlijk geslapen. Zo’n goede matrassen heb je zelden in een motel/hotel.
We hebben eerst alles in de auto geladen, hebben uitgecheckt en zijn toen naar het buffet van Virgin River gegaan voor het ontbijt.
Het was al 10:30 uur en vanaf 11:00 uur begon het lunchbuffet.
Desondanks was er nog volop keus bij het ontbijtbuffet.
Je kon een omelet laten bakken met ingrediënten naar keuze en pancakes werden gebakken waar je bij stond. Keus genoeg voor $5,99.
Voordat we Mesquite verlieten hebben we nog een gokje gewaagd.
We hadden alle tijd, want vandaag hadden we maar een korte rit naar Las Vegas voor de boeg.

Om 12:00 uur reden we weg uit Mesquite en hadden ons verlies van gisteren ($45) teruggebracht tot het fenomeenabele bedrag van $2,50.
Via de I-15 zijn we naar Las Vegas gereden.

Bij Downtown zijn we daar vanaf gegaan en zijn over de Strip tot Flamingo Road gereden.
Het was behoorlijk druk op de Strip en het ging maar stapvoets vooruit.
Bij Flamingo Road sloegen we linksaf.
2 Blocks verder aan de rechterkant lag het Tuscany Casino/Hotel.

Hier hadden we thuis al via internet voor 2 nachten een suite geboekt.
Het inchecken ging heel snel en we reden naar het gebouw waar onze kamer was.
Bleek het toen een niet-rokerkamer te zijn. Alles weer in de auto en terug naar de hotel lobby.
Moesten we nog een 10 tot 15 minuten wachten eer een kamer beschikbaar zou komen.
Omdat we toch moesten wachten zijn we het casino maar even gaan verkennen.
Ook hier geen machines meer waar je kwartjes in kan duwen.
We hebben beiden $5 in een gokapparaat geduwd en hebben een kwartiertje gespeeld.
Met $10 winst gingen we terug naar de hotel lobby.

We kregen een andere suite en hebben de auto helemaal uitgeladen. Wat een kamer!
Dubbel zo groot als menig andere kamer met een keukentje met eethoek, een zitgedeelte met bankstel,

2 bedden en een badkamer met aparte douche en bad en apart toilet.
Plaats genoeg om alles in te pakken. Jammer genoeg alleen maar dial-up internet access.

We hebben toen de auto gepakt en zijn naar Mandalay Bay gereden.
We hebben de gokkasten bij Mandalay Bay ook even getest. Weer een paar dollar gewonnen.
Toen weer op zoek naar de auto en daarmee naar het Rio gereden voor het Carnival of the World buffet.

Na 30 minuten in de rij gestaan te hebben kregen we eindelijk een tafel. We gaven onze drankbestelling door aan de ober en zijn eerst eens langs het hele buffet gelopen om te zien wat ze te bieden hadden.
Ontzettend grote keus. Chinees, Japans, Italiaans, Amerikaans, Mexicaans, Seafood enz, enz.
Het zag (bijna) allemaal heel goed uit (wij zijn geen liefhebbers van Mexicaans) en de keus was dus moeilijk. Het smaakte allemaal voortreffelijk en we hebben ervan genoten.

Het gokken in het Rio was echter van mindere kwaliteit.
Daar zijn we er dan ook snel mee gestopt en hebben de auto weer opgezocht.
We zijn weer de Strip opgereden om de neonverlichting te filmen.
Eerst weer zuidwaarts en daarna weer de andere kant uit.
Bij Flamingo road zijn we maar weer van de Strip afgegaan.
Het was niet leuk rijden, het bleef druk.

We hebben de auto bij ons hotel geparkeerd en zijn naar het Westin en Bourbon Street gelopen.

Het geluk was weer met de casino’s, maar veel hebben ze aan ons niet verdiend.


DAG 20: 27 Juni 2005

LAS VEGAS, NV

Vandaag zijn we eens wat langer blijven liggen.
De vermoeidheid sluipt er in met die lange dagen.
Laat in de ochtend zijn we met de auto weer naar de zuidkant van de Strip gereden en hebben hem geparkeerd bij de Boardwalk.
Daar in de buurt zijn een aantal winkeltjes en we moesten nog een aantal cadeautjes kopen.
Eerst zijn we naar het Harley Davidson Café gegaan voor een brunch.

Lunch kun je beter zeggen, want het was alweer 12 uur geworden.
We namen beiden een broodje BBQ-kip waar wat friet bij geserveerd werd.
De droge frieten hebben we maar laten liggen. Veel te vroeg daarvoor.
De rekening die we erna kregen loog er ook niet om $32,56 voor dat, koffie voor David en een grote poel cola voor mij.
Zonder te vragen hadden ze automatisch een grote beker cola gebracht a $4. Dat was letterlijk en figuurlijk slikken.

De gratuity (tip) van 17% stond al op de rekening.
Dit is verder geen probleem als je het tenminste in de gaten hebt en niet nog eens een tip op tafel legt, maar ik bepaal toch liever zelf wat ik aan fooi geef.
Bij het teruggeven van het wisselgeld had de serveerster "voor het gemak" het bedrag afgerond en geen kleingeld teruggegeven. Ze had het echter wel in haar voordeel afgerond.
Toen ik haar daar op aansprak zei ze dat ze dacht dat ze me $68 had teruggegeven.
Ja, alsof ze zichzelf tekort zouden doen.

Na het eten zijn we gaan winkelen.
Veel bijzonders hadden ze in die winkeltjes ook niet te bieden.
Alles lijkt met de jaren nog kitscheriger te worden. Zelfs de T-shirts zijn niet meer wat ze geweest zijn.

In 1 van de winkeltjes bij de Boardwalk kon je een watermassage laten doen. Met kleren aan zonder nat te worden.
We hebben ons beiden laten masseren. Heerlijk.
Je ligt op een bed en boven je gaat een deksel dicht.
Bovenop je ligt een rubberen zeil waarop het water pulserend op en neer over je hele lichaam gaat. De 12 minuten waren veel te vlug voorbij. Dat was nog eens iets om thuis te hebben.

Met losse spieren gingen we terug naar de auto en reden naar de Riviera.
Daar moesten we vandaag onze auto inleveren.
In de parkeergarage hadden we gauw de plaatsen van Hertz gevonden.

Na het noteren van plaatsnummer, eindstand en tankinhoud zijn we in het casino naar de Hertz balie gegaan om alles af te handelen.
Ja maar we moesten de auto met een volle tank benzine inleveren probeerden ze ons toen wijs te maken.
Ik heb ze toen maar even uit de droom geholpen, want de 1e tank zat bij de prijs inbegrepen.
Toen zag ze het plotseling ook op de papieren staan.
Maakt niet uit bij welke maatschappij je de auto huurt, je moet toch altijd goed oppassen, want 9 van de 10 keer proberen ze toch om je een grotere auto of onnodige verzekeringen aan te smeren of je te laten betalen voor iets wat al betaald is.
Verschrikkelijke mentaliteit. Bij Alamo en Hertz hebben we dit al vaak aan de hand gehad. Bij Dollar wat minder.

Toen alles geregeld was zijn we naar de Stardust gegaan. Het was 16:30 uur en om 17:00 uur hadden we daar een afspraak met Ronald Smits en zijn vriendin Nathalie.
Ronald is ook lid van het discussieforum over Amerika en omdat we toevallig gelijkertijd in Las Vegas waren hadden we via mail afgesproken om gezamenlijk wat te gaan eten bij Tony Roma's, een restaurant in de Stardust.
Wij waren als 1e bij Tony Roma's en hadden ons ingeschreven voor een tafel.
In het naastgelegen café zijn we op Ronald en Nathalie gaan wachten.
Na een paar minuten kwamen ze al aan.
Na het voorstellen zaten we al volop te kletsen toen ze ons riepen om aan tafel te gaan.
De menukaarten werden gebracht en vrij vlug volgde de bestelde drank.
De serveerster moest wel een keer of 4 terugkomen eer we eindelijk het eten bestelden.
Door alle verhalen hadden we nauwelijks de tijd om wat uit te kiezen.

Het was heel gezellig. De vakantiebelevenissen werden uitgewisseld van nu en andere jaren.
Onder het geklets is het ook nog gelukt om het eten binnen te krijgen.
Zo'n 3 uur later en na vele blikken van het personeel zijn we eindelijk opgestapt.

Ronald en Nathalie gingen verder genieten van Las Vegas en wij gingen terug naar ons hotel om de koffers te gaan pakken.
Deze keer te voet, want de auto was ingeleverd.
We zijn onderweg nog even bij het nieuwe Wynn casino naar binnen gegaan.
Mooi gebouw. De slotmachines moesten zeker nog afbetaald worden, want hier wonnen we ook niks.
Al lopend en hier en daar even naar binnen wippend zijn we teruggewandeld naar onze kamer. Om 21:30 uur kwamen we daar aan en zijn eerst een shuttlebus voor morgenochtend gaan bestellen.

Op onze kamer zijn we langzaam begonnen met inpakken.
Ondanks dat we deze reis niet echt veel gekocht hadden zijn we hier toch nog een tijdje mee bezig geweest. Het leek niet veel maar duurde langer dan verwacht.
Daarna was het al laat en waren we te moe om nog een gokje te gaan wagen dus zijn we meteen naar bed gegaan.


DAG 21 & 22: 28 & 29 Juni 2005

LAS VEGAS, NV – HOUSTON, TX - THUIS

Om 7:30 liep de wekker af.
De laatste dag in Amerika.
Toen we aangekleed waren en de laatste spulletjes waren ingepakt zijn we gaan ontbijten in het restaurant bij Tuscany.
We kregen het allebei weer niet op. Misschien vanwege het naderende vertrek.
Daarna terug naar onze kamer om onze spullen te halen. We hebben uitgecheckt en om 10:10 uur kwam de airportshuttle aan.
Alles werd ingeladen en we gingen op weg naar het vliegveld.
Dit was niet zo ver van ons hotel af en bij de 1e stop konden we er alweer uit.

We hebben hulp moeten vragen bij het inchecken met het e-ticket, want het boekingsnummer stond er niet op alleen een ordernummer.
Dit ging echter vrij snel.
Bij de balie waar de koffers gewogen werden kreeg David de verheugende mededeling dat hij willekeurig geselecteerd was om een extra securitycheck te krijgen.
Bingo! Dat geluk hebben wij wel vaker. Voor een grote prijs worden we nou nooit geselecteerd.
Hij zou na de check een stempel op zijn boardingpass krijgen en anders mocht hij niet mee.

De koffers, die deze keer eens niet te zwaar waren, werden ingeleverd en wij gingen op weg naar de douane.
Daar moest alles weer door de scanner. Elektronische apparatuur moest uit de tassen.
David moest zijn schoenen uit doen, werd apart genomen en met behulp van een metaaldetector gecontroleerd en gefouilleerd.
Daarna werd zijn handbagage na de scanner ook nog handmatig helemaal nagekeken.
Zijn wegwerpaansteker had hij al afgegeven.

Toen ze zijn zakasbak met hetzelfde model als een Zippo aansteker vonden dachten ze al dat ze hem op een overtreding hadden betrapt.
Was wel lachen toen we ze lieten zien dat het een asbak was. Ze vonden het zelf gelukkig ook wel grappig.

Mijn aansteker zat onder de dubbele bodem van de videotas. Die hebben ze niet gevonden.
David's boardingpass werd gemarkeerd ten teken dat hij de securitycheck doorstaan had en we konden op weg naar Gate D19.

Voor de Gate hebben we onze laatste sigaretten gerookt en hebben geprobeerd of we een draadloze internetverbinding hadden.
We konden nog gauw onze mail checken en Peter, onze chauffeur in Amsterdam een mailtje sturen.
Rond 13:00 uur vertrokken we uit Las Vegas naar Houston, TX.
Het vliegtuig zat goed vol.

Onderweg vanuit het vliegtuig zagen we nog bosbranden in Arizona.
Vlak na het opstijgen kregen we een klein broodje.
Het grootste deel van de vlucht hebben we geslapen.

Om 18:10 uur kwamen we in Houston aan.
Hier moesten we naar Gate E7. Gelukkig viel de afstand naar de Gate reuze mee. Vorige keer was het veel langer. Of het leek langer.
Om 19:15 uur zouden we vertrekken. We hadden dus ruim de tijd, maar geen rookruimte gezien daar.
We vertrokken ongeveer een half uur later dan gepland.
Ook deze vlucht was volgeboekt.

Het eten smaakte deze keer een stuk minder dan op de heenweg.
Ik heb ook deze vlucht nog redelijk veel kunnen slapen. David lukte dat niet zo.
De vlucht verliep verder voorspoedig en de film Hitch met Will Smith was ook wel leuk.
We kwamen op 29 juni pas om 12:30 uur in Amsterdam aan i.p.v. 11:55 uur.
Een half uurtje later hadden we onze bagage en konden zo door de douane wandelen.

Peter stond ons al op te wachten.
Op Schiphol hebben we eerst nog wat gedronken en het nicotinegebrek opgeheven om vervolgens naar huis te rijden.
Wat een drukte hier op de autobaan. Bij Eindhoven hebben we nog in de file gestaan.

Rond 17 uur waren we weer thuis.
De auto werd weer uitgeladen en alles naar binnen gesleept.
We hebben samen nog een broodje kebab gegeten waarna Peter is vertrokken.


NAWOORD

Het zit er weer op.
We hebben 11264 miles (18022 Km) gevlogen en 2786 miles (4458 Km) met de auto afgelegd en veel moois gezien.
Hoogtepunten waren: Monument Valley, Valley of the Gods, Moki Dugway, Muley Point, the Burr Trail, Cottonwood Canyon Road, de dagtocht met Terry, Cedar Breaks in de sneeuw, Snow Canyon en het etentje met Ronald & Nathalie.
Minder was: het niet doorgaan van de ballonvaart, landschap van Texas en Oklahoma, Taos en alweer het gokken in Las Vegas (ca $50 verloren).

De tijd is omgevlogen. Het was weer veel te kort.
Maar weer genoeg ideeën voor de volgende keer.