USA 2004

PHOENIX - LAS VEGAS

VOORWOORD

Afgelopen september zijn we naar Canada en Washington State geweest.  We hadden daar behoorlijk pech met het weer, veel regen, en hadden spijt dat we niet richting Las Vegas waren gegaan, waar het wel goed weer was.  David zei al gekscherend "dan gaan we met mijn verjaardag toch naar Las Vegas".  Aan de vakantie kwam een einde en eind september waren we weer thuis.  Na een tijdje kwam zijn verjaardag weer ter sprake en vroegen we ons af wat we zouden doen.  Het zou toch wel leuk zijn om de verjaardag in Las Vegas te vieren.  En zo kwam het dat ik ongeveer een maand na onze vakantie weer bezig was met het plannen van onze 8e reis naar Amerika.  Binnen 2 weken was alles geboekt, hadden we een route uitgestippeld en zaten we weer in het vliegtuig naar Amerika.  We hebben een losse vlucht met Continental Airlines en autohuur bij Dollar via het reisbureau geboekt.  Verschillende motels heb ik via internet geboekt.   

REISSCHEMA:
DAG 01: NEDERLAND - PHOENIX (10 November)
DAG 02: PHOENIX - SCOTTSDALE (11 November)
DAG 03: PHOENIX - SEDONA (12 November)
DAG 04: SEDONA (13 November)
DAG 05: SEDONA - PAGE (14 November)
DAG 06: PAGE (15 November)
DAG 07: PAGE - KANAB (16 November)
DAG 08: KANAB - MESQUITE (17 November)
DAG 09: MESQUITE - LAS VEGAS (18 November)
DAG 10: LAS VEGAS (19 November)
DAG 11: LAS VEGAS - AMSTERDAM (20 November)
DAG 12: AMSTERDAM - THUIS (21 November)

Totaal gereden: 985 miles (= 1576 km)

DAG 01: NEDERLAND - PHOENIX (10 November)

Door familie zijn we naar het station in Sittard gebracht waar we om 10:16 uur de trein via Duivendrecht naar Schiphol namen.  Het was gelukkig rustig in de trein en we hadden alle ruimte voor onze bagage.  Stipt op tijd, om 12:41 uur waren we op Schiphol.  We waren vlug door de douanecontrole en na een laatste sigaret gerookt te hebben gingen we om 14:30 uur naar onze Gate (G05).  Daar ging de controle met de gebruikelijke vragenlijst ook vrij vlug.  Om 16:05 uur begonnen we te taxiën en om 16:30 uur gingen we eindelijk de lucht in.  Het was voor ons de eerste keer dat we met Continental Airlines vlogen en ik moet zeggen dat het goed bevallen is.

De stoelen van de Boeiing 767 leken wat breder dan we gewend waren in andere toestellen, ze hadden fijne hoofdsteunen met aparte verstelbare zijvleugels en veel beenruimte.  We kregen genoeg te eten en drinken aan boord.  Om 19:41 uur landden we in Houston.  Daar werden onze vingerafdrukken (digitaal) en foto gemaakt.  Om 20:30 uur waren we door de douane heen, op weg naar Gate E23 voor onze volgende vlucht om 21:15 uur naar Phoenix.  Houston heeft een ontzettend groot vliegveld en wij moesten helemaal van het einde van 1 gang naar het einde van een volgende gang.  Toen kwamen we er achter hoe groot het daar wel niet was.  Half rennend liepen we richting onze Gate toen een karretje van het vliegveld aankwam en vroeg naar welke Gate we moesten.  We konden meerijden en hij heeft ons bij onze Gate afgezet.  Lopend hadden we onze vlucht nooit gehaald.  We vertrokken om 21:15 uur naar Phoenix met een airbus.  Het grootste gedeelte van de reis hebben we geslapen en om 22:45 uur landden we in Phoenix.  Daar duurde het een tijdje eer we de bagage hadden en daarna hebben we eerst even buiten een sigaretje gerookt.  Bij de balie van Dollar hebben we het papierwerk voor de auto afgehandeld en zijn toen met de shuttlebus naar het Dollar-terrein gereden.  We hadden een Fullsize wagen geboekt, maar die stonden er niet meer.  Wel stond er een hele rij Minivans waaruit we konden kiezen.  Het werd een witte Dodge Grand Caravan.  Lekker veel ruimte voor de bagage zo'n Minivan.

Van daaruit zijn we naar ons motel gereden en om 00:30 uur waren we op de kamer.  Na de eerste benodigdheden uitgepakt te hebben was het 01:30 uur toen we eindelijk in bed lagen.  Vandaag gereden: 2 miles (= 3. 2 km)

 

DAG 02: PHOENIX - SCOTTSDALE (11 November)

Ondanks de lange dag gisteren, waren we vandaag vroeg uit de veren.  Eerst werd de bagage gereorganiseerd en daarna gingen we ontbijten bij Spinners, het restaurant bij het motel.Het was een leuk ding, ingericht in jaren 60 stijl.  Het 1e Amerikaanse ontbijt smaakte weer prima.  Na het ontbijt zijn we naar Scottsdale gereden.

  

In Old Town vind je het ene winkeltje na het andere.  Hoofdzakelijk souvenirwinkels.  Wij vinden dat wel leuk al die westerndingen en Native American Art.  Natuurlijk heb ik weer wat oorbellen aan mijn collectie kunnen toevoegen na een dagje winkelen in Scottsdale.  Het weer was heerlijk (21°C) en daar liepen wij, in november, dus heerlijk in een T-shirtje rond.  Na een dagje winkelen hebben we een stukje buiten Old Town gegeten bij de Red Lobster.  Heerlijke steak and lobster.

Vandaag gereden: 22 miles (= 35. 2 km)

DAG 03: PHOENIX - SEDONA (12 November)

Weer vroeg op en na het ontbijt bij Spinners hebben we uitgecheckt bij het motel.  Via van Buren, een eindeloze weg door de suburbs van Phoenix, zijn we naar Apache Junction gereden.  Daar zijn we de Apache Trail (State Highway 88) opgereden.  Deze schitterende route leidt je door de bergen en de woestijn met vele cactussen en mooie uitzichten. 

 

Onze 1e stop onderweg was bij Goldfield, een ghosttown. Een echte toeristenattractie, maar was wel leuk om te zien.  Typisch westernstadje met een museum, een shoot-out en je kon met een treintje de oude mijn bezichtigen.  Na daar een klein uurtje rondgewandeld te hebben zijn we verder gereden naar Tortilla Flat.  In dit dorpje met 7 inwoners hebben we geluncht in de Superstition Saloon.  Een gezellige eettent met winkeltje waar de muren en plafond behangen zijn met geldbiljetten en de menukaart in de vorm van een krantje met wetenswaardigheden over het dorp werd gegeven.  Het leukste aan deze "saloon" waren echter…….  de toiletten.  Ze hebben daar maar van die halve wc-deuren.  Vanaf de knie tot je schouders.  Niet echt privé dus.  Iedereen kan je dus zo zien zitten.  Maar dat boeide daar helemaal niet, want op elke deur was een voluptueus vrouwenlichaam in zo'n saloonjurk geschilderd.  Hilariteit alom als iemand dus achter zo'n deur stond en je haar hoofd en benen boven en onder de deur door zag.  Er werd volop gefotografeerd.  Bij de Heren schenen cowboys op de deuren te staan.  We vervolgden onze weg via de Apache Trail tot Roosevelt Dam.  De laatste 12 mile van de weg waren onverhard, maar heel goed te rijden met onze minivan.

Bij Roosevelt Dam hebben we de Apache Trail verlaten en vervolgden onze weg over de State Highway 188 tot Payson en vandaar de State Highway 260 naar Camp Verde.  De hele dag hebben we weer mooi weer gehad (20°C), maar ongemerkt waren we gestegen en het laatste stuk van de weg hebben we wat regen en natte sneeuw gehad.  Tegen de tijd dat we Camp Verde bereikten begon het te schemeren en we besloten om maar via de Interstate 17 verder te gaan om niet te laat in Sedona aan te komen.  Bij afslag 298 hebben we de Interstate weer verlaten en zijn via State Highway 179 in het donker naar Sedona gereden.  Dat is het nadeel als je laat in het jaar op vakantie gaat.  Om 18 uur is het al donker.  We hadden ons motel gauw gevonden.  Een mooie kamer, alleen hadden we luidruchtige bovenburen. Aan de overkant van de weg hebben we gegeten bij een Italiaans restaurant, Pago's genaamd.  Het was erg druk en we hebben even moeten wachten tot een tafel vrij was, maar het eten was prima.  Vandaag gereden: 199 miles (= 318. 4 km)

DAG 04: SEDONA (13 November)

Alweer vroeg wakker vandaag.  Zal nog wel komen door het tijdsverschil.  We zijn richting Down Town Sedona gereden en hebben onderweg ontbeten bij Les Sandan's bij de Comfort Inn.  Bij een tankstation hebben we de Red Rock Pass gekocht ($6).  Deze pas moet je hebben als je je wagen ergens wilt parkeren.  Als 1e hebben we de Red Rock Loop Road gereden.  Een schitterende route door het rode rotslandschap.  Vanaf de Loop zijn we naar de Crescent Moon Ranch gegaan.  Entree $5.  Op het land van deze ranch zijn verschillende films opgenomen.  We hebben een mooie wandeling gemaakt met geweldige uitzichten over de rivier en de omliggende rode rotsen.  Je verwachtte ieder moment dat John Wayne te paard langs zou galopperen. Tijdens de wandeling begon de lucht te betrekken en even later begon het flink te regenen.  Kletsnat kwamen we bij de auto terug.  Het regen stopte gelukkig weer en we reden verder over de Loop.  Een stuk verder aan de Loop ligt het Red Rock State Park.  Entree $6.  We bezochten het visitorcenter, dat half onder een berg gebouwd is, voor informatie over wandelroutes.  We waren echter nauwelijks binnen en het begon alweer te gieten.  Geen wandelweer.  We zijn het park dus maar weer uitgereden en hebben de Loop afgemaakt.  Het weer werd maar niet beter.  We zijn toen via Cottonwood, waar we in de bibliotheek even wat mails hebben verstuurd, naar Jerome gereden.  Hier scheen wel de zon (15°C) en het was hartstikke druk in het dorp.  Jerome is een klein dorp dat tegen de helling van een berg is aangebouwd, met veel kleine straatjes en trappen.  Een parkeerplaats was niet te krijgen, dus we zijn weer omgekeerd en terug naar Sedona gereden.  Daar was het ondertussen weer droog geworden.  We hebben toen de weg naar het vliegveld omhoog gereden.

 

Vandaar heb je een geweldig uitzicht.  Jammer dat er zoveel bewolking was.  Op de terugweg zijn we nog bij een viewpoint gestopt en zijn daar op een grote rots geklauterd voor het uitzicht naar de andere kant.  Bovenop de rots aangekomen begon de regen weer met bakken uit de hemel te vallen en voor de 2e keer die dag kwamen we met een nat pak bij de auto terug, nadat we over de rotsen naar beneden waren geglibberd.  We hebben nog wat gewinkeld in het dorp en zijn toen teruggegaan naar ons motel.  Ook vandaag hebben we weer bij Pago's gegeten.

Vandaag gereden: 87 miles (= 139. 2 km)

DAG 05: SEDONA - PAGE (14 November)

 

We hebben vandaag uitgecheckt bij het motel en zijn gaan ontbijten bij The Village Griddle.  Geen aanrader.  Het eten was erg vet.  Gelukkig was het weer opgeklaard (14°C).  Voor we Sedona achter ons lieten zijn we nog even naar de Chapel gereden waar je ook een mooi uitzicht op de omgeving hebt.  Via de Oak Creek Canyon ging het verder richting Flagstaff.  In de Oak Creek Canyon zijn we gestopt bij het Slide Rock State Park (Entree $8) en hebben daar een wandeling gemaakt langs de rivier.

   

In de zomer kan je hier zwemmen en de natuurlijke glijbanen in de rivier maken dat extra leuk.  Nu was het daar te koud voor, maar het was wel een leuke wandeling.  De route verder door de Canyon was erg mooi en geleidelijk stegen we weer een flink stuk.  Onderweg begon het weer wat te regenen en sneeuwen, maar het viel gelukkig mee.  We hebben Flagstaff links van ons laten liggen en zijn via de U. S.  Highway 89 naar Page gereden.  Onderweg hebben een late lunch genomen bij de Tradingpost in Cameron.  Deze Tradingpost (winkel, restaurant en hotel) ligt in het Navajo reservaat.  We zijn hier al eerder geweest en hebben er ook geslapen.  Het was allemaal een stuk minder dan vroeger.  Waarschijnlijk omdat de U. S.  Highway 89 ondertussen een stuk verbeterd is en dubbelbaans is geworden.  Zonder verdere tussenstops zijn we doorgereden naar Page, waar we rond 17:30 uur aankwamen.  Ik had via internet een kamer geboekt bij het Super 8 motel voor een belachelijk lage prijs en aan het begin van Page zagen we het al liggen.  Een mooi nieuw motel.  Toen we gingen inchecken, bleek dus dat er op diezelfde weg nog een Super 8 motel moest liggen en daar moesten wij dus zijn.  Het motel wat ik dus geboekt had zag er helemaal niet zo mooi en nieuw uit (vandaar die prijs natuurlijk).  Maar ja, het was wel schoon en lag dichter bij het centrum.  's Avonds zijn we niet meer gaan eten.  We zaten nog vol van de uitgebreide, late lunch.  Vandaag gereden: 176 miles (= 281. 6 km)

DAG 06: PAGE (15 November)

Vandaag hadden we de wekker op 6:00 uur gezet omdat we voor 9:00 uur bij het Paria Ranger Station moesten zijn om te proberen een permit te bemachtigen om de volgende dag naar The Wave te kunnen gaan.  We hebben een uitstekend ontbijt gehad bij Denny's en zijn toen op weg gegaan. Om 8:50 uur kwamen we bij het Paria Ranger Station aan. We hadden geluk.  Binnen waren maar 3 andere mensen die een permit wilden hebben. Na ons kwam niemand meer binnen en we kregen allemaal de felbegeerde permit. Per dag kunnen maar 20 personen een permit krijgen om naar The Wave te gaan, waarvan 10 via internet.  Het was mij dus niet gelukt om via internet een permit voor de North Coyote Buttes, waarin The Wave ligt, te bemachtigen. Maar 10 verdere personen kunnen nog een walk-in permit voor de volgende dag krijgen bij het rangerstation.

Indien meer dan 10 personen een permit willen hebben wordt er geloot. Maar zoals ik al zei hadden we het geluk dat we met minder mensen waren en ook nog eens dat het de laatste dag van het seizoen was dat het Paria Ranger Station open was. Na het invullen van de nodige papieren en een uitleg hoe we The Wave konden vinden zijn we weer teruggereden naar Page.

We hebben nog een fotostop gemaakt bij het viewpoint over Lake Powell en zijn toen naar het bureau gereden van de Antilope Canyon Tours van Robert Elk. We hadden via internet al de tour van 2 uur geboekt. Wij waren tot dan toe echter de enigste die voor die tour hadden geboekt dus waarschijnlijk zou die tour niet doorgaan en zouden we met de massa mee moeten op de korte tour.

Gelukkig kwam nog een Duits koppel die ook de lange tour wilde doen en konden we met ons vieren en een gids naar Antilope Canyon. Er waren nog een paar mensen bij de canyon, maar het grootste deel van de tijd hadden we het rijk voor ons alleen. De canyon is schitterend en de gids gaf ons goede tips voor het maken van mooie foto's.

   

In de zomer moet dit nog mooier zijn als de zon recht boven de canyon staat.

Tegen de tijd dat de korte tour aankwam hadden wij al massa's foto's gemaakt en hebben daarna nog een tijd buiten met onze gids zitten praten. Na ons bezoek aan Antilope Canyon zijn we naar de Horseshoe Bend gereden. Vanaf de parkeerplaats was het nog een stuk lopen naar de Horseshoe Bend maar het is de moeite waard. Je hebt daar een prachtig uitzicht op een hoefijzervormige bocht in de Colorado River. Daar hebben we zo'n 1,5 uur rondgewandeld. In de bibliotheek van Page hebben we nog wat mail verstuurd en we hebben nog wat spijkerbroeken ingeslagen bij de Wallmart. 's Avonds hebben we goed gegeten bij Ken's Old West restaurant.

Vandaag gereden: 80 miles (= 128 km)

DAG 07: PAGE - KANAB (16 November)

 

Vandaag is het zover.  Het toppunt van deze vakantie.  We gaan naar The Wave!Om 6:00 uur liep de wekker weer af want we moesten nog een flink stuk rijden om bij het trailhead te komen. Na het uitchecken uit het motel en wederom een uitstekend ontbijt bij Denny's zijn we op weg gegaan naar het Wirepass Trailhead. 

Je kan dit trailhead bereiken via de noordkant (vanaf U. S.  Highway 89) of via de zuidkant (vanaf U. S.  Highway Alt. 89).

Vanaf het noorden is het de kortste weg vanaf Page, maar gisteren bij het rangerstation raadde de ranger ons aan om via het zuiden te rijden omdat er in de rivier waar je doorheen moest vanaf het noorden teveel water stond.

Omdat wij sowieso geen terreinwagen hadden hebben we dus het zekere voor het onzekere genomen en zijn naar het zuiden gereden.

Vanaf Page hebben we dus weer de U. S.  Highway 89 zuidwaarts gepakt tot Bitter Spring en zijn daar de U. S.  Highway Alt. 89 opgereden.  Na 42 miles op de U. S.  Highway Alt. 89 gereden te hebben zijn we rechtsaf de onverharde House Rock Valley Road (BLM-road 1605) opgereden. Al slalommend langs de grote plassen in de weg hobbelden we verder. Op een gegeven moment kwamen we bij een splitsing waar geen borden staan.  De weg naar rechts lijkt de goede kant op te gaan terwijl de weg naar links verkeerd lijkt af te buigen.  Eerst dus een stukje naar rechts gereden, maar de weg werd smaller en leek minder bereden te worden dan de weg die we tot nu toe hadden. Dus maar gedraaid en de weg naar links genomen.

Gelukkig draaide de weg weer de goede kant uit en bij een volgende splitsing stond een bord dat aangaf dat we toch op de goede weg zaten. Op een gegeven moment kwamen we bij een rivierbedding die we over moesten steken. Hij was gelukkig droog, maar het verval om de bedding in te rijden was wel wat groot voor onze wagen. We hebben toen zo goed als het ging de kant wat afgevlakt en de rest met stenen opgevuld en konden toen probleemloos de rivierbedding oversteken. Niet ver hierna kwamen we bij het Wirepass Trailhead aan.  We hadden 21 mile gereden over deze weg.  Ondertussen was het toch al 12:00 uur 's middags toen we begonnen te lopen. Door de beschrijving van de ranger en het volgen van de voetstappen in het zand was de weg naar The Wave toe makkelijk te vinden.

Vanaf de parkeerplaats is het een hike van ca 3 miles tot The Wave, waarvan je een groot deel door los zand moet lopen, over een bergrug moet klimmen, verschillende rivierbeddingen doorkruist en over een schuine berghelling je weg moet voortzetten. Maar wat een schitterend landschap.  We hebben vaak genoeg de neiging moeten onderdrukken om van de route af te dwalen.

Het laatste stuk naar The Wave moesten we een zandhelling beklimmen en daar liepen de voetstappen alle richtingen uit.  Tja, welke moesten we volgen?We hebben wat rondgeklauterd over de rotsen om de ingang naar The Wave te vinden. Dit was nog het lastigste stuk van de hike.  Zo dichtbij, maar waar was dat ding?

Eindelijk vonden we de ingang naar The Wave en het was werkelijk geweldig!

Helemaal zeker waren we nog niet, want er was een klein meer in het midden en dat hadden we nog nergens op foto's gezien.  Dit meer was ontstaan door de overvloedige regenval van de afgelopen dagen in dit gebied en het gaf toch wat aparts aan The Wave. Mooi hoe de rotsen in het water weerspiegelden.

Van die kant konden we echter niet verder naar binnen lopen omdat het water te diep was, maar een stukje verder was een 2e ingang en vandaar konden we langs het water weer naar boven klimmen.

    

Het was al 14:30 uur toen we bij The Wave aankwamen, dus veel tijd hadden we niet want rond 17 uur begon het alweer te schemeren en we wilden toch voor het donker terug bij de auto, en liefst weer op de verharde weg zijn. Om 15:20 uur zijn we begonnen met de terugweg.  Met spijt omdat we geen tijd hadden om de 2e Wave te zien. De terugweg was lastiger te vinden dan de heenweg. Na de Twin Buttes heb je geen echt herkenningspunt meer om je op te richten. We liepen weer verder over de schuine berghelling, maar liepen te hoog op de berg. We kwamen toen bij het verkeerde zadel waar we de bergrug over moesten. In feite kun je daar ook de bergrug over, maar dat was ons afgeraden omdat het daar te steil was. Dus een stuk omlaag gelopen op de berghelling en toen zagen we gelukkig weer een punt dat we herkenden van de heenweg. Toen hadden we het juiste zadel gauw gevonden. We hebben toen nog flink moeten doorlopen door het losse zand en om 17:15 uur kwamen we moe, maar voldaan bij de auto aan.

Vanmiddag voor we naar The Wave gelopen zijn hadden we nog met een man gesproken op de parkeerplaats.  Hij was de dag daarvoor aangekomen en volgens hem was het geen probleem om met een gewone auto de rivier naar het noorden over te steken. Het was dus al aan het schemeren toen wij eindelijk bij de auto terug waren en omdat we zo vlug mogelijk weer op de verharde weg wilden zijn en door het advies van die man, besloten we om ons geluk te proberen en via de noordkant terug te rijden.  Dit is namelijk maar een afstand van 8,5 mile tot de weg in tegenstelling tot de 21 miles de andere kant op. De weg zag goed uit en het liep lekker tot we na 4 miles bij een rivierbedding MET water stonden. Het water bleek toch te diep te zijn en even zaten we vast in de modder.

David kreeg met zijn stuurmankunst de auto gelukkig weer vrij en een stukje verder was een zijweg waar we konden draaien.  Anders hadden we die 4 mile achteruit moeten rijden en ondertussen was het toch al donker geworden. Er zat dus niks anders op dan via het zuiden terug te rijden.  In het donker ging dit niet zo snel als overdag en het was al 19:00 uur toen we eindelijk de U. S.  Highway Alt. 89 bereikten. Van daar uit ging het naar het westen naar Kanab. We hadden de hele dag schitterend, zonnig weer gehad (15-20°C) maar de weg naar Kanab lag een stuk hoger door de bergen en langs de weg zagen we sneeuw liggen. Na een uurtje rijden kwamen we in Kanab aan waar we vlug een kamer vonden bij het Super 8 motel. Na die lange dag hebben we ons het eten bij Houstons Trail's End restaurant goed laten smaken.

Vandaag gereden: 170 miles (= 272 km)

DAG 08: KANAB - MESQUITE (17 November)

Vandaag zijn we wat langer blijven liggen dan de afgelopen 2 dagen. We zijn weer uitgecheckt uit het motel en hebben het ontbijt genuttigd bij Houstons Trail's End restaurant. Toen zijn we eens gaan kijken of Terry's Camera Trading Co.  in Kanab open was. De 2 vorige keren dat we daar waren was hij gesloten, maar nou hadden we geluk. Wij verzamelen oude fotocamera's en dit winkeltje is een klein paradijsje.  Schitterende toestellen stonden er. We vonden er een juweeltje.  Een Blair Hawkeye stereocamera.

Leuk verjaardagscadeau voor David. Na nog wat geshopt te hebben in Kanab zijn we via de U. S.  Highway Alt. 89 en de State Highway 389 naar St.  George gereden voor een bezoek aan Michaels. De Michaels winkels zijn een Walhalla voor hobbyisten. Je vind er van alles op het gebied van hobbyartikelen. Een paar uur later zijn we met onze buit verder gereden via de Interstate 15 naar Mesquite in Nevada. Bij de grens van Arizona naar Nevada boekten we 1 uur tijdswinst omdat we van de Mountain Time Zone naar de Pacific Time Zone gingen.

Mesquite staat bol van de casino's (Nevada hè) en wij boekten een kamer bij het Casablanca Resort. Daar hebben we ons te goed gedaan aan het uitgebreide buffet met heerlijke garnalen en champagne.  En toen was het tijd om te gokken.

Vandaag was het geluk met mij (niet met David). Ik haalde 2X $100 en 1X $50 uit de gokkasten. Toen we rond 21:30 uur teruggingen naar onze kamer hadden we nog $90 winst over. Dit was genoeg voor het betalen van de kamer, het dinerbuffet en het ontbijtbuffet. Leuk Resort.  J

Vandaag gereden: 124 miles (= 198. 4 km)

 DAG 09: MESQUITE - LAS VEGAS (18 November)

 

Na het ontbijtbuffet in het Resort en het uitchecken zijn we op weg gegaan via de Interstate 15 naar Las Vegas. Bij Glendale zijn we de State Highway 169 opgereden om via het Valley of Fire State Park te gaan.  (Entree park $6). Het was behoorlijk warm en de broekspijpen werden van de broek afgeritst (>20°C). We zijn het park doorgereden en hebben kleine stukjes gelopen, maar hadden weinig zin om in die warmte veel te wandelen. Nadat we het park bezichtigd hadden werd de weg voortgezet naar Las Vegas. De benzinetank was ondertussen ver leeg geraakt, maar we hadden een volle tank betaald en konden de wagen leeg inleveren bij Dollar. Toen we de noordgrens van Las Vegas bereikten begon echter het brandstoflampje te branden.  Voor de zekerheid hebben we toen nog maar 1 Gallon benzine in de tank gegooid.  We hadden geen zin om het laatste stukje te moeten duwen.

Nadat we vergeefs naar een CD-zaak gezocht hadden waar we vorige keer geweest waren zijn we naar Circus Circus gereden waar ik een kamer geboekt had via internet.

   

We hebben ingecheckt en hebben toen alle bagage uit de auto gehaald. Rond 17:00 uur zijn we gaan eten bij het buffet van Circus Circus. Dit viel echter zwaar tegen.  Absolute afrader.

Nadat we nog wat mail verstuurd hadden zijn we al gokkend de Strip afgelopen tot Balleys en vandaar weer terug naar Circus Circus.

Vandaag gereden: 124 miles (= 198. 4 km)

DAG 10: LAS VEGAS (19 November)

Er is er een jarig, hoera, hoera en dat is David. Van vrienden kreeg hij nog een fax voor zijn verjaardag in het hotel.

Vandaag moeten we de auto weer inleveren. We hadden geboekt in Nederland dat we de auto bij Dollar in het Hilton in Las Vegas zouden inleveren.

Naderhand heb ik een kamer geboekt bij Circus Circus en daar is ook een Dollar inleverpunt. In Nederland wilde ik het inleverpunt nog laten veranderen, maar dan zou een nieuwe boeking gemaakt moeten worden en dat kostte 20 Euro.  Dat hebben we toen niet gedaan. We zijn in Circus Circus naar de Dollar balie gegaan en hebben gevraagd of we de auto ook daar in konden leveren.  Dat was totaal geen probleem en er zaten geen verdere kosten aan verbonden. Na de wagen nogmaals grondig geïnspecteerd te hebben op achtergebleven spullen hebben we hem op de Dollar parkeerplaats neergezet en de sleutel ingeleverd. Rond 11 uur zijn we gaan brunchen in Roxy's Diner in The Stratosphere.

Leuk restaurantje met lekkere hamburgers in jaren 60 stijl waar de obers en serveersters regelmatig een liedje ten gehore brengen. Bij de shops in The Stratosphere nog wat gewinkeld en een laserportret van ons beiden in glas laten maken. Van The Stratosphere zijn we met de trolleybus naar Caesars Palace gereden voor een bezoekje aan de Virgin Store. Toen David weer de nodige CD's had ingeslagen zijn we over de Strip teruggewandeld naar de Stardust.

Daar hebben we lekkere ribjes gegeten bij Tony Roma's.  Na het eten zijn we teruggewandeld naar Circus Circus.  We hadden de hele dag in een T-shirtje rondgelopen, maar 's avonds was dat toch wat fris.  In het hotel aangekomen zijn we maar eens aan de slag gegaan met het inpakken van de koffers en hebben naderhand nog een gokje gewaagd in het casino bij Circus Circus.  De Goden waren ons in Las Vegas niet zo goed gezind als in Mesquite.  Het geld dat we daar hadden gewonnen, hebben we in Las Vegas verloren.  Nou ja, veel plezier gehad en het heeft niks gekost.

Vandaag gereden: 1 miles (= 1. 6 km)

DAG 11: LAS VEGAS - AMSTERDAM (20 November)

Om 5:30 uur zijn we opgestaan en hebben de laatste spullen ingepakt. Om 6:30 uur hebben we uitgecheckt bij Circus Circus en hebben de Airportshuttle naar McCarran Airport genomen waar we om 7:00 uur ingecheckt hebben.  

Na de laatste sigaretten in de rokersruimte vertrokken we om 9:00 uur uit Las Vegas naar Newark waar we om 16:45 uur aankwamen.  In Newark mocht niet gerookt worden op het vliegveld.  Daar vertrokken we om 19:00 uur en kwamen om 7:50 uur 's morgens aan op Schiphol.

DAG 12: AMSTERDAM - THUIS (21 November)

Op Schiphol brachten we gauw ons nicotinepeil weer omhoog en hebben toen onze bagage afgehaald.

Peter, onze chauffeur stond al op ons te wachten.  We hebben nog wat gedronken op het vliegveld en zijn om 9:30 uur vertrokken naar het zuiden.  In Den Bosch hebben we bij vrienden een pitstop gemaakt en daar heerlijk ontbeten en al de nodige vakantieverhalen verteld. Om 14 uur trokken wij het echter niet meer en heeft Peter ons naar huis gereden waar we rond 15 uur aankwamen.  Om 16 uur ging voor ons eindelijk het licht uit en konden we alleen nog maar dromen van alweer een fantastische vakantie in Amerika.

Maak jouw eigen website met JouwWeb