USA 2003

LAS VEGAS - LAS VEGAS

NEDERLAND – LAS VEGAS, NV

Donderdag 28 augustus 

Eindelijk is het zover!

Vandaag vertrekken we voor 1 maand naar Amerika. Vanmorgen zijn we door familie naar Maastricht Aachen Airport gebracht. Vandaar waren we in 3 kwartier op Schiphol. Na de laatste sigaretten voor de vlucht en een flinke vragenlijst van de douane konden we inchecken. We hadden een rustige vlucht naar Memphis. In Memphis waren we vlot door de douane en toen begon het lange wachten. 6 Uur lang! Dit was niet wat we geboekt hadden, maar ze hadden de vluchttijden veranderd. Gelukkig was er tenminste nog 1 plaats waar je mocht roken op het vliegveld. Met wat winkels kijken, wat eten, drinken, roken, lezen, en af en toe een oogje dicht doen hebben we die 6 uur moeizaam om gekregen. We waren blij toen we eindelijk vertrokken naar Las Vegas. Van deze vlucht hebben we alleen het opstijgen en landen meegekregen. De rest hebben we gelukkig kunnen slapen.

Om 23 uur waren we in Sinn City. Een half uur later hadden we onze bagage en nog een half uur later waren we bij Dollar, het autoverhuurbedrijf. Het was gelukkig niet druk, en nadat het papierwerk was afgehandeld gingen we naar de parkeerplaats. Bleek toen dat we zelf mochten kiezen welke auto we wilden hebben. Super! Het werd uiteindelijk een Suzuki XL7 V6 terreinwagen. 

 

Toen op weg naar het Hilton Hotel. Na 3 pogingen hadden we daar eindelijk de goede ingang gevonden en om 2 uur 's nachts hadden we onze kamer. 

LAS VEGAS, NV – CALIËNTE, NV (225 miles, 360 km)

Vrijdag 29 augustus

Nadat we onze eerste bacon & eggs achter de kiezen hadden en we hadden uitgecheckt gingen we als eerste boodschappen doen. Bovenaan de lijst stond natuurlijk de onmisbare koelbox van piepschuim. Het was inmiddels 14 uur eer we uit Las Vegas wegreden. Na een stuk  van de I15 gereden te hebben zijn we via de 93 richting Pioche gegaan. Dit was een vrij saaie weg door de woestijn. Typisch Nevada. Pioche is een klein gat met 2 motels. Wie wil daar nu naar toe? Iedereen blijkbaar! Het was namelijk Labor Day weekend en beide motels zaten vol. Tot de volgende plaats was het nog 113!!! miles (180 km) rijden. De enige keus was dus omkeren naar Caliënte. Dat was "maar" 26 miles (42 km) terug. 

 

Daar waren 4 motels en in het laatste hadden ze nog 1 hele kamer vrij. Dat was gelukkig net genoeg. In het enige restaurant aldaar hebben we goed gegeten. 

CALIËNTE, NV – ELY, NV (139 miles, 222 km)

Zaterdag 30 augustus

Na een goede lange nachtrust (we lagen gisteren vroeg in bed), waren we om 7:30 uur al op weg. Het restaurant was nog dicht, dus hebben we maar bij het tankstation een broodje gepakt en in de auto ontbeten. Om 9 uur kwamen we gelijkertijd met de rangers bij Cathedral Gorge State Park aan. We hebben bij het visitorcenter eerst naar het thuisfront gebeld om te laten weten dat we niet waren neergestort en alles OK was. Als eerste zijn we daarna naar de Cave Canyons gegaan. Dat zijn door wind en water uitgesleten smalle gangen in de rotsen die je het idee geven dat je in een grot loopt. Er zijn veel van deze slotcanyons in dit park. Vanaf de picknickplaats zijn we toen  naar Miller point gelopen. Dit is een 1 mile (1,6 km) roundtrip. Het landschap heeft wat weg van Bryce Canyon, alleen wat meer afgesleten rotsen en wat minder kleurnuances. Wel mooi en lekker rustig. 

 

Tenslotte hebben we nog een deel van de 4 mile (6,4 km) lange Scenic trail gelopen, maar dit deel was niet zo geweldig. Je liep daar in een vrij brede boxcanyon langs de ene kant en de route liep weer terug langs de andere kant. Omdat het ondertussen al bijna 12 uur was en het goed heet was geworden, zijn we halverwege omgekeerd.  Nadat we geluncht hadden op de picknickplaats met wat beefjerkey en crackers zijn we via een nog saaiere weg dan gisteren, naar Ely gereden. Dit op aanraden van de rangers. De planning was om te overnachten in Baker, een klein gat, maar volgens hem zat daar ook al alles vol vanwege Labor Day weekend. Om 15 uur hadden we al een kamer bij het Motel 6 in Ely, Nevada. Het was van daar uit echter anderhalf uur rijden naar het Great Basin National Park. Dat loonde zich niet om dat nog te doen. De rest van de middag hebben we lekker wat geluierd op de kamer en zijn we laat wat gaan eten. 

ELY, NV - SALT LAKE CITY, UT (323 miles, 517 km)

Zondag 31 augustus

Nadat we bij The Copper Queen een goed ontbijtbuffet hebben gehad zijn we naar het Great Basin National Park gegaan. Via de scenic drive zijn we naar Wheelers Peak gereden. Daar hebben we op 10.000 feet (zo'n 300 meter) hoogte, de Alpine Lake Loop (4 miles, 6,4 km) gelopen. Ik dacht dat ik wel een beetje conditie had opgebouwd, maar dat viel nog tegen met die ijle lucht. Het was wel een mooie wandeling langs 2 bergmeren.

Na de picknick, deze keer met echte broodjes van subways, ging het om 15 uur richting Salt Lake City via de I50. Ze noemen dit ook wel de "loneliest road". Gelukkig hadden we in Ely al een kamer gereserveerd bij het motel 6 in Salt Lake City, Utah. We kwamen daar om 20 uur aan, alleen was het daar een uur later omdat ze in een andere timezone zitten. We hadden ondertussen weer goede honger dus wandelden we naar JB's restaurant. Het was toch verder lopen dan we ons herinnerden. Het was zo'n 2.5 mile (4 km) heen en terug. Wel goed voor de spijsvertering en het eten was er nog net zo goed als 4 jaar geleden. 

SALT LAKE CITY, UT

Maandag 1 september

Vandaag was een rustige dag. We zijn weer naar JB's gewandeld voor het ontbijt. Daarna zijn we tot sluitingstijd (17 uur) in het Family History Center geweest voor genealogisch onderzoek. We hebben daar weer een paar voorouders kunnen vinden. Nadat we weer goed gegeten hadden bij JB's zijn we teruggewandeld naar het motel en weer op tijd naar bed.

SALT LAKE CITY, UT - JACKSONHOLE, WY (287 miles, 459 km)

Dinsdag 2 september

We zijn vroeg vertrokken uit Salt Lake City en hebben buiten de stad een goed ontbijt gehad. Vandaag was een reisdag. De bedoeling was te overnachten in Pinedale, Wyoming, maar aangezien we daar al om 14 uur waren en er niks te beleven viel, zijn we doorgereden naar Jacksonhole, Wyoming. Onderweg hebben we een beetje regen gehad, maar dat stelde niet veel voor. Zeker niet als je in de verte de regenbuien als zwarte gordijnen ziet neervallen. 

 

Om 16 uur hadden we een kamer bij de Days Inn. Gasten konden daar gratis internetten. Wel handig. Hebben we ook meteen gebruik van gemaakt om onze reisverhalen te versturen. Van alle restaurants die ze in Jacksonhole hebben (en dat zijn er nogal wat) kozen wij het Hong Kong Buffet. Foutje, bedankt. Geen aanrader dus. 

JACKSONHOLE, WY - WEST YELLOWSTONE, MN (129 miles, 206 km)

Woensdag 3 september

Vandaag hebben we voor de verandering maar een keertje het complimentary ontbijt van het motel gepakt. Geroosterd brood met jam dus. Nadat we de winkels in Jacksonhole bekeken hadden, hebben we ons even in het zadel gehesen. Niet op een paard, maar dat zijn de barkrukken van de Million Dollar Cowboy Bar. 

   

Tegen de middag zijn we naar het Grand Teton National Park gegaan. Nadat we eerst samen een pizza verorberd hadden (die toast was toch wat weinig), zijn we met de boot het Jenny Lake overgestoken en de trail naar de Hidden Falls gelopen (1 mile, 1,6 km). Mooie waterval, alleen jammer dat iedereen die op de boot zat ook naar de waterval ging. Terug hebben we de boot gelaten voor wat die was en zijn langs het meer teruggelopen (2 miles, 3,2 km). 

 

Hier was het een stuk rustiger. Rond 17 uur zijn we via Yellowstone National Park naar West Yellowstone, Montana gereden. Onze eerste bisons en herten hebben we alweer geschoten. Met een camera wel te verstaan. Om 20 uur hadden we een kamer in de Holiday Inn in West Yellowstone. We hebben goed (maar niet goedkoop) gegeten bij het restaurant bij het motel.

WEST YELLOWSTONE, MN - POWELL, WY (181 miles, 290 km)

Donderdag 4 september

Na het ontbijt en wat shoppen ging het weer op weg naar Yellowstone National Park. Het plan was om het park door het midden door te steken op weg richting Cody. Tijdens een fotostop bij een waterval werd ons door verschillende mensen aangeraden om niet verder die kant uit te rijden. Er stond namelijk al 2 uur een file van zo'n 4 miles omdat een kudde bisons op de weg stond die niet wilde schuiven. We zijn toen maar gedraaid en zijn via de zuidelijke lus naar de oostuitgang gereden. We hebben toen ook maar de Firehole Drive genomen en zijn nog even naar het Lower Geyser Basin geweest. 

 Langs de weg die naar de oostuitgang voerde, over de Sylvan Pass, had een flinke brand gewoed. Hier en daar zag je nog rookpluimen en rook je de brand.

In Cody zijn we gestopt en hebben wat rondgewandeld. Een echte toeristenplaats, maar wel leuke winkeltjes. Daarna zijn we nog anderhalf uur verder gereden naar Powell, Wyoming, waar we om 20 uur een kamer hadden bij de Hamilton King Inn. Bij de Pizzahut ernaast hebben we een lekkere pizza gegeten.

 

POWELL, WY - GILLETTE, WY (278 miles, 445 Km)

Vrijdag 5 september

Bij het Hamilton House hebben we goed ontbeten. Echt zo'n restaurantje waar het halve dorp iedere dag komt ontbijten. Vandaag stond de Bighorn National Recreation Area op het program. Schitterend! Bij de Horse Shoe Bend was geen kip te zien. Het meer was helemaal droog gevallen door de lange droogte.  De Bighorn en Devil Canyon waren echt prachtig. 

   

Jammer genoeg hebben we geen bighorns of wilde paarden gezien. Ze zaten er echter wel. De uitwerpselen getuigden hiervan. Het is echt een aanrader om hierheen te gaan als je in de buurt bent. Om 15 uur vervolgden we onze weg via de 14A (een mooie route trouwens) tot Sheridan, alwaar we via de I90 naar Gillette, Wyoming reden. Daar vonden we een kamer bij Motel 6. Gegeten hebben we bij Chop House. Een prijzig italiaans restaurant waar je echt op je gemak uit kon eten.  Ik had alleen het verkeerde besteld.  Jammer dan. 

GILLETTE, WY - RAPID CITY, SD (213 miles, 341 km)

Zaterdag 6 september

Bij het familierestaurant Nanny's hebben we goed ontbeten We reden weer verder via de 14A naar Devils Tower National Monument. Een vreemd gezicht deze grote afgeplatte lavaprop. Als een puist in een gezicht. Deze berg lijkt totaal niet op de rest van het landschap. Onderweg zagen we nog een paar pronghorns (antilopes). Bij de Devils Tower kwamen we langs een prairiedog town. Deze grappige beestjes leven in grote aantallen bij elkaar. Overal zie je prairiedogs op wacht staan om bij onraad de rest te waarschuwen. We zijn om de Devils Tower heen gewandeld (1,3 miles, 2 km).  Vanaf Spearfish, South-Dakota zijn we via een mooie route door een canyon in de Black Hills naar Rapid City, South- Dakota gereden. Black Hills…. Schwarzwald…. Het heeft er inderdaad wat van weg. Rond 20:30 uur hadden we een kamer voor 2 nachten aan de rand van de stad bij het Super 8 motel. Aan de overkant bij het Colonial House hebben we uitstekend gegeten. 

RAPID CITY, SD – BADLANDS N.P. ROUNDTRIP (169 miles, 270 km)

Zondag 7 september 

Na het ontbijt bij het Colonial House gingen we op weg naar het Badlands National Park. Via een weg zuidelijk van het park  (de 44) reden we naar de zuid-oostingang. Door het park ging het toen westwaarts richting Rapid City. Heel apart landschap. Je rijd feitelijk bovenlangs de badlands met aan de rechterkant de golvende prairie en aan de linkerkant  de kale heuvels die de badlands vormen. 

 

Het was behoorlijk warm en er stond veel wind. Via de Sage Creek Road (een dirtroad) zijn we weer naar de 44 gereden. Onderweg zagen we weer prairiedogs en een kudde bisons. 's Avonds weer gegeten bij het Colonial House. Waarom verder zoeken als je al wat goeds gevonden hebt. 

RAPID CITY, SD - CHADRON. NE (130 miles, 208 km)

Maandag 8 september 

Na wederom gegeten te hebben bij het Colonial House hebben we Rapid City achter ons gelaten en gingen op weg naar het Mount Rushmore National Memorial.

 Leuk om eens in het echt te zien. Dit is echt zoiets van, als je in de buurt bent, moet je er eens naar toe, maar een 2e keer hoeft niet meer. "Been there, done that". Parkeren is  schandalig duur ($8). Na anderhalf uur hadden we het wel gezien en gingen richting Crazy Horse. Entree $18 voor ons tweeën, en het beeld is niet eens klaar!

Toen we echter de film over het ontstaan van het Crazy Horse monument gezien hadden vonden we het die prijs best wel waard. Het werk, de materialen, gereedschap e.d. word namelijk allemaal betaald van giften. Heel interessant om te zien hoe zo'n kunstwerk tot stand komt. Hier komen we zeker nog eens terug om de vorderingen te bekijken.

  

Het begon te regenen toen we bij Crazy Horse wegreden, dus besloten we om Custer State Park maar links te laten liggen. Nog een reden om hier terug te komen.

Door het Wind Cave National Park reden we zuidwaarts richting Nebraska. De grotten bewaren we ook voor een volgende keer.

Het weer werd gaandeweg steeds slechter. De lucht was zwart en om ons heen bliksemde het behoorlijk. Vlak voor Chadron, Nebraska kwam de regen met bakken uit de lucht. Je zag de weg nauwelijks, maar gelukkig vonden we snel een Super 8 motel.

Bij Helen's Steakhouse konden we gelukkig nog net wat eten voordat de keuken dicht ging.

CHADRON. NE - KIMBALL, NE (184 miles, 294 km)

Dinsdag 9 september 

Nadat we ontbeten hadden bij Helen's Steakhouse zijn we het dorp door gecrost op zoek naar de bibliotheek. We hebben hem gevonden en vandaar weer gemaild naar de harde werkers thuis.  Daarna nog even de colavoorraad aangevuld bij de Wallmart en toen op weg van het noorden naar het zuiden van Nebraska. Via de 385 kwamen we bij het Chimney Rock State Park. En wat kan je zien in dit park? Juist! Één hele schoorsteenvormige rots.  

 

Het is maar dat je weet wat Nebraska allemaal aan bezienswaardigheden te bieden heeft. Toen op weg naar Scott's Bluff. We wilden de stad gaan bekijken, maar het bestond grotendeels uit industrieterrein. Dat hadden we dus ook vlug gezien. Dus hadden we nog wat tijd om naar het Scott's Bluff National Monument te gaan. Vanaf deze tafelberg heb je een mooi uitzicht over de vallei. 

In de pionierstijd was dit een belangrijk herkenningspunt voor de mensen die naar het westen trokken. Hier kwamen verschillende trails door zoals de Oregontrail en de Pony Express Trail. Rond 19 uur waren we in Kimball, Nebraska en hadden een kamer bij de Days Inn. De schoonste kamer met het beste bed van de hele vakantie. Er was weinig keuze wat restaurants betrof. Het werd dus een pizza bij de Pizzahut. 

KIMBALL, NE - ESTES PARK, CO (161 miles, 258 km)

Woensdag 10 september

In Kimball viel niks te ontbijten. We zijn dus met een lege maag vertrokken. In het volgende dorp was ook niks, maar in Pine Bluff, Wyoming konden we kiezen. Het dorp bestond eigenlijk alleen uit een grote kruising met op iedere hoek een tankstation met een eetgelegenheid.  Een truckstop. Het eten was dus goed. We hadden een folder gevonden over Cheyenne, de hoofdstad van Wyoming. Het werd als een bruisende stad met mooie gebouwen en veel winkels omschreven. Dus niet. Het was een dooie stad met onderkomen gebouwen en veel opgedoekte winkels. Gewoon links laten liggen dus. Na een uurtje hadden we dat dus gezien en zijn toen snel via de I25 en de 34 naar Estes Park, Colorado gereden. Om 17:30 uur hadden we aan de rand van de stad een kamer bij de Budget Host. Estes Park is een echte toeristenplaats met veel motels, restaurants en winkels. Bij het restaurant Grub Steak hebben we heerlijk gegeten naast de open haard. Eerst een lekkere kom erwtensoep (die konden we wel gebruiken, want het was daar goed koud) en daarna een malse buffalosteak. 

ESTES PARK, CO - ROCKY MOUNTAINS N.P. ROUNDTRIP (75 miles, 120 km)

Donderdag 11 september

Vandaag was het ook al zo koud. Brrr. Bij de Egg & I hebben we ontbeten. Vandaag stond het Rocky Mountain National Park op het programma. Van de oostingang bij het Fall River Visitorcenter zijn we via de Old Fall Riverroad, een onverharde eenrichtingsweg, naar het Alpine Visitorcenter, boven in de bergen, gereden. We hadden geluk dat we niet al te vroeg waren, want eerder die ochtend was die  weg afgesloten vanwege ijsvorming. Het had die nacht in de bergen gesneeuwd. Gelukkig was hij weer open toen wij daar kwamen. Het is een mooie route door de bergen.

In het begin hadden we wat regen onderweg die overging in lichte sneeuw toen we hogerop kwamen. Onderweg nog verschillende edelherten gezien en gehoord. Het was de paartijd voor de edelherten en de stieren lieten zich goed horen. Boven bij het visitorcenter was het pas echt koud. Er stond een snijdende, harde, koude wind. Geen wandelweer. Gelukkig hadden we een sjaal en dikke jas bij ons. Het uitzicht was schitterend. De sneeuw op de bergtoppen zag mooi uit. 

Na een kom warme soep in het restaurant zijn we via de Trail Ridge Road weer teruggereden naar Estes Park. Nadat we getankt hadden hebben we nog wat getoerd door de Devils Gulch Road en via de 34 weer terug naar Estes Park. Daarna nog wat gewinkeld in het dorp en gaan eten bij het Bighorn restaurant. Een stuk eenvoudiger en goedkoper dan gisteren, maar ook een heel goede keuken. 

ESTES PARK, CO - DENVER, CO (104 miles, 166 km)

Vrijdag 12 september

Na het ontbijt bij het Bighorn restaurant zijn we naar Nederland gegaan.

 

Het plaatsje Nederland in Colorado wel te verstaan. Een klein dorpje waar zo'n 2 eeuwen geleden een aantal Nederlanders aan mijnbouw gedaan hadden. Vandaar de naam. Verder doet niks je aan ons kikkerlandje denken. Behalve de kou misschien. Van Nederland hebben we met het thuisfront in het andere Nederland gebeld en onze mail gecheckt en verstuurd vanuit de plaatselijke bibliotheek. Handig is dat toch. Daarna ging het verder naar Denver, Colorado. Om 13:30 uur waren we in Denver. In de moteldirectories hadden we van tevoren al een motel uitgezocht. Toen we dat eindelijk gevonden hadden, bleek dat in een of andere gribus buurt te liggen. Draaien dus. Denver was echt niet wat we verwacht hadden. Het was ontzettend groot en druk. Uiteindelijk hebben we maar bij een tankstation een plattegrond van Denver gekocht, want met onze kaarten kwamen we niet echt ver. Toen eerst weer zoeken in de boekjes naar een motel en met de nieuwe kaart vonden we het gelukkig nog vrij snel. Om 16:15 uur hadden we eindelijk een dure kamer in het Holiday Inn, maar we zaten wel meteen in Downtown. Nadat we ons hadden opgefrist zijn we naar het Denver Pavillion en de 16th street mall gegaan. Het was lekker warm weer. Gegeten hebben we bij een Peruaans / Mexicaans restaurant. Het eten was royaal bestrooid met fijngesneden korianderbladeren. Die heb ik er dus allemaal uit zitten plukken, want hiervan krijg ik spontane braakneigingen. Bah wat vies. 

DENVER, CO

Zaterdag 13 september

Vandaag hebben we een beetje uitgeslapen. We waren daardoor wel te laat voor het ontbijt. We zijn toen maar gaan lunchen op de 16th street mall. Een buffaloburger met friet als ontbijt. De 16th street mall is een winkelstraat met een lengte van 1 mile (1,6 km). Deze zijn we vandaag een aantal keren op en neer gelopen en gereden met de gratis shuttle bus. Verder zijn we naar het Larimer Square geweest. Daar waren net Duitse bierfeesten. Lodo (lower dowtown) hebben we bekeken en we zijn naar het capitool geweest. 

 

We hebben goed gegeten in een restaurant annex café aan de zuidkant van de 16th street mall. Alles bij elkaar hadden we er spijt van dat we hier een extra dag aan besteed hebben. 

DENVER, CO - SALIDA, CO (184 miles, 294 km)

Zondag 14 september

Na het ontbijt in het hotel moesten we nog een uur wachten voordat de winkels open gingen. We hadden gisteren namelijk een map gekocht om de state quarters in te verzamelen, maar toen we de munten erin wilden doen, bleek dat de gaten te klein waren. Op de achterkant zagen we toen 'made in China' staan. We hadden besloten om een andere route dan gepland te nemen. In een folder hadden we gelezen over de Garden of the Gods. Een park bij Colorado Springs. Het bleek een citypark aan de westzijde van de stad te zijn en het was inderdaad heel mooi. Jammer genoeg was half Colorado Springs ook in het park aanwezig. Na een wandeling van 1 uur zijn we weer in de auto gestapt en via de 24 zijn we naar Salida, Colorado gereden. Rond 19:30 uur hadden we een kamer bij de Days Inn. Een stukje verder westelijk langs de 50 hebben we goed gegeten in een gezellig restaurant.

SALIDA, CO - MONTROSE, CO (166 miles, 266 km)

Maandag 15 september

We hebben geen flauw idee meer waar we ontbeten hebben. In ieder geval niet waar we gisteravond gegeten hebben. Via de 50 zijn we naar het westen gereden naar de Black Canyon of the Gunnison National Park. In het park zijn we na de stop bij het visitorcenter doorgereden tot het eindpunt. We zijn daar naar het highest point gehiked (1,4 miles, 2,2 km rountrip). Daar heb je een schitterend uitzicht over de Black Canyon. Echt de moeite waard. 

Op de terugweg hebben we hier en daar nog een fotostop gemaakt. Vlak bij de uitgang was nog een weg die met een helling van 16% de canyon inging. Was mooi, maar de canyon maakt toch meer indruk van boven af. Daarna zijn we doorgereden naar Montrose, Colorado waar we om 20 uur een kamer hadden bij de Days Inn. Gegeten hebben we weer bij de Red Barn. Het smaakte nog net zo goed als 6 jaar geleden. 

MONTROSE, CO - CORTEZ, CO (216 miles, 346 km)

Dinsdag 16 september

We hebben nog een tijdje moeten zoeken eer we een restaurant vonden dat open was voor het ontbijt. Vlak voor we Montrose uitreden vonden we eindelijk een restaurant. Onze volgende stop was in Ridgway bij de bibliotheek om te mailen. Ridgway is het noordelijkst gelegen plaatsje langs de San Juan Skyway. Deze reis hebben we de westelijke route naar het zuiden gereden. De eerste helft was prachtig door de San Juan Mountains en over de Lizard Head Pass. 

Na de pass reden we uit de bergen en de rest van de route viel tegen. Je kon goed merken dat dit deel van de route minder gereden wordt dan de oostelijke helft via Durango en Silverton. Daar zijn nog leuke plaatsjes met restaurantjes, winkels en motels en de route is ook mooier.

De dorpjes langs de westkant zijn op sterven na dood. We kwamen 1 heel tankstation tegen met een kleine winkel. In ieder geval konden we daar naar het toilet.

Rond 15 uur hadden we een kamer bij een van de Best Western motels in Cortez, Colorado. De stad is in 6 jaar tijd zeker 2X zo groot geworden.

Nadat we alles hadden uitgeladen zijn we naar 4 Corners gereden. Dit is het enige punt in de Verenigde Staten waar 4 staten aan elkaar grenzen. Het stelt niet veel voor. Een betonnen plaat die de staten Arizona, Utah, New Mexico en Colorado aangeeft. 

Het ligt op Navajo grond gebied en je moet entree betalen. Er staan kraampjes waar de Navajo's hun sieraden en andere kunstwerken te koop aanbieden. Daarvoor waren we naar 4 Corners gereden. We moesten nog wat cadeautjes kopen voor het thuisfront. Terug in Cortez, na nog een paar winkelstops, zijn we Naar Nero gegaan. Een Italiaans restaurant waar we de vorige keer ook uitstekend gegeten hadden.

CORTEZ, CO - MOAB, UT (248 miles, 397 km)

Woensdag 17 september 

Na het ontbijt zijn we naar een musicstore gegaan. Ze hadden uitverkoop en alle CD's kostten $5. Met 15 nieuwe CD's gingen we de winkel uit. We vervolgden onze tocht naar Utah waar we eerst naar het Hovenweep National Monument zijn gegaan. Ook een van de minder bekende parken en lekker rustig. Het monument bestaat uit een aantal dwellings (ruines) van de indianen. Mesa Verde in het klein. 

Na een wandeling van 2 miles zijn we doorgereden naar de zuidingang van Canyonlands National Park. Een schitterende route voerde ons naar het park. Hier zie je echt het landschap van de cowboyfilms. Voor de ingang van het park is de Newspaper Rock. Een grote rots die volstaat met rotstekeningen. 

Het visitorcenter was net een kwartier dicht toen we om 17:15 uur daar aankwamen. Veel tijd hadden we dus niet om het park goed te bezichtigen, maar wat we gezien hebben was wel mooi. 

 

De rest komt dan maar een volgende keer. We moesten nog een flink stuk rijden naar Moab, Utah. Om 20 uur hadden we een kamer alweer bij een Days Inn. Moab was ook al zo groot geworden.

We hadden zin in chinees en hebben gegeten bij restaurant Sechuan. De ober was echt overdreven vriendelijk. Tot we hem vroegen wat die extra post was die op onze rekening stond. Bleek dat ze zelf al de tip voor ons hadden ingevuld.

Op die manier probeerde hij om een dubbele tip te vangen. Toen hij in de gaten kreeg dat hem dat bij ons niet lukte was hij opeens helemaal niet meer zo vriendelijk. En zo goed was het eten daar ook niet.

 MOAB, UT - GREEN RIVER, UT (150 miles, 240 km)

Donderdag 18 september

Na het ontbijt en wat shoppen zijn we weer naar het Canyonlands National Park gegaan, maar dit keer naar de noordkant.

We hebben de Whale Rock beklommen. Een wandeling van 1 mile (1,6 km).

 

 

 

 

 

 

 

 

 Daarna nog even naar het Dead Horse State Park geweest. 

 We zijn doorgereden naar Green River, Utah waar we weer een kamer vonden in de Bookcliff Lodge ons vaste adres daar. Als er nog een volgende keer komt, nemen we echter een ander motel. Dit motel was behoorlijk achteruit gegaan.

Het restaurant was verdwenen dus hebben we ernaast bij de truckstop gegeten. Heel goed.

Naast ons zaten 4 Nederlanders. Het was pas de 2e keer deze vakantie dat we landgenoten tegen kwamen. Dat is het voordeel als je naar de minder bekende plaatsen gaat. Zij waren wel iedere dag Hollanders tegengekomen.

De 2 vorige keren in Green River waren we daar tijdens de meloenfeesten. Nu waren we net 1 dag te vroeg. Niet dat dat veel voorstelt. Een rommelmarkt en 's avonds kun je naar het countrydansen kijken. Dat is wel lachen, maar we zijn er niet extra voor gebleven.

GREEN RIVER, UT - TORREY, UT (165 miles, 264 km)

Vrijdag 19 september

Na een goed ontbijt bij de truckstop zijn we naar het museum gegaan. Vandaag wilden we door San Rafael Reef rijden. Omdat dit dwars door de woestijn is op onverharde wegen gingen we naar het museum omdat je daar informatie kan krijgen over de condities van de wegen. Het is belangrijk om eerst informatie te vragen of het veilig is. 4 Jaar terug wilden we ook door San Rafael Reef gaan, maar dit werd ons toen afgeraden. Door El Nino en de vele onweersbuien was de kans op flash floods erg hoog. Ook al regent het niet waar jij bent, dan kan je nog door zo'n flash flood overvallen worden. Vandaar. Verder verkopen ze bij het museum gedetailleerde kaarten van de omgeving en die heb je daar wel nodig. Deze keer was echter niks aan de hand en nadat we daar met hun advies een route hadden uitgestippeld, gingen we op weg. Eerst werd de tank nog volgegooid en voldoende water en eten ingeslagen. Dit moet je altijd doen voor je de woestijn intrekt. We reden over de I70 tot afslag 129. Daar zijn we van de highway afgegaan voor ons woestijnavontuur. Het eerste stuk van de route ging over een vrij vlak stuk op een brede onverharde weg. We gingen op weg naar de Reds Canyon.

 

Daar was het een stuk hobbeliger en we reden geregeld door droge rivierbeddingen. In dit stuk woestijn wordt de weg nog redelijk onderhouden en er staan bordjes om de weg te wijzen. We zijn helemaal door de canyon gereden en een stuk bovenlangs. Heel mooi. We zijn niemand tegengekomen op dit stuk. Zalig die rust. Van de Reds Canyon uit zijn we richting Goblin Valley State Park gereden. 4 Tegenliggers hebben we gehad op dit stuk. In Goblin Valley State Park zijn door weer en wind ontstane vreemd gevormde rotsen. Grappig om te zien. Het leken wel reuze champignons. 

Via een volgende dirtroad wilden we daarna verder rijden naar Hanksville. We informeerden bij de ranger naar die weg, maar hij raadde ons dat af. Op enkele plaatsen op die weg waren plaatsen met diep rul zand waar je makkelijk in vast kwam te zitten. Hij had een alternatief voor ons. Een dirtroad richting Caineville. Dit is een plaatsje ten oosten van Capitol Reef National Park. Die kant moesten we toch op. Dus nadat de ranger ons had uitgelegd hoe we moesten rijden vertrokken we. De weg zou goed te gaan zijn met onze auto zei hij nog.

We waren nog niet zo ver op weg toen we bij een splitsing kwamen. Daar had hij niks van gezegd en het stond niet op de kaart. We moesten langs het Reef rijden had hij gezegd. We hielden dus rechts aan, maar twijfelden toch een beetje. Op een gegeven moment kwamen we bij de Little Wild Horse Canyon. Daar waren een paar hikers en voor de zekerheid hebben we hun gevraagd of we goed zaten. Volgens hun kaart hadden we de goede weg gekozen, dus verder. Na de canyon zagen we een bordje waarop stond dat vanaf dat punt de weg niet meer onderhouden werd en misschien onbegaanbaar kon zijn. Maar de ranger was er pas geweest en de weg was goed. Hoe verder we kwamen, hoe slechter de weg werd. 

Op een gegeven moment werd de weg heel smal met rechts grote rotsblokken en links een afgrond. We moesten een bocht naar rechts maken en David gaf gas omdat het bergop ging. Direct achter de bocht klapten we over een paar uitstekende stenen. De koffers achterin kwamen zeker 10 cm omhoog. Effe schrikken. Maar ja we moesten verder. De weg ging naar links en ja hoor! Weer een drempel om akelig van te worden. Wat nu? Draaien ging niet. Terugzetten over die andere bobbel met direct daarachter een bocht en een afgrond was ook geen optie. De enige mogelijkheid was vooruit. Eerst maar eens uitgestapt om de situatie goed te bekijken. Nadat we wat stenen hadden neergelegd om de drempel wat geleidelijker te maken is David weer ingestapt om de horde te nemen. Ik stapte niet in. Hij kwam er gelukkig makkelijker overheen als we gevreesd hadden. En verder ging het.

We reden midden in de middle of nowhere. Hier krijg je echt het gevoel dat je alleen op de wereld bent. We dachten allebei als, ons hier wat gebeurd dat duurt dagen eer je gevonden wordt, maar we durfden het allebei niet uit te spreken. We zigzagden langs rotsblokken en reden door droge rivierbeddingen. Het is dat je wat bandensporen kon zien anders wisten we op sommige plaatsen niet welke 'weg' we moesten nemen. We moesten volgens de ranger bij Muddy Creek komen. Daar stond nog wat water in, maar als we gewoon gas gaven dan was het geen probleem om daar doorheen te rijden.

Maar we zagen maar geen Muddy Creek. Zaten we nog wel goed? Hadden we een afslag gemist? We wisten het niet. We hadden wel een goede kaart, alleen op dat stuk van de route was een stuk tekst geplaatst zodat de weg niet zichtbaar was. Volgens de ranger was de totale weg een dik uur rijden. Dat uur was allang om en we waren nog niet eens bij Muddy Creek. Er was bewolking ontstaan en we konden ons ook al niet meer op de zon oriënteren. Het werd ook al laat en we waren bang dat we niet voor het donker in de bewoonde wereld terug waren en de nacht in de woestijn moesten doorbrengen. Maar eindelijk daar was Muddy Creek. 2 Afslagen leidden naar de rivier. Natuurlijk kozen we eerst de verkeerde. De weg hield daar op en er was een hoogteverschil van zeker 30 cm. Toen de andere afslag genomen. Deze was gelukkig goed. Er stond een bord dat vermeldde dat we bij Muddy Creek waren. Wat een opluchting. We waren echt bang dat we verdwaald waren. 

 

Door het water ging makkelijk en daarna werd de weg een stuk beter. De beschrijving van de weg door de ranger klopte precies. Opeens zagen we een paar kampeerders langs de weg. Wat waren we blij om weer wat mensen te zien en nog blijer toen we weer asfalt onder de wielen hadden. Achteraf gezien was het een schitterende route, maar omdat we hem zo geknepen hadden hebben we er niet echt van genoten. Een volgende keer weten we wat we kunnen verwachten.

Aan het eind van de weg stond trouwens een bord dat vermeldde dat de weg alleen geschikt was voor high-clearance voertuigen. Wij hadden wel een 4X4 maar geen high-clearance. Even later kwamen we in Caineville. We reden langs een vervallen schuur en kwamen bij een motel. Dat was dus Caineville.

We stopten bij het motel en vroegen voor een kamer. Die hadden ze wel. Toen vroegen we of we daar ook ergens wat te eten konden krijgen. Bleek die vervallen schuur het enige restaurant in de omgeving te zijn. Dat was dus niks. Toen maar doorgereden door Capitol Reef National Park naar Torrey, Utah. Vlak buiten het restaurant vonden we een kamer bij de Rim Rock Inn. Ze hadden een uitstekend restaurant bij het motel waar we heerlijk gegeten hebben. We hadden de special genomen met steak, forel en kwartel. Dit stond niet op de kaart dus we wisten niet wat het kostte. Het was even slikken toen de rekening kwam. Maar wat zou het. We hadden de woestijn overleefd dus dat mocht wel een keer. De dag was wat avontuurlijker geworden dan we 's morgens verwacht hadden. We hebben in ieder geval heerlijk geslapen.

TORREY, UT - ESCALANTE, UT (111 miles, 178 km)

Zaterdag 20 september

Omdat het restaurant bij het motel niet open was voor ontbijt zijn we eerst Torrey ingereden om wat te zoeken. Het is een slaperig dorp met 1 restaurant waar we goed ontbeten hebben. Toen weer op weg naar Capitol Reef National Park. 4 Jaar geleden was de scenic drive in het park gesloten vanwege flash floods, dus hebben we die deze keer genomen. We zijn gaan wandelen door de Grand Wash. Een roundtrip van 4,5 mile (7,2 km). Je loopt door een canyon naar een rivier toe. Het was lekker koel in de canyon. Aan het eind van de canyon kwamen we bij weg 24 uit. Je moest de weg oversteken om bij de rivier te komen. Daarna weer dezelfde weg terug. Het was ondertussen middag geworden en op de terugweg liep je voor het grootste gedeelte in de felle zon. Bloedje heet.

We zijn nog naar het einde van de scenic drive gereden en zijn toen omgekeerd. Het was tijd om richting Escalante, Utah te rijden.

De 12 leidde ons via het Escalante Grand Staircase National Monument over de Hogback naar Escalante. Een mooie route.

Rond 18:30 uur hadden we daar een kamer voor 2 nachten bij het Circle D Motel.

Op advies van de moteleigenares zijn we gaan eten bij het Cowboy Blues Restaurant. Goed advies.

 

ESCALANTE, UT - ESCALANTE GRAND STAIRCASE N.M. (82 miles, 131 km)

Zondag 21 september 

Omdat het Cowboy Blues Restaurant ook al niet voor het ontbijt geopend was waren we aangewezen op het Prospector Café om wat te eten. Er zaten jammer genoeg andere mensen in dan de vorige keer dat we daar waren en het eten viel tegen. Bij het Bureau of Land Management zijn we informatie gaan vragen over  het Escalante Grand Staircase National Monument. Dit is een uitgestrekt gebied waar van alles te zien is. We besloten om naar de Devils Garden te gaan. Via een dirtroad zijn we daar naar toe gehobbeld. Vanaf de weg kon je de Devils Garden niet zien liggen omdat dit in een dal ligt. Ook hier was het lekker rustig. Je kon lekker op je gemak overal op en over en onder de rotsen lopen. Geen voorgekauwde paden. We hebben hier 2 uur rondgelopen. 

Toen zijn we naar de Devils Backbone gereden. We zouden tot de brug naar Boulder kunnen rijden, want die was momenteel gesloten. We verwachtten een rit als over de Hogback, langs een canyon, maar de Devils Backbone voerde grotendeels door het Dixie National Forest. Het was wel een mooie rit, maar we zijn niet tot aan de brug gereden. Op deze dirtroad schoof je in de bochten nogal eens weg en er waren veel bochten in de weg. We zijn nog even gestopt bij het Posey Lake en daarna weer teruggereden naar het motel. Daar hebben we de auto achtergelaten en zijn weer naar het Cowboy Blues Restaurant gegaan om te eten. 

ESCALANTE, UT - ST.GEORGE, UT (179 miles, 286 km)

Maandag 22 september

Nadat we hadden uitgecheckt bij het motel zijn we uit noodzaak maar weer gaan ontbijten bij het Prospector Café. Het was nog minder dan gisteren. We hebben onze weg vervolgd via de 12 naar Cannonville. We zijn daar ook gestopt bij het Bureau of Land Management om de road condities te vragen van de Skutumpahroad (ook een dirtroad). Deze waren goed, dus hebben we die weg genomen richting Kanab. Een mooie route waar we ook 2X door een smalle rivier moesten rijden. De weg kwam uit op de Johnson Canyon Road, een brede vallei, die ons naar de 89 richting Kanab voerde. Kanab was ook al een flinke stad geworden. We reden verder door Zion National Park naar St. George, Utah. 

 

Zion was ook al zo veranderd. De scenic drive is voor het gewone verkeer afgesloten. Je kunt daar alleen nog maar met een shuttle bus vanaf het visitorcenter aan de westkant van het park komen. Het was echter onnoemelijk druk in Zion. Het park is te bekend geworden. Niet meer leuk. Onderweg hebben we nog geluncht in Mnt. Carmel Jct. Normalerwijze hebben we genoeg aan het ontbijt tot het diner, maar het ontbijt was wel erg tegengevallen vandaag. Rond 18 uur hadden we een kamer bij het Motel 6 in St. George. We hebben uitstekend gegeten bij Shoney's. 

ST.GEORGE, UT - LAS VEGAS, NV (169 miles, 270 km)

Dinsdag 23 september

Het ontbijtbuffet bij Shoney's was ook heel goed. Het werd weer tijd voor de mail, dus zijn we in St. George eerst naar de bibliotheek geweest. We wilden naar het Snowcanyon State Park gaan op weg naar Las Vegas, maar de weg door het park was afgesloten. We zijn toen een stukje westelijker naar het zuiden gereden langs het Gunlock State Park en het Joshua Tree Forest. Gunlock State Park is een meer dat als recreatiegebied gebruikt wordt. 

Bij Mesquite, Nevada zijn we de I15 opgereden voor de laatste miles naar Las Vegas. In Las Vegas zijn we eerst naar een mediastore gereden die we op de heenweg gezien hadden. Vandaag was de laatste kans, want morgen moeten we de auto inleveren.

Toen we genoeg CD's gescoord hadden zijn we naar het Stratosphere hotel gegaan. Hier hadden we in januari al voor 3 nachten geboekt. Ik had toen op internet al eens gekeken naar de prijzen en de beschikbaarheid van kamers en toen was al 75 % van alle kamers volgeboekt omdat er verschillende congressen in Las Vegas waren. Eind september is dat altijd het geval in Las Vegas. We moesten 2X lopen om alle spullen uit de auto naar de kamer te brengen. Toen alles in de kamer lag en we ons wat opgefrist hadden zijn we een gokje gaan wagen. Om 21 uur zijn we toen toch maar even gaan eten bij het buffet in de Stratosphere. Was goed. Om 22 uur zijn we van het Stratosphere aan de noordkant van de Strip tot aan de Mirage gewandeld (1 mile, 1,6 km). Hier en daar zijn we wat casino's ingegaan om wat te drinken en wat op de slotmachines te spelen. Rond 01:30 uur hebben we vanaf de Mirage een taxi terug naar ons hotel gepakt. 

LAS VEGAS, NV

Woensdag 24 september

We hebben vandaag eens uitgeslapen. Tegen de tijd dat we klaar waren was de kans om te  ontbijt voorbij, dus hebben we het lunchbuffet in de Stratosphere genomen. De koude resten van het ontbijtbuffet lagen er nog en voor de rest veel hetzelfde als gisteravond. Toch smaakte het gisteren beter. In de parkeergarage hebben we gecontroleerd of we echt niks in de auto hadden laten liggen  en zijn toen naar het Las Vegas Hilton hotel gereden. We hadden geregeld dat we de auto daar konden inleveren zodat we niet extra naar het vliegveld hoefden te rijden.We konden de auto in de parkeergarage zetten op een van de door Dollar gereserveerde plaatsen. In het hotel was een stand van Dollar waar we de sleutels moesten inleveren en de eindstand en plaatsnummer waar de wagen geparkeerd was doorgaven. Klaar is Kees. Supergemakkelijk. We zijn echt tevreden over Dollar. Goede service, vriendelijke bediening, ze probeerden niet om je extra  verzekeringen aan te smeren, gratis upgrade naar grotere wagen bij het boeken, en we mochten ook nog eens zelf kiezen welke wagen we wilden.

Buiten was het weer goed heet geworden. Over de 30°C. We zijn teruggewandeld naar ons hotel en hebben ons daar in het casino geamuseerd. In de namiddag hebben we de trolleybus ($1,75/pp) naar Excalibur genomen. Het buffet daar was ook zeer goed. Na het eten zijn we al filmend, fotograferend, en nu en dan gokkend, teruggewandeld tot aan het Imperial Palace (1,6 mile, 2,6 km). Daar hebben we de laatste trolleybus (om 01:00 uur) richting Stratosphere genomen. We zijn daar nog tot 2:30 uur in het casino gebleven. 

LAS VEGAS, NV

Donderdag 25 september

Het buffet in de Stratosphere hadden we nu wel gezien, dus zijn we gaan brunchen bij Roxy's Diner (ook in de Stratosphere). We waren alweer te laat voor ontbijt, dus zaten we daar om 11 uur 's morgens aan de hamburger met friet. Wel een leuke tent. Helemaal ingericht in 60iger jaren stijl inclusief het personeel. Vetkuif en al. Tussen het serveren door deed het personeel ook nog zingen en rock & rollen. Leuk. Tot 14:30 uur zijn we nog in het casino geweest en hebben nog een grotere tas met wielen gekocht omdat we tijdens de vakantie natuurlijk weer meer hadden gekocht dan wat in onze koffers paste. We hebben voor morgen een airportshuttle gereserveerd en zijn toen de boel gaan inpakken. Om 18:30 uur hadden we eindelijk alles ingepakt. We hebben daarna eerst een uurtje geslapen voordat we met de trolleybus naar de Stardust zijn gereden. We hebben daar een heerlijk steak & lobster diner gehad. Voor herhaling vatbaar! Natuurlijk hebben we bij de Stardust ook nog een gokje gewaagd, waarna we naar het Venetian zijn gewandeld. Om 24 uur 's nachts liepen we daar langs het Grand Canal.

Het plafond was als de lucht beschilderd en het leek wel of het midden op de dag was. Vreemde gewaarwording. Van de Stardust zijn we naar Circus Circus gewandeld en hebben daar een taxi naar de Stratosphere genomen. Nog even achter de slotmachines gezeten en om 2:30 uur weer naar bed.

LAS VEGAS, NV - SCHIPHOL

Vrijdag 26 september

Om 10 uur stonden we klaar met onze bagage en hebben de bellboy gebeld. We konden de bagage laten opslaan tot de airportshuttle zou komen. Handig. Hoefde je tenminste niet met je koffers te blijven slepen. We hebben ons toen uitgecheckt en wilden gaan ontbijten. We hadden nog 1 uur voordat we zouden worden opgehaald en bij het buffet stond een rij van hier tot ginder. We zijn toen maar bij de Aztec Inn naast de Stratosphere gaan ontbijten. Als je daar ooit in de buurt bent en wat wilt gaan eten, niet naar binnen gaan, gewoon doorlopen en wat anders zoeken!  Ons laatste ontbijt in Amerika was prut. Het was alweer tijd om de bagage uit de storage te laten halen en om 12:15 uur kwam de airportshuttle. Voor $5,50/pp werden we naar McCarran airport gebracht. Toen David door de douane liep begonnen natuurlijk weer eens alle bellen te rinkelen. Nadat hij zijn schoenen uit had moeten doen, zijn riem af had gedaan en met een mobiele metaaldetector was gefouilleerd, bleek de boosdoener een tissue in aluminiumverpakking te zijn. Zelfs op het vliegveld kan je nog gokken. 

Om 15:10 uur vertrokken we met Northwest naar Memphis, Tennessee. We kregen welgeteld 1 zakje zoutjes plus 1 blikje drinken onderweg op een vlucht van bijna 3 uur. Als je honger had kon je nog een broodje KOPEN, maar dan moest je wel vlug zijn want ze hadden niet genoeg voor alle passagiers. Het grootste deel van de vlucht hebben we dus maar proberen te slapen. In Memphis hadden we net een kwartiertje tijd om snel naar het Budweiser Brewhouse te gaan voor wat drinken en een sigaret voordat we weer moesten boarden voor de volgende vlucht.  Om 21:35 uur zouden we vertrekken naar Schiphol, maar door een of andere veiligheidscontrole vertrokken we pas om 22:15 uur. We hadden een rustige vlucht op een luidruchtige Rus na. We hebben gelukkig toch veel kunnen slapen. 

SCHIPHOL  - THUIS

Zaterdag 27 september

Aan alle goede dingen komt een eind. En zo landden we 8 uur vliegen later veilig op Schiphol om 13:30 uur. Onze vrienden, stonden ons al op te wachten. We hadden onze bagage vrij snel en gingen vlot door de douane. Na de begroeting en eerst wat gedronken en het nicotinegehalte weer op peil gebracht te hebben, zijn we naar huis gebracht. Om 17:30 uur waren we weer thuis. Er werd nog wat gegeten, de familie werd van onze goede thuiskomst op de hoogte gesteld. Om 21 uur lagen we weer in ons eigen bed. Er restte ons alleen nog maar de souvenirs en de dromen van de voorbije vakantie….